ทดลองอ่าน ซ่อนกลิ่น บทที่ 1.1 – 1.2

บทที่ 1-1 อุบัติเหตุบนถนนในชนบท

เมื่อถึงยามเที่ยง ดวงตะวันเดือนแปดช่างร้อนระอุแผดเผาเหลือแสน

ในท้องนาอันกว้างใหญ่ คนที่กำลังสาละวนอยู่กับการทำนาบ้างก็เกาะกลุ่มกันเดินขึ้นมาบนคันนาเตรียมตัวจะกลับบ้านไปพักผ่อน บ้างก็งีบหลับกลางวันระยะเวลาสั้นๆ ใต้ต้นไม้ข้างผืนนา

ทว่าดรุณีน้อยเรือนกายผอมแห้งเล็กจ้อยผู้หนึ่งกลับยังคงถอนหญ้าอยู่บนคันนา หยาดเหงื่อร้อนๆ เปียกชุ่มไปทั่วเสื้อแขนสั้นที่เย็บปะชุนของนาง ใบหน้าผ่ายผอมปรากฏสีแดงเถือกอย่างไม่เป็นธรรมชาติ เห็นได้ชัดว่าถูกแดดเผาเสียแล้ว

ยามนางเหยียดเอวขึ้นมาเล็กน้อยหมายจะพักผ่อนสักครู่หนึ่ง ก็ได้ยินหญิงชราซึ่งอยู่ใต้ร่มไม้ข้างๆ คันนาเอ่ยขึ้นอย่างดุร้ายว่า “เผลอประเดี๋ยวเดียวเจ้าก็แอบอู้เสียแล้ว! ดีแต่กินล้างกินผลาญไปวันๆ ต่อให้ที่บ้านมีภูเขาทองคำก็คงถูกนางสารเลวอย่างเจ้าล้างผลาญไปจนหมด! หากวันนี้เจ้าไม่เก็บเกี่ยวนาหมู่* นี้ให้เรียบร้อย แม้แต่น้ำข้าวก็ไม่มีให้เจ้าดื่ม!”

หญิงชราที่ตะโกนพูดคือหวังเฉี่ยวภรรยาของเซวียเซิ่งช่างเหล็กในท้องที่ สตรีผู้นี้เป็นคนปากคอเราะรายจนเป็นที่เลื่องลือไปทั้งหมู่บ้าน ยามอยู่ในบ้านมีอำนาจบาตรใหญ่พูดคำใดก็ไม่มีใครกล้าขัด มักจะปะทะฝีปากกับคนบ้านใกล้เรือนเคียงเป็นประจำ แต่ไม่เคยตกเป็นรองเลยสักครั้ง

ทว่าน่าเสียดายที่บุตรชายซึ่งหวังเฉี่ยวให้กำเนิดออกมาอย่างยากลำบากกลับมีโรคสติปัญญาอ่อนด้อยติดตัวมาตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา อีกทั้งรูปร่างยังอ้วนเผละ นางรู้สึกอับอายขายหน้าผู้อื่น นิสัยใจคอจึงยิ่งร้ายกาจมากกว่าเดิม บัดนี้เซวียต้าเป่าบุตรชายของนางก็อายุสิบหกปีแล้ว การมีทายาทสืบทอดสกุลจึงกลายเป็นเรื่องสำคัญอันดับแรก

หวังเฉี่ยวเป็นคนหัวสูง ไม่ยอมให้บุตรชายตนเองแต่งหญิงสาวพิกลพิการเป็นภรรยา แต่บุตรสาวครอบครัวชาวไร่ชาวนาทั่วไปก็ไม่มีใครยินดีแต่งกับบุตรชายสติปัญญาอ่อนด้อยของนาง ส่วนครอบครัวตกอับที่ยากจนข้นแค้นเสียจนต้องขายบุตรสาว นางก็ไม่ถูกใจอีก

หลังจากสองครอบครัวเกี่ยวดองกันแล้ว หากลูกสะใภ้ผู้นั้นวันๆ เอาแต่คิดหาวิธีส่งเงินทองจุนเจือบ้านเดิมของตนเอง เช่นนั้นสกุลเซวียมิเท่ากับถูกหนูเจาะถังข้าวสารหรอกหรือ เมื่อคิดดังนี้แล้ว นางสู้ซื้อคนมาจากพ่อค้ามนุษย์ยังดีเสียกว่า หาเด็กสาวที่ไม่มีครอบครัวมาสักคน เลี้ยงเอาไว้ในบ้านตั้งแต่เด็กๆ จะได้ป้องกันมิให้ภายภาคหน้าคิดเอาใจออกหากอีกด้วย

หวังเฉี่ยวเปลืองเรี่ยวแรงไปกับเรื่องการแต่งงานของบุตรชายจนแทบล้มประดาตาย สุดท้ายก็ไหว้วานญาติห่างๆ ของตนให้ซื้อดรุณีน้อยอายุสิบเอ็ดสิบสองจากพ่อค้ามนุษย์ที่รู้จักกันมาคนหนึ่ง

