ทดลองอ่าน ซ่อนกลิ่น บทที่ 38.3-38.4

เฉิงเทียนฟู่ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “รัชทายาททรงเป็นห่วงปัญหาท้องพระคลังร่อยหรอ บรรพบุรุษของตระกูลภรรยาเยวี่ยขุยมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับฮ่องเต้องค์ก่อน พวกเขาได้รับงานที่กำไรงามอย่างการขุดบ่อเกลือสืบทอดต่อๆ กันมา แต่กลับบ่อนทำลายขุนนาง เริ่มหยั่งรากฝังลึก หากไม่ล้างบางอำเภอก้งเซี่ยนสักรอบ เมื่อเป็นเช่นนี้ต่อไปนานๆ เข้าจะต้องก่อให้เกิดเภทภัยแก่บ้านเมืองแน่นอน ถึงตอนนั้นพอรัชทายาททรงขึ้นครองราชย์ หากรากฐานไม่มั่นคง จะไม่ถูกคนประสงค์ร้ายหลอกใช้ประโยชน์ ล้มล้างกฎหมายบ้านเมืองเอาหรือ”

หลิ่วจือหว่านพยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ท่านเป็นคมมีดที่รัชทายาททรงส่งมา เป็นมือมืดที่จะทะลวงอำเภอก้งเซี่ยน และยังเป็นเข็มเทพสยบสมุทร* ของราชสำนักที่จะแก้ปัญหาท้องพระคลังร่อยหรอ…เพียงแต่ท่านโดดเดี่ยวไร้พวกพ้อง หอกในที่แจ้งหลบง่ายแต่ธนูในที่ลับป้องกันยาก ดูแล้วตอนนี้สกุลเยวี่ยมีอำนาจในอำเภอก้งเซี่ยนอย่างล้นฟ้า คนใหญ่คนโตที่อยู่เหนือเขาดูเหมือนจะมีไม่น้อยเช่นกัน ต่อจากนี้ควรจะพลิกสถานการณ์อย่างไรเล่าเจ้าคะ”

เฉิงเทียนฟู่ก้มหน้าลงมองนาง “พลิกสถานการณ์อย่างไรไม่จำเป็นต้องถึงมือเจ้าหรอก ไหนเจ้าว่ามาซิ เจ้าบอกกับหรงซื่อผู้นั้นว่าเจ้าเป็น ‘คนร่วมบ้าน’ อันใดสักอย่างของข้า เจ้าคิดจะทำอันใดอีก”

หลิ่วจือหว่านเอียงศีรษะมองเขาพลางเอ่ย “ท่านก็รู้สัจธรรมที่ว่าพยัคฆ์ในที่ราบถูกสุนัขกลั่นแกล้งดี ถึงได้แสร้งทำเป็นโง่เขลาเบาปัญญาให้เยวี่ยขุยดู เช่นนั้นข้าก็ต้องแสดงท่าทีขี้ขลาดตาขาวต่อหน้าสตรีในสกุลเยวี่ยเช่นกัน นอกจากนั้นหากในภายภาคหน้าต่อกรกับสกุลเยวี่ยจนตายกันไปข้างจริงๆ ไม่แน่พวกเขาอาจจะสงสารเวทนา ปล่อยสตรีอ่อนแอที่ไม่สลักสำคัญอันใดอย่างข้าไปก็ได้”

เฉิงเทียนฟู่ออกแรงรัดเอวนางทันที “เจ้าเห็นข้าไร้ประโยชน์เพียงนี้เชียวหรือ ถึงจะปล่อยให้เจ้าตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นได้”

หลิ่วจือหว่านผลักเขาออกยิ้มๆ “สรุปแล้วก็คือหรงซื่อผู้นั้นคิดจะอาศัยข้าหยั่งเชิงท่าน นางอุตส่าห์เสนอตัวมาหาถึงที่ หากไม่ใช้ประโยชน์สักหน่อยจะไม่เสียดายแย่หรือเจ้าคะ”

เหมือนอย่างที่หลิ่วจือหว่านพูดไว้ไม่มีผิด ผ่านไปไม่นานนักหรงซื่อผู้นั้นก็แวะมาเยือนเรือนหลังน้อยของเฉิงเทียนฟู่ด้วยตนเอง พอเข้ามาในลานบ้านนางก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก “สวรรค์ ดีร้ายอย่างไรนายอำเภอเฉิงก็เป็นผู้ปกครองอำเภออำเภอหนึ่ง เป็นถึงขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในท้องที่ ไฉนที่พักอาศัยถึงสู้พวกเศรษฐีตามบ้านนอกไม่ได้เลยเล่า ไอ้หยา…”

หรงซื่อได้แต่กวาดสายตามองไปรอบด้าน ไม่ทันได้สนใจใต้ฝ่าเท้า สุดท้ายรองเท้าปักลายซึ่งทำจากผ้าดิ้นสูจิ่นก็เหยียบลงบนขี้ไก่เข้าพอดี

