ทดลองอ่าน ชายาแม่ทัพหยามไม่ได้ บทที่ 9-บทที่ 10

เนี่ยชิงหลวนพูดไม่ออก

ต้องผ่านศึกสงครามกี่ครั้งกี่หนกัน จึงฝึกฝนจิตใจจนเห็นเรื่องการพุ่งรบระหว่างสองทัพเป็นเหมือนการนั่งชมการประลองยุทธ์ไปได้

และถึงจะเป็นการประลองยุทธ์ก็ต้องแสดงอารมณ์พลุ่งพล่านกระเหี้ยนกระหือรือหน่อยสิ ไม่ใช่ทำสีหน้าสงบราบเรียบเช่นนี้

เนี่ยชิงหลวนรู้สึกว่าตนเองไม่อาจทำใจให้สงบเช่นนี้ได้

ระหว่างที่นางยังไม่อาจทำใจให้สงบได้นั้น ฤกษ์มงคลวันที่สิบแปดเดือนเก้าก็มาถึง

ทว่าเนี่ยชิงหลวนได้ยินเสียงผีผาบ่นอุบตั้งแต่เช้าตรู่

“คุณหนู วันนี้หิมะตกอีกแล้วเจ้าค่ะ”

เนี่ยชิงหลวนเปิดหน้าต่างมองออกไปข้างนอก หิมะตกหนาแน่นราวกับเกล็ดหยกร่วงโปรยปรายก็ไม่ปาน

ใจของเนี่ยชิงหลวนกลับรู้สึกสงบลง “ตกก็ตกเถอะ ข้าจะได้ไม่ต้องเดินไปจวนจิ้นอ๋องด้วยตนเอง”

อย่างไรเสียทางจวนจิ้นอ๋องจะต้องส่งรถม้ามารับพวกนาง

ทว่าตอนที่นั่งรถม้าไป เนี่ยชิงหลวนก็รู้สึกว่ามีเสียงอึกทึกด้านนอก ราวกับมีคนมากมายกำลังวิ่งอยู่ตามท้องถนน

นางแอบแง้มม่านรถด้านหนึ่งแล้วมองออกไป เห็นทหารจำนวนมากกำลังวิ่งไปทางกำแพงเมืองอย่างเป็นระเบียบจริงดังคาด

เวลานี้เองนางก็ได้ยินจ้าวเสี่ยวเป่ยที่ขี่ม้าอยู่ด้านหน้ารถม้าคอยเปิดทางตะโกนถาม “หวังซุ่น ชาวหูจะเปิดศึกแล้วหรือ ท่านแม่ทัพเล่า”

จากนั้นก็ได้ยินเสียงหนึ่งตอบกลับมา “ไอ้พวกสารเลวชาวหูมารวมตัวกันที่นอกกำแพงตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว ถึงจะยังไม่ลงมือโจมตีตอนนี้ แต่ก็คงอีกไม่ช้า ท่านแม่ทัพกำลังรีบขึ้นไปบนกำแพงเมือง”

เนี่ยชิงหลวนได้ยินจ้าวเสี่ยวเป่ยสบถด่าหยาบคายมาประโยคหนึ่ง ก่อนตะโกนบอก “หวังซุ่น เจ้ารีบไปดึงตัวท่านแม่ทัพไว้ก่อน อย่างไรเสียนี่ก็เป็นสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ ต่อให้ท่านแม่ทัพไม่ยินดีจะแสดงละครฉากเล็กนี่แต่อย่างไรก็ต้องไป เจ้าไปบอกให้ท่านเข้าพิธีคำนับฟ้าดินก่อน แล้วค่อยขึ้นไปบนกำแพงเมือง ไม่นานหรอก ไม่ได้เสียเวลาอะไรมากมาย”

เนี่ยชิงหลวนถึงกับพูดไม่ออก

พวกเจ้าเห็นข้าเป็นคนตายหรือไร เวลาจะพูดเรื่องเหล่านี้ช่วยพยายามเลี่ยงๆ ไม่ให้ข้าได้ยินหน่อยจะได้หรือไม่