ทดลองอ่าน ชายาแม่ทัพหยามไม่ได้ บทที่ 9-บทที่ 10

จากนั้นเนี่ยชิงหลวนก็ได้ยินน้ำเสียงที่แข็งกระด้างของเขาตอบกลับมาว่า “เรื่องค่าใช้จ่าย พรุ่งนี้ข้าน้อยจะส่งคนไปสอบถามท่านแม่ทัพขอรับ”

เขาหยุดชะงักเล็กน้อยแล้วพูดเสริม “คุณหนูโปรดวางใจ ท่านแม่ทัพไม่ปล่อยให้คุณหนูต้องเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายด้วยตนเองหรอกขอรับ”

ไม่รู้ว่านางคิดไปเองหรือไม่ แต่รู้สึกว่าขณะที่จ้าวเสี่ยวเป่ยพูดประโยคนี้ เหมือนเขาจะกัดฟันพูดอยู่บ้าง

แต่นางก็ยังทำเสียงตอบไปว่า “อืม” พลางพยักหน้ารับรู้ จากนั้นจึงพูดขึ้นอีก “อ้อ ใช่แล้ว ในขบวนของพวกเรามีคนหนึ่งชื่อเชียนอี ท่านแม่ทัพของพวกเจ้าไม่ต้องช่วยออกค่าใช้จ่ายให้นางตลอดช่วงเวลาที่นางพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ ให้นางออกด้วยตนเอง”

นางทำเช่นนี้ไม่ใช่ว่าหวงเงินของสามีทั้งๆ ที่ยังไม่ได้แต่งเข้าบ้าน แต่ในเมื่อเนี่ยหยวนหวาเป็นคนส่งเชียนอีมาหาเรื่องให้นางต้องเดือดร้อนรำคาญใจ แล้วเหตุใดจะต้องปล่อยให้เชียนอีใช้ชีวิตอย่างสะดวกราบรื่น ออกเงินเองบ้างก็สมควรแล้ว

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นทหารที่จ้าวเสี่ยวเป่ยส่งไปขอคำชี้แนะจากท่านแม่ทัพก็กลับมา คำตอบย่อมต้องเป็นว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมดจั่วหลิงจะเป็นผู้ออกให้ เนี่ยชิงหลวนไม่ต้องเสียเงินแม้แต่อีแปะเดียว

ว่าที่พระชายาอ๋องพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนดึงผ้าห่มคลุมโปงดังเดิม ไม่โผล่หน้าออกมาอีก

อากาศช่างหนาวเย็นจริงๆ ข้างนอกหิมะยังตกไม่หยุด เปิดหน้าต่างออกไปมีแต่หิมะปกคลุมจนขาวโพลนไปหมด หนาวเสียจนนางไม่อยากก้าวขาออกจากห้องแม้แต่ก้าวเดียว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าที่ปากประตูยังมีจ้าวเสี่ยวเป่ยช่วยเฝ้าพิทักษ์อยู่ราวกับเป็นเทพทวารบาลก็ไม่ปาน

บ้าเสียจริง นี่เขามาคุ้มกันหรือมาคอยจับตาดูนางกันแน่

เนี่ยชิงหลวนขลุกอยู่แต่ในห้องพักหลายวัน กระทั่งหิมะหยุดตก แสงตะวันสาดส่องเจิดจ้ากลางท้องฟ้า นางจึงหวีผมล้างหน้าลวกๆ แล้วพาผีผาออกจากห้อง

แต่เพิ่งจะเปิดประตูเท่านั้น จ้าวเสี่ยวเป่ยก็รี่เข้ามาหา เอ่ยถามด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

“คุณหนูจะไปที่ใดขอรับ”

ผีผาไม่ยอมทำท่าหดกลัว เชิดหน้ายกคาง สองมือเท้าเอวพลางว่า “คุณหนูของเราจะไปที่ใด ต้องขอคำชี้แนะจากเจ้าด้วยหรือ อย่าลืมสิ คุณหนูของเราคือว่าที่พระชายาจิ้นอ๋อง มีแต่เจ้าที่ต้องคอยฟังนางชี้แนะ ไหนเลยคุณหนูของเราจะต้องคอยฟังคำชี้แนะของเจ้า”