หลิ่วจือหว่านรีบสั่งให้คนหยิบกระดาษฟางเหลืองมาเช็ดรองเท้าให้หรงซื่อ ก่อนจะเอ่ยอย่างแฝงแววขอโทษขอโพยเต็มเปี่ยม “ใต้เท้าของข้าถึงแม้จะมีทรัพย์สินที่ดินในเมืองหลวง แต่จนปัญญาที่เขาต้องเลี้ยงดูมารดา ให้เงินจุนเจือน้องสาว ดังนั้นเขาจึงต้องใช้ชีวิตอย่างประหยัดมัธยัสถ์อยู่บ้างเช่นกัน เพราะอย่างไรในวันข้างหน้ายังจะต้องแต่งฮูหยินอีก ไก่ที่เลี้ยงเอาไว้พวกนี้ก็พอจะช่วยลดเงินซื้อไข่ซื้อเนื้อสัตว์ได้…ให้ฮูหยินเห็นเรื่องตลกแล้ว”

หรงซื่อมองนางด้วยความเห็นใจแล้วเอ่ย “ในเมื่อท่านรู้ว่าต่อไปนายอำเภอเฉิงจะต้องแต่งภรรยา ก็ต้องคิดเผื่อตนเองให้มากๆ ท่านยังอ่อนเยาว์สะสวยถึงเพียงนี้ หากสามารถช่วยให้ใต้เท้าทำการใหญ่สำเร็จได้ ใต้เท้าถึงจะให้ความสำคัญกับท่านมากกว่าเดิมจนขาดท่านไปไม่ได้”

พอหลิ่วจือหว่านได้ยินก็ดวงตาเป็นประกาย ถามว่า “ขอถามเยวี่ยฮูหยินว่าข้าจะต้องช่วยเหลือใต้เท้าอย่างไรหรือ”

หรงซื่อคลี่ยิ้มบางๆ “อำเภอก้งเซี่ยนมีบ่อเกลืออยู่ทั่วทุกหนแห่ง พ่อค้าเกลือมีมากมายราวกับมดบนพื้นดิน ขอแค่ท่านเกลี้ยกล่อมให้นายอำเภอเฉิงคล้อยตามสภาพความเป็นอยู่ของอำเภอก้งเซี่ยนสักหน่อย ไปมาหาสู่กับพ่อค้าเกลือให้มากๆ ประเดี๋ยวก็ย่อมมีคนที่รู้จักดูตาม้าตาเรือมาเคาะประตูหลังของเรือนท่านเอง บางทีเพียงแค่ไม่กี่วัน ใต้เท้าของท่านก็สามารถเปลี่ยนมาอยู่คฤหาสน์หลังใหญ่ได้แล้ว”

พอหรงซื่อพูดจบก็เห็นแค่หญิงงามแห่งเมืองหลวงผู้สะคราญโฉมผู้นี้พลันหน้าเปลี่ยนสีในบัดดล “นะ…นี่มันทุจริตคดโกงมิใช่หรือ หากถูกเบื้องบนรู้เข้าศีรษะจะหลุดจากบ่าเชียวนะ!”

หรงซื่อรู้สึกว่าสตรีตัวน้อยผู้นี้ไม่เพียงแต่ไม่เคยพบเจอโลกกว้าง ซ้ำยังขี้ขลาดตาขาวมากไปหน่อย จึงเอ่ยชี้แนะต่อไปว่า “อำเภอก้งเซี่ยนแห่งนี้อยู่ห่างจากราชสำนักในเมืองหลวงนับพันภูผาหมื่นธารา ทั้งยังมิใช่จุดทำการสำคัญของกรมทั้งหกที่จะถูกคนคอยจับตาดูอย่างใกล้ชิดเสียหน่อย ดูแล้วใต้เท้าของท่านเป็นคนที่หัวสมองหลักแหลมคนหนึ่ง ขอแค่ท่านโน้มน้าวเขาได้ รายละเอียดว่าควรทำเช่นไรถึงจะไม่เผยพิรุธออกไปเขาย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ…

ข้ามาวันนี้ก็เพื่อมอบเงินค่าจับจ่ายใช้สอยให้ท่านสักเล็กน้อยก่อน ท่านเองก็จะได้มีกินมีใช้เพิ่มอีกนิด ซื้อเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ถูกใจ ผ้าดิ้นสูจิ่นของอำเภอพวกเรามีชื่อเสียงมาเนิ่นนาน แต่เพราะว่าที่ผ่านมาล้วนถวายแก่วังหลวง คนทั่วไปหาได้ไม่กี่พับเท่านั้น รอมีเวลาวันใดข้าจะพาท่านไปที่ร้านปักผ้าดิ้นสูจิ่น ท่านสามารถเลือกลายปักแล้วให้หญิงปักผ้าช่วยเย็บปักเสื้อนอกไว้ให้ท่านสวมใส่ได้โดยเฉพาะ”

พูดจบหรงซื่อก็ดันกล่องไม้ใบเล็กๆ ไปตรงหน้าหลิ่วจือหว่าน