ทดลองอ่าน ชายาแม่ทัพหยามไม่ได้ บทที่ 13-บทที่ 14

เมืองหล่งเองก็มีหอคณิกา มีเงินสักหน่อยก็ได้เสพสุขให้สบายตัว แต่มีพลทหารบางนายไม่อยากจ่าย ดังนั้นจึงต้องคิดหาวิธีการที่ต่ำช้าบางอย่าง

เมื่อก่อนเรื่องเช่นนี้เคยเกิดขึ้นหลายต่อหลายครั้ง ในฐานะผู้บัญชาการสูงสุดของที่นี่ จั่วหลิงจึงลงโทษพลทหารที่ทำความผิดเช่นนี้อย่างไม่ออมมือ

ตัดหัวด้วยดาบเดียวนั้นถือว่าปรานี เพราะวิธีลงทัณฑ์ร้ายแรงอย่างการตัดเอวก็ล้วนเคยทำมาแล้ว

ถ้าจะใช้คำพูดแบบจั่วหลิงก็คือ ‘ทั้งเสื้อผ้าและอาหารของพวกเขาล้วนเป็นสิ่งที่ราษฎรมอบให้ ราษฎรจึงเป็นดั่งบิดามารดรที่เอื้อเฟื้อให้เสื้อผ้าและอาหาร พวกเขาเป็นทหาร ต่อสู้ฆ่าฟันและยอมอุทิศชีวิตก็เพื่อปกป้องคุ้มครองราษฎร เหตุใดกลายเป็นว่าราษฎรต้องมาถูกพวกเดียวกันเองกลั่นแกล้งรังแก มิใช่ถูกอริราชศัตรูข่มเหงฆ่าฟัน’ แต่ไหนแต่ไรมาเขาจึงจัดการทหารชั่วเยี่ยงนี้อย่างแข็งกร้าวไม่เคยออมมือ

แต่ถึงจะเชือดไก่ให้ลิงดูอย่างไร สุดท้ายก็ยังมีคนสารเลวพรรค์นี้แฝงตัวในหมู่ทหารอยู่ดี

จ้าวเสี่ยวเป่ยรู้สึกว่าพลทหารสองนายที่ชั้นล่างดูแล้วคงเป็นพวกสารเลวอย่างที่ว่ามา

พลทหารสองนายนั้นหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้กัน จากนั้นเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับเนี่ยชิงหลวนและผีผา

“คุณหนู” พลทหารร่างท้วมเผยยิ้มกว้างพลางนั่งลงข้างๆ เนี่ยชิงหลวน สีหน้ากรุ้มกริ่ม “เราสองพี่น้องขอร่วมโต๊ะกับเจ้าได้หรือไม่”

ตอนนั้นในห้องโถงใหญ่ชั้นล่างแม้จะมีคนมากินอาหาร แต่ก็ยังมีโต๊ะว่างอยู่สองสามโต๊ะ จึงไม่จำเป็นต้องละจากโต๊ะว่างๆ เพื่อแล่นมาขอร่วมโต๊ะกับผู้อื่น

เจตนาต่ำทรามของพลทหารทั้งสอง กระทั่งคนผ่านทางยังรับรู้ได้ แต่คนที่กินอาหารอยู่รอบๆ ล้วนเป็นชาวบ้านสามัญ จึงไม่กล้าทำอะไร

ผีผาเองก็ตกใจถึงกับมือไม้จับไม่มั่น จนตะเกียบหล่นลงบนโต๊ะ

“อ้าว” ทหารร่างผอมเห็นดังนั้นก็หัวเราะ “คุณหนูใหญ่ผู้นี้เป็นอะไรไปเล่า ไฉนถือตะเกียบไม่มั่นคง มาๆ พี่ชายจะช่วยเก็บตะเกียบให้เจ้า”

ว่าแล้วก็ยื่นมือไปคว้าตะเกียบ จากนั้นฉวยโอกาสที่ยื่นตะเกียบให้ผีผาบังอาจลูบมือของนาง

แม้ปกติเมื่ออยู่ต่อหน้าเนี่ยชิงหลวน ผีผามักชอบอวดเบ่งแยกเขี้ยวยิงฟันทำตัวเก่งกาจ แต่ตอนนี้นางตกใจจนหน้าซีด ไม่รู้จะขัดขืนอย่างไร

เห็นมือของพลทหารผอมลูบจับมือผีผา ตะเกียบคู่หนึ่งจึงยื่นมาจากด้านข้าง ตีผัวะใส่หลังมือเขาอย่างแรง

เจ้าทหารผอมหันไปมอง จึงเห็นว่าคนที่ใช้ตะเกียบตีมือเขาก็คือเนี่ยชิงหลวน

ตอนนี้ใบหน้าเนี่ยชิงหลวนยังคงยิ้มแย้ม น้ำเสียงไร้แววกรุ่นโกรธ “ทหารท่านนี้ ต้องขออภัยด้วย พวกเราไม่คุ้นเคยการร่วมโต๊ะกับผู้อื่น รบกวนท่านทั้งสองนั่งที่โต๊ะว่างด้านโน้นก็แล้วกัน”

ยามนางเผยยิ้มดูงดงามราวท้องฟ้าแจ่มกระจ่างหลังหิมะตก สดใสเจิดจ้าราวแสงตะวันก็ไม่ปาน จนเจ้าทหารผอมเกือบจะเลือดกำเดาไหล

เขาไม่ถือสาที่เนี่ยชิงหลวนตีหลังมือตนเองแม้แต่น้อย กลับเผยยิ้มโง่เง่าเลื่อนลอยออกมา แล้วยื่นมือไปหมายจะลูบไล้ใบหน้าของเนี่ยชิงหลวน

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน มกราคม 65)