ทดลองอ่าน ซ่อนกลิ่น บทที่ 39.1-39.3

ตอนเฉิงเทียนฟู่กลับมา น้ำชาหนึ่งกาของหลิ่วจือหว่านก็ยังดื่มไม่ทันหมด พอเห็นอีกฝ่ายนางก็เอ่ยถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง ถูกด่ามาหรือเจ้าคะ”

เฉิงเทียนฟู่หันหน้าไปมองประตูใหญ่ของที่ทำการเจ้าเมืองซึ่งอยู่เยื้องออกไปฝั่งตรงข้ามครู่หนึ่ง “คำด่าครั้งนี้ข้าจำเอาไว้ก่อน ไม่ช้าก็เร็วข้าจะต้องมอบของกำนัลชั้นเลิศให้เจ้าเมืองเซี่ยแน่นอน แต่ดูท่าแล้วราคาเกลือของเดือนหน้าคงจะพุ่งทะยานสูงขึ้น เกรงว่าคงไม่ได้เพิ่มส่วนแบ่งกำไรแค่สามส่วนเป็นแน่”

หลิ่วจือหว่านระบายรอยยิ้มน้อยๆ “นับแต่สมัยโบราณมาการทำการค้าล้วนกลัวคนกินส่วนแบ่งมากไม่กลัวคนกินส่วนแบ่งน้อย ถ้าผูกขาดแต่เพียงเจ้าเดียว สุดท้ายแล้วก็มิใช่กลยุทธ์ที่ดี เยวี่ยขุยเองก็อาศัยจุดนี้ถึงสามารถใช้อำนาจในอำเภอก้งเซี่ยนได้ตามใจชอบ ควบคุมราคาเกลือทั่วทั้งใต้หล้าเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ใส่ตนเองมิใช่หรือ”

เฉิงเทียนฟู่ช่วยนางขยับปิ่นบุปผาบนศีรษะให้ตรง “เจ้าพูดถูก หากสกุลเยวี่ยพบว่าบ่อเกลือของตระกูลพวกเขาไม่ได้มีอันใดวิเศษวิโส เกรงว่าความโอหังอวดดีคงจะดับมอดลงไปสามส่วน…”

พูดถึงตรงนี้เขาก็ขบคิดอยู่สักพักแล้วเอ่ยขึ้น “ลูกน้องของนายน้อยอู๋ผู้นั้นไม่รู้ว่ารักษาอาการบาดเจ็บจนเป็นอย่างไรบ้างแล้ว”

หลิ่วจือหว่านเอ่ย “หลายวันมานี้ข้าปรุงยาบำรุงกระดูกเป็นยาขี้ผึ้ง ให้จิ้นเป่านำไปมอบให้นายน้อยอู๋ ลูกจ้างใต้การบัญชาของเขากับคนที่ได้รับบาดเจ็บหนักหลายคนคงจะจ่ายค่ายาไม่ไหว ดังนั้นข้าเลยตรวจรักษาโดยไม่คิดเงินให้พวกเขาหลายครั้ง”

เฉิงเทียนฟู่พยักหน้าน้อยๆ แล้วพูดว่า “ไม่มีเวลาว่างไปพบเขาเสียที กลับไปข้ามีเรื่องจะขอร้องเขาสักหน่อย”

ยามนี้จู่ๆ หลิ่วจือหว่านก็เห็นว่ามีร้านขายกรวยและถาดทองแดง จึงรีบร้องขึ้นว่า “อ๊ะ อันนี้ข้าเอาไปใช้ได้ ญาติผู้พี่ ซื้อเยอะๆ หน่อยเถิด”

เฉิงเทียนฟู่แย้มยิ้มพลางจูงมือนางไปยังร้านขายของชำ พอซื้อทีก็ซื้อมาเยอะถึงหนึ่งคันรถ เวลาที่เหลือต่อจากนี้ทั้งสองก็เดินๆ หยุดๆ เลือกซื้อข้าวของไปเรื่อยเปื่อย

พอเห็นว่ามีร้านเชือดวัวแก่เพื่อขายเนื้อ พวกเขายังซื้อเนื้อวัวมาครึ่งตัว แล้วห่อเอาเครื่องในกลับไปอีกด้วย บอกว่าเอาไว้ให้สุนัขเฝ้าบ้านกิน

