ทดลองอ่าน ซ่อนแผนร้ายชิงบัลลังก์รัก บทที่ 137-138

ยามนั้นอวี้ฉือเฟยเยี่ยนจึงไม่พูดมากอีก แต่องค์หญิงอันชิ่งกลับไม่ยอมไปด้วย ยู่ปากบอกว่าจะอยู่ที่จวนพี่รองต่อ ปกติแล้วองค์หญิงเล่อผิงเองก็ไม่มีความอดทนอะไรให้กับน้องสาวคนเล็กของนาง ดังนั้นจึงคร้านจะพานางไปด้วยเช่นกัน จึงทิ้งองค์หญิงน้อยเอาไว้ในจวนเซียวอ๋อง

องค์หญิงเล่อผิงพาสาวใช้คนสนิทของตนเองไปด้วย ส่วนพวกบ่าวรับใช้จวนเซียวอ๋องอย่างพวกหลิวมาย่อมทิ้งเอาไว้ เพียงแต่มีสาวใช้คนหนึ่งกลับเสนอตัวขอติดตามองค์หญิงเล่อผิงจากไปด้วยความเต็มใจ โดยไปขอสัญญาขายตัวของตนเองกับทางหัวหน้าเว่ย

หัวหน้าเว่ยเหลือบมองหลงเยวี่ยผู้นี้ ก็ไม่รู้ว่าสาวใช้คนนี้ได้รับผลประโยชน์อะไรจากองค์หญิงเล่อผิง ถึงได้เอาแต่คิดอยากตามองค์หญิงเล่อผิงออกจากจวนอ๋อง นับประสาอะไรกับที่องค์หญิงเล่อผิงไม่ได้เอ่ยปากด้วยซ้ำ นางกลับเสนอหน้ามาขอด้วยตนเอง เสียทีที่เป็นคนรู้หนังสือคนหนึ่ง! หากรู้ว่าเป็นคนประเภทเลี้ยงไม่เชื่อง เขาไม่มีทางโยกย้ายนางไปอยู่ที่เรือนชายารองแต่แรกแล้ว

คนสายตาตื้นเขินประเภทนี้แค่ปล่อยตัวไปก็พอ! หลังจากถามองค์หญิงเล่อผิงแล้วยืนยันว่าถูกใจสาวใช้คนนี้ หัวหน้าเว่ยจึงไล่หลงเยวี่ยออกไป

ตอนที่หลงเยวี่ยกลับห้องไปเก็บสัมภาระ เหลือบเห็นบรรดาพี่สาวน้องสาวในวันวานที่มองตนเองอย่างไม่เข้าใจก็หัวเราะหยันอยู่ในใจ คนอื่นต่างบอกว่านางสายตาตื้นเขิน พึ่งพาเจ้านายใหม่แล้วลืมเจ้านายเก่า มิใช่ไม่เข้าใจหลักการคนเราต้องมุ่งสู่ที่สูงหรือไร

เซียวอ๋องนั้นดี รูปโฉมหล่อเหลาองอาจ แต่วันนั้นนางติดตามอยู่ข้างหลังองค์หญิงเล่อผิง มองเห็นท่าทางชักกระบี่ข่มขวัญองค์หญิงของชายารองแต่ไกล เวลานั้นแม้แต่องค์หญิงเล่อผิงที่ผยองอวดดียังโดนข่มขวัญจนทำอะไรไม่ถูก จิตวิญญาณเช่นนั้นนางจะสู้ไหวได้อย่างไร ต่อให้ตนเองเก็บซ่อนปณิธานเป็นสาวใช้ห้องข้างเอาไว้ก็ยากจะทำให้เป็นจริงได้

ขณะที่องค์หญิงเล่อผิงคนนี้ทำตัวตามอำเภอใจอย่างยิ่ง นางเองก็เพิ่งค่อยๆ มารู้หลังได้รับใช้ใกล้ชิดว่าเด็กในท้องกลับไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของราชบุตรเขย! มิหนำซ้ำความสัมพันธ์ชายหญิงทางองค์หญิงยังตามอำเภอใจอย่างมาก อีกทั้งสาวใช้เซียงเถาผู้นั้น นึกไม่ถึงว่าก่อนองค์หญิงจะเข้าพิธีก็ถูกส่งเข้าจวนราชบุตรเขยไปลองเข้าหอกับราชบุตรเขยผู้นั้นก่อนแล้ว เห็นได้ว่าการอยู่ในจวนราชบุตรเขยมีโอกาสให้เลื่อนขั้นสูงขึ้นมากกว่า อย่าได้เห็นว่าองค์หญิงผู้นั้นอารมณ์ร้าย แท้จริงเป็นคนโง่ขลาไม่มีสมองนัก ความจริงอยู่ด้วยง่ายกว่าชายารองเซียวอ๋องที่ฉลาดหลักแหลมมากนัก

เมื่อพิจารณาเช่นนี้ ราชบุตรเขยผู้นั้นเองก็เป็นคนมีความสามารถ ถึงแม้ดวงหน้าจะมีแผลเป็น ทว่าเพิ่มกลิ่นอายบุรุษเพศมากขึ้น…หลงเยวี่ยดีดลูกคิดคำนวณเช่นนี้แล้ว กลับเฝ้าคอยชีวิตในจวนราชบุตรเขยขึ้นมา

