ทดลองอ่าน ซ่อนกลิ่น บทที่ 25.3-25.5

ดังนั้นพอเฉิงเผยเหนียนได้ยินวาจานี้ก็ชี้หน้าบุตรชายพลางตะคอกด่าทอ “ถึงแม้สกุลเฉิงของข้าจะไร้ทายาทสืบทอด ข้าผิดบาปต่อบรรพบุรุษ ก็ไม่รับลูกเนรคุณอย่างเจ้าเข้าจวนเด็ดขาด!”

ขณะที่หลิ่วจือหว่านแอบดูญาติผู้พี่ยั่วโมโหบิดาจนกระทืบเท้าเร่าๆ อยู่บนรถม้า นางก็เห็นรอยยิ้มเยียบเย็นตรงมุมปากของญาติผู้พี่อย่างชัดเจน

เรื่องวุ่นวายในวันนี้ทำให้ความผูกพันฉันพ่อลูกระหว่างเขากับบิดาที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดแตกหักอย่างสมบูรณ์โดยแท้จริง

จู่ๆ หลิ่วจือหว่านก็รู้สึกเป็นทุกข์ใจแทนเฉิงเทียนฟู่ ถึงแม้ว่าเขากำลังยิ้มอยู่ แต่ในใจเขาเจ็บปวดอยู่หรือไม่

พอเรื่องนี้จบลง ชายหญิงสกุลเซิ่งก็ออกเดินทางกลับจวนได้ในที่สุด

ถึงแม้เซิ่งกุ้ยเหนียงจะตามมาด้วยตลอดทาง ทว่านางมองดูเหตุการณ์นี้จนวิงเวียนตาลายตั้งแต่ต้นจนจบ ยามนั่งในรถม้าจู่ๆ ก็จิกลงบนหน้าขาของตนเองอย่างทนไม่ไหว กลัวว่าตนเองจะยังอยู่ในฝันร้าย

นางไม่เข้าใจจริงๆ ว่าบุตรสาวเสียสติไปแล้วใช่หรือไม่ เหตุใดอยู่ๆ ก็ชี้ไปที่เจ้าไข่มูลลาผู้หนึ่งแล้วบอกว่าจะแต่งเป็นภรรยาของเขา

นางกระวนกระวายใจเล็กน้อยตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่นางถูกบุตรชายของตนเองกดตัวเอาไว้ไม่ให้ระเบิดโทสะ

หลังออกจากสกุลเฉิงแล้วขึ้นรถม้าแล้ว พอจิตใจเริ่มสงบลงบ้าง นางก็เอ่ยถามบุตรสาวด้วยความร้อนรนกระวนกระวาย “เจ้า…คนแซ่หยวนอันใดนั่น…เขาเป็นคนเช่นไรกันแน่ เจ้าอย่าเลอะเลือนแต่งให้เขาเพราะโมโหเลือดขึ้นหน้าเพียงชั่ววูบเล่า”

เฉิงเต๋อฉิงนั่งพิงอยู่ข้างกายหลิ่วจือหว่าน เอ่ยอธิบายกับมารดาว่า “เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของท่านพี่ ถึงแม้ตำแหน่งจะไม่ใหญ่ แต่ก็ทำหน้าที่อย่างจริงจัง ท่านพี่บอกว่าเขาเป็นคนซื่อตรงคนหนึ่ง ไม่ว่าอย่างไรก็ดีกว่าเถียนเต๋อซิวนั่น”

ที่แล้วมาเซิ่งกุ้ยเหนียงเลือกบุรุษล้วนดูที่รูปโฉม หาไม่แล้วเมื่อกระโน้นก็คงไม่ถูกใจเฉิงเผยเหนียน ยืนกรานจะแต่งให้เขาที่มีศักดิ์ต่ำกว่า แต่นางไม่นึกว่ายามบุตรสาวออกเรือนจะเลอะเลือนยิ่งกว่าตนเองเสียอีก ไม่เพียงแต่ไม่ดูวงศ์ตระกูล แม้กระทั่งรูปลักษณ์ก็ยังไม่เลือก

เมื่อเป็นเช่นนี้ บุพเพสันนิวาสในคราวนี้กลับให้ความรู้สึกเหมือนถูกบีบให้จำยอมอยู่บ้าง

ทันใดนั้นในใจของเซิ่งกุ้ยเหนียงก็ราวกับกลืนแมลงวันเข้าไป อย่างกับว่าเป็นตัวนางเองที่ถูกบังคับให้แต่งกับชายฉกรรจ์หยาบกระด้าง หลังจากสะอื้นอยู่เสียงหนึ่งก็ร้องไห้โฮออกมา

เฉิงเต๋อฉิงโมโหจนแทบอดทนไม่ไหว “ท่านแม่ ท่านต้องเป็นถึงขั้นนี้เลยหรือ”

หลิ่วจือหว่านเองก็กระวีกระวาดควักผ้าออกมา เช็ดน้ำตาให้อาหญิงพร้อมกับเอ่ยปลอบประโลมว่า “ท่านอาหญิงอย่าร้องไห้เลยเจ้าค่ะ เสนาธิการหยวนผู้นั้นอยู่นอกรถม้านี่เอง ถ้าถูกได้ยินเข้าจะไม่ทำให้เขาคิดมากหรือ”

ทว่าน้ำตาของเซิ่งกุ้ยเหนียงราวกับแม่น้ำสายใหญ่ที่เขื่อนแตกทลายอย่างไรอย่างนั้น ไม่ว่าจะหยุดอย่างไรก็หยุดไม่อยู่ หลังลงจากรถม้านางก็ปรี่เข้าไปในจวนโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมามอง หมายจะไปเล่าให้มารดาฟังอย่างละเอียดยิบ

เมื่อการแต่งงานที่เกิดความคิดขึ้นมาอย่างปุบปับกะทันหันนี้ถูกรายงานให้ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเซิ่งทราบ ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเซิ่งเองก็ฉงนงงงวยเช่นกัน ประหลาดใจว่าเหตุใดอยู่ๆ ก็มีหยวนกวงต๋าโผล่ขึ้นมาจากซอกหลืบกลางอากาศได้