ระยะนี้เฉิงเทียนฟู่เลี้ยงสุนัขตัวโตๆ ไว้หน้าบ้านและหลังบ้านถึงห้าตัว พวกมันอยู่ดีกินดีกว่าคนธรรมดาทั่วไปเสียอีก แต่ละมื้อล้วนต้องมีเนื้อสัตว์ บางคราก็ให้กินแป้งเหนียวๆ ที่ทำจากข้าวโพดเพื่อแก้เลี่ยน

ถึงแม้หลิ่วจือหว่านจะตระหนี่ถี่เหนียว แต่กลับใจกว้างกับสุนัขทหารที่เมื่อก่อนเคยรับใช้กองทัพเป็นอย่างมาก ต่อให้เปลืองเนื้อสัตว์ก็ยอมสละได้

จิ้นเป่ากลับรู้สึกว่าสิ้นเปลืองยิ่ง จึงบ่นอุบอิบเสียงเบาว่าให้คุณหนูเก็บเครื่องในไว้ให้นางบ้าง ของเช่นนี้ต้องตุ๋นให้สุกแล้วกินถึงจะอร่อย! พาให้หลิ่วจือหว่านพูดล้อว่านางแย่งอาหารสุนัขกิน

สำหรับจิ้นเป่าแล้วของอื่นๆ ที่คุณหนูซื้อมากลับไม่มีอันใดเป็นชิ้นเป็นอัน ทำให้นางอดไม่ไหวบ่นกระปอดกระแปดว่า “นี่ท่านจะเปิดร้านขายซีอิ๊วหรือเจ้าคะ ซื้อของอันใดของท่านมาเนี่ย! ไฉนถึงมีหม้อเยอะแยะเพียงนี้เล่า”

ยามพวกเขากลับมาจากเมืองจิ่นเฉิง ข้าวของก็บรรทุกเต็มรถคันใหญ่ๆ หลายคัน

ตอนกลับถึงอำเภอก้งเซี่ยนยังมีเพื่อนบ้านเอ่ยถามด้วยความสงสัยใคร่รู้ หลิ่วจือหว่านตอบกลับไปยิ้มๆ ว่า “เพิ่งจะซื้อบ้าน ไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่พอใช้ไปเสียหมด อุตส่าห์ได้เข้าเมืองจิ่นเฉิงทั้งที ย่อมต้องซื้อของเยอะๆ หน่อย นอกจากนั้นแล้วช่วงนี้ข้ายังคิดจะเปิดร้านปักผ้าด้วย ต้องเตรียมข้าวของเครื่องใช้ไว้เยอะๆ เช่นกัน”

พวกเพื่อนบ้านต่างก็รู้ว่าหญิงสาวผู้นี้ซื้อเรือนข้างๆ ไว้อีกหลัง หลายวันก่อนยังเชิญช่างก่อสร้างหลายคนมาก่อเตาไฟให้ เห็นบอกว่าเอาไว้ใช้ต้มน้ำซักผ้า

ต่อมาพอเห็นว่าสิ่งที่ขนย้ายลงมาจากรถมีแต่สิ่งของเบ็ดเตล็ดทั่วไปจริงๆ ก็ไม่มีใครเอ่ยถามขึ้นอีกเป็นธรรมดา

อย่างไรแล้วเงินเบี้ยหวัดของนายอำเภอก็มีจำกัด คนร่วมบ้านที่เขาเลี้ยงดูอยากจะหาช่องทางทำมาหากินเองก็เป็นเรื่องปกติยิ่ง

เพียงแต่ถึงแม้ผ้าปักสู่ซิ่วของแถบชวนตี้จะมีชื่อเสียงเลื่องลือ ทว่าช่างปักผ้าฝีมือดีส่วนมากกลับถูกร้านปักผ้าชื่อดังจ้างงานเอาไว้หมดแล้ว ล้วนลงนามสัญญาขายตัวชั่วชีวิต ไม่ว่าจะเป็นร้านปักผ้าหรือร้านขายผ้าเปิดใหม่ของคนต่างถิ่นพรรค์นี้ส่วนใหญ่แล้วขาดทุนทั้งสิ้น

ดูท่าทางหมายมั่นจะเปิดกิจการใหญ่โตของแม่นางสกุลเฉียนผู้นี้แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าครั้งนี้จะถลุงเงินของนายอำเภอไปเท่าใด ทั้งไม่รู้ว่านางตั้งใจจะทำการค้าจริงๆ หรือคิดจะหาข้ออ้างมาผลาญทรัพย์สินของคนร่วมบ้านกันแน่