ทดลองอ่าน ชายาพกดาบเข้าห้องหอ บทที่ 6

ส่วนภายนอก แม้มู่ไคเวยจะลาออกจากกลุ่มสี่ปักษีแล้ว แต่ยังมีคดีอีกหนึ่งถึงสองคดีที่ยังไม่ได้รับการสะสาง โดยเฉพาะคดีของอารามเป่าหวา กวนชินผู้มีอาวุโสอยู่ในเจ็ดกวนแห่งอารามเป่าหวายังอยู่ในช่วงหลบหนี ในขณะที่กวนจื่อที่เป็นพี่ใหญ่เสียชีวิตแล้ว ทำให้กวนชินกลายเป็นบุคคลสำคัญของคดีนี้ไปโดยปริยาย

เนื่องจากกระบี่ของหน่วยประตูหกบานยังอยู่ในมือนาง มู่ไคเวยจึงมองว่าตนเองยังคงเป็นคนของหน่วยประตูหกบานอยู่ แม้จะไม่สามารถออกไปทำคดีได้เหมือนเมื่อก่อน แต่นางยังคงรักษามิตรภาพอันแน่นแฟ้นกับมือปราบใหญ่น้อยที่กระจายตัวอยู่ในที่ต่างๆ ในเมืองหลวงของหน่วยประตูหกบานเอาไว้

ส่วนคังอ๋องที่เป็นคนข้างหมอนและเพื่อนกินข้าว มู่ไคเวยรู้สึกว่านางปฏิบัติต่อเขาอย่างเหมาะสมดีแล้ว ดูเหมือนพวกเขาจะอยู่ร่วมกันได้โดยไม่มีเรื่องกระทบกระทั่งกันเลย เนื่องจากคังอ๋องเป็นคนชอบอยู่นิ่งๆ และออกจากบ้านน้อยมาก

แต่หลายครั้งที่นางชวนเขาออกนอกบ้าน ชายหนุ่มจะรับคำทันที และไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาตื่นเต้น ดีใจหรือเป็นเพราะอะไร ใบหน้าหล่อเหลาแต่ขาวซีดของเขาก็จะเริ่มมีสีแดงระเรื่อให้เห็นเล็กน้อย คล้ายดีใจมากที่ได้อยู่กับนาง

ทุกเช้า มู่ไคเวยจะไปฝึกยุทธ์ในสวนหน้าเรือนหลัก หากคังอ๋องไม่ถือหนังสือไปนั่งอ่านที่ระเบียงก็จะยกกระดานหมากไปเดินหมากคนเดียว

บางครั้ง มู่ไคเวยจะเดินหมากกับเขา เพียงแต่นางไม่เก่งเรื่องเดินหมากจึงแพ้ทุกรอบ ทำให้หญิงสาวเกิดอารมณ์อยากเอาชนะ ทุกคืนก่อนนอนเลยต้องเอาตำราเดินหมากมาศึกษา ว่ากันว่าตำราเดินหมากราคาแพงลิบลิ่วพวกนั้นมีเพียงเล่มเดียว แต่นางกลับสามารถปล้นมันออกมาจากห้องหนังสือของคังอ๋องจนได้

พวกเขากินอาหารร่วมกันวันละสามมื้อ หากมู่ไคเวยออกไปทำธุระข้างนอก นางก็ต้องรีบกลับมากินอาหารกับคังอ๋อง แต่ถ้าหากกลับไม่ทันจริงๆ นางก็ต้องให้คนกลับไปแจ้งที่จวนก่อน

การแต่งงานไม่ได้ทำให้ชีวิตประจำวันเปลี่ยนไปมากนัก

จากเดิมที่นางกลับไปกินข้าวกับท่านพ่อที่บ้านก็มีใครอีกคนคอยกินข้าวกับนางอยู่ที่จวนแทน ต่างฝ่ายต่างอยู่เคียงข้างกันและกัน และคังอ๋องก็เป็นคนดีมากจริงๆ

ส่วนคนอื่นๆ ที่อาศัยอยู่ในจวน เท่าที่เห็นมาจนตอนนี้…ก็เหมือนจะดีเหมือนกัน

“พระชายาอยากรู้เรื่องอะไร มาถามข้าล่ะถูกที่สุดแล้ว เพราะข้ารู้จักสาวใช้และบ่าวไพร่ในจวนอ๋องทุกคน ซ้ำยังสนิทกันมากด้วย ท่านอ๋องเป็นคนดีมีเมตตา เห็นข้าอายุมาก เดินเหินไม่สะดวกเลยให้ข้าคอยดูแลสวนสมุนไพรที่เรือนด้านหลัง วันๆ ไม่ต้องทำอะไรเยอะ พอจัดการงานของตัวเองเสร็จก็ไปหาคนนั้นคนนี้ได้ทุกวัน ทำให้ข้ารู้เรื่องอะไรต่อมิอะไรในจวนเยอะกว่าพ่อบ้านและผู้ดูแลคนอื่นๆ อีก”