ทดลองอ่าน ชายาแม่ทัพหยามไม่ได้ บทที่ 9-บทที่ 10

“ผีผา เจ้าไปถามใครสักคนว่าห้องนอนของท่านแม่ทัพอยู่ที่ใด ให้เขาช่วยพาพวกเราไปหน่อย”

ผีผาทวนคำพูดของนางออกมาอีกรอบ แต่ไม่มีใครกล้าพูด

เนี่ยชิงหลวนให้ผีผาหยิบเงินแท่งออกมา แต่ก็ยังไม่มีใครกล้าส่งเสียงสักเพียงนิด

จั่วหลิงผู้นี้ต้องโหดเหี้ยมสักปานใด ถึงขั้นที่คนทั้งจวนเห็นเงินแท่งก็ยังไม่เอา และไม่ยอมพาข้าไปห้องนอนของเขาด้วย

สุดท้ายเนี่ยชิงหลวนจำต้องออกโรงอาละวาด

นางกระชากผ้าคลุมศีรษะสีแดงออกมา หันไปมองคนที่ยืนอยู่รอบๆ สีหน้าเคร่งเครียด จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “วันนี้พวกเจ้าก็เห็นแล้ว ข้ากับจิ้นอ๋องของพวกเจ้าเพิ่งจะเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกันไป ตอนนี้ข้าเป็นชายาของท่านอ๋อง เป็นนายหญิงของจวนอ๋องแห่งนี้ ว่าอย่างไร ให้บอกทางพาข้าไปห้องนอนของจิ้นอ๋องก็ไม่ขยับตัวกัน นี่ข้าสั่งการอะไรพวกเจ้าไม่ได้เลยใช่หรือไม่”

ว่าแล้วก็ชี้นิ้วสุ่มๆ ไปหาสาวใช้นางหนึ่ง สั่งเสียงเฉียบ “เจ้า รีบนำทางข้าเดี๋ยวนี้ ขืนยังชักช้า ข้าจะไม่ละเว้นเจ้า”

สาวใช้นางนั้นดูเหมือนถูกนางพูดใส่จนมึนงง จึงรีบหันกลับแล้วเดินนำไปทันที

เนี่ยชิงหลวนลอบถอนหายใจโล่งอก

ยังดีที่ขู่คนพวกนี้จนพากันงงงันได้ ไม่เช่นนั้นนางก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้มุมใดแล้ว

ห้องนอนของจั่วหลิงสามารถบรรยายได้ด้วยคำสองคำ

แข็งกระด้างและเรียบง่าย

ทั้งห้องมีพวกโต๊ะเก้าอี้ตั่งเตียงแค่ไม่กี่ชิ้น ไม่ต้องพูดถึงกระถางต้นไม้หรือแจกันดอกไม้ประดับประดาให้ดูน่าอยู่ แถมบนหัวเตียงยังแขวนกระบี่ไว้เล่มหนึ่งด้วย

ผีผาโพล่งถามขึ้นมาก่อน “ห้องนี้ให้คนมาอยู่ได้หรือ”

เนี่ยชิงหลวนยืนกอดอก กวาดตามองไปรอบๆ ห้องที่โล่งโถง มุมปากกระตุกแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

จั่วหลิงผู้นี้เป็นคนเฉยชาจริงๆ หลงอันตี้มีราชโองการว่าวันนี้เป็นวันมงคล เหมาะแก่การวิวาห์ แต่เมื่อครู่นี้ตลอดทางที่เดินมา ไม่ต้องพูดถึงตัวอักษรมงคล ‘สี่’* ด้วยซ้ำ แม้แต่โคมแดงสักดวงก็ไม่แขวนให้เห็น

เข้าห้องนอนมายิ่งแล้วใหญ่ แม้แต่สีแดงสักจุดก็ไม่เห็น มีแต่สีดำเทา ทึมทึบไปทั้งสิ้น

ไม่มีของที่แสดงถึงความชื่นชมยินดีเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

เนี่ยชิงหลวนได้แต่ร่ำร้องทักทายบรรพกษัตริย์ทั้งสิบแปดรุ่นของหลงอันตี้อยู่ในใจ