ได้ยินว่านางหนูตัวน้อยผู้นี้ถูกขายต่อมาสามสี่ครั้งแล้ว แม้แต่พ่อค้ามนุษย์ที่ขายนางก็บอกไม่ได้แน่ชัดว่าบ้านเก่าของนางอยู่ที่ใดกันแน่

แม้ว่านางหนูน้อยจะผอมแห้งไปเสียหน่อย แต่มีแขนมีขาครบถ้วนสมบูรณ์ ซื้อกลับมาบ้านก็ถือว่าเป็นแรงงานชั้นดี เครื่องหน้าของนางก็งามละเอียดลออยิ่ง ทว่าน่าเสียดาย ที่มาที่ไปของนางไม่ถูกทำนองคลองธรรม ได้ยินว่าถูกลักพาตัวมา ไม่มีสัญญาขายตัวอย่างถูกต้องตามกฎหมาย จึงไม่สามารถเข้าไปเป็นสาวใช้ในตระกูลใหญ่ๆ ได้ เดิมทีมีแต่ต้องขายดรุณีผู้นี้ไปยังสถานที่อโคจรเท่านั้น แต่ว่ากลับถูกใจหวังเฉี่ยวเข้า

เนื่องจากแม่นางน้อยหน้าตางดงามน่ามอง ค่าตัวจึงแพงกว่าปกติ แต่พอหวังเฉี่ยวนึกถึงสารรูปอัปลักษณ์ของบุตรชายตนเอง ก็อยากจะให้หลานเกิดมารูปโฉมงดงามขึ้นเสียหน่อย ดังนั้นถึงจะแพงไปนิดก็ต้องจำใจยอมรับ

เซวียเซิ่งสามีของหวังเฉี่ยวเป็นช่างเหล็กที่ฝีมือไม่เลวจึงพอจะหาเงินได้บ้าง ในเมื่อหวังเฉี่ยวผู้นั้นจ่ายเงินให้มากพอ พ่อค้ามนุษย์จึงยินดีจะขายให้เช่นกัน

สกุลเซวียจึงนับว่ามีสะใภ้เด็ก* ด้วยประการฉะนี้ หวังเฉี่ยวถามชื่อเสียงเรียงนามของแม่นางน้อย แม่นางน้อยบอกว่าตนเองถูกลักพาตัวมาตั้งแต่เยาว์วัย กระทั่งชื่อก็จำไม่ได้แล้ว ดังนั้นหวังเฉี่ยวจึงเอาความสะดวกสบายเป็นที่ตั้ง เอาแต่เรียกนางว่า ‘นางหนู’ วางแผนว่าต่อไปพอเข้าห้องหอกับต้าเป่าแล้วค่อยเรียกว่า ‘คนในเรือนต้าเป่า’

แม้นางหนูจะอายุยังน้อย ยังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานกับเซวียต้าเป่าอย่างเป็นทางการ แต่หวังเฉี่ยวกลับแสดงความเป็นแม่สามีออกมาอย่างเต็มที่ ยามมีเรื่องไม่สบอารมณ์อันใดก็จะมาลงกับนางหนูผู้นี้

ยามนี้ก็เช่นนี้เดียวกัน วันนี้หวังเฉี่ยวทะเลาะกับเซวียเซิ่ง จึงระบายโทสะกับสะใภ้เด็กตัวน้อยที่บ้าน ให้นางทำงานกลางแดดร้อนจัด

ชาวบ้านที่อยู่ด้านข้างมองเห็นแม่นางน้อยเหนื่อยล้าจนโซซัดโซเซจะล้มแหล่มิล้มแหล่อยู่ในนาก็พากันทอดถอนใจบ่อยครั้งเช่นกัน เอ่ยเสียงต่ำเบาว่า “เวรกรรมจริงๆ” ถ้าหากนี่เป็นบุตรสาวแท้ๆ ของตนเอง ไหนเลยจะยอมปล่อยให้ผู้อื่นทรมาทรกรรมเช่นนี้ได้

แต่ก็ติดที่อีกฝ่ายเป็นหวังเฉี่ยว ใครก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งไม่เข้าเรื่อง ทำได้เพียงมองดูแม่นางน้อยใช้แรงงานอยู่บนคันนาอย่างเงียบๆ

น้ำข้าวที่นางดื่มมาเมื่อเช้านี้มีแต่น้ำไม่มีเนื้อ มิหนำซ้ำตั้งแต่เมื่อเช้านี้ก็ยังมิได้ดื่มน้ำเลยสักนิดมาเป็นเวลานาน ในที่สุดเมื่อนางทำนาเสร็จแล้วเดินมายังบนถนนซึ่งใช้สำหรับขับเกวียนขนส่งพืชพันธุ์ธัญญาหาร ฝ่าเท้าของนางหนูกลับซวนเซ ล้มคะมำลงไปกับพื้นถนน

ช่างบังเอิญยิ่งนัก ยามนี้ในบริเวณซึ่งห่างออกไปไม่ไกลมีอาชาพันธุ์ดีสามตัวควบตะบึงเข้ามาพอดิบพอดี