เดิมทีสัมภาระขององค์หญิงเล่อผิงมีที่ยังไม่เปิดหีบมากกว่าครึ่ง เวลาเก็บของนับว่ารวดเร็วสะอาดสะอ้าน ตอนบ่ายราชบุตรเขยหวังอวี้หล่างก็มารับด้วยตนเอง

อวี้ฉือเฟยเยี่ยนย่อมออกมาส่งองค์หญิงเล่อผิง ตอนที่มองเห็นหวังอวี้หล่างที่อยู่บนหลังม้า นางผงกศีรษะน้อยๆ เอ่ย “ท่านราชบุตรเขยมารับตัวองค์หญิง สามีภรรยาได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าย่อมเป็นเรื่องดีงาม อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้ฮองเฮาทรงฝากฝังองค์หญิงทั้งสองพระองค์ไว้กับจวนเซียวอ๋อง เกรงว่าจะต้องเขียนจดหมายฉบับหนึ่งทูลแจ้งฮองเฮา ฝ่าบาทและฮองเฮาทั้งสองพระองค์ที่อยู่ไกลถึงเมืองหลวงจะได้วางพระทัยลงได้ด้วย…”

หวังอวี้หล่างย่อมเข้าใจความนัยในคำพูดของอวี้ฉือเฟยเยี่ยน นั่นคือองค์หญิงออกจากจวนไปครั้งนี้เป็นการตัดสินใจของตัวองค์หญิงเล่อผิงเอง ไม่ใช่เจตนาของเซียวอ๋องจริงๆ

ยามนั้นเขาจึงยิ้มน้อยๆ ประสานหมัดเอ่ยขอบคุณอวี้ฉือเฟยเยี่ยน “ครั้งนี้ภรรยาข้ามารบกวนที่จวนท่านเป็นเวลานาน ต้องรู้สึกขอบคุณอย่างยิ่งอยู่แล้ว สถานการณ์ในระยะนี้ขององค์หญิงย่อมต้องทูลแจ้งฮองเฮา หลังจากฮองเฮาทรงรับรู้…ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับชายารองแล้ว…”

ไม่รู้เหตุใดคำพูดนี้กลับทำให้อวี้ฉือเฟยเยี่ยนใจกระตุกวาบ ทว่าไม่แน่ใจว่าคำพูดของหวังอวี้หล่างแฝงความหมายอื่นอยู่หรือไม่ บอกตามตรงว่ายามมองดูองค์หญิงก้าวเดินกะโผลกกะเผลกขึ้นรถม้าก็เห็นชัดว่ายากจะปกปิดสภาพตั้งครรภ์ ตอนนี้นางยืนอยู่ตรงหน้าหวังอวี้หล่างด้วยความรู้สึกอับอายเล็กน้อยด้วยซ้ำ

แต่สีหน้าของหวังอวี้หล่างในฐานะคนถูกสวมหมวกเขียวกลับผ่าเผยเป็นธรรมชาติ ไร้ซึ่งความอับอายหงุดหงิดสักนิดเดียว

คุณชายผู้สุภาพอ่อนแอที่เคยเงยหน้าไม่ขึ้นต่อหน้านางเพราะถูกบังคับให้ลองเข้าหอกับนางกำนัล สุดท้ายใช้กำปั้นระบายอารมณ์ใส่กำแพง ส่งผลให้เลือดไหลอาบมือผู้นั้นไม่รู้ไปอยู่ที่ใดแล้ว…ชวนให้คนนึกสะทกสะท้อนใจอย่างห้ามไม่ได้…

อวี้ฉือเฟยเยี่ยนลังเลครู่หนึ่งก่อนเอ่ยปาก “ความจริงถ้าหากท่านราชบุตรเขยงานยุ่งก็ไม่จำเป็นต้องรับตัวองค์หญิงจากไป อยู่ในจวนเซียวอ๋องย่อมได้รับการดูแลอย่างเหมาะสมอยู่แล้ว”

ความหมายของคำพูดนี้คือราชบุตรเขยไม่ต้องลำบากใจ ขอแค่แกล้งทำเป็นไม่รับรู้ แค่รอหลังจากองค์หญิงคลอดลูกแล้วค่อยรับตัวกลับไปก็ยังไม่สาย อย่างน้อยยังพอรักษาหน้าตาได้บ้าง

หวังอวี้หล่างย่อมเข้าใจความหมายของอวี้ฉือเฟยเยี่ยน แววตาเขาอ่อนโยนลงเล็กน้อย กวาดผ่านดวงหน้าสะอาดสะอ้านของอวี้ฉือเฟยเยี่ยนแล้วเก็บสายตากลับมาอย่างรวดเร็วก่อนเอ่ย “ขอบคุณความปรารถนาดีของชายารอง แต่ไม่ขอรบกวนมากกว่านี้แล้ว”

เขาพูดจบก็หันตัวกลับขึ้นหลังม้า นำขบวนเดินทางออกจากตรอกจวนอ๋องของเมืองต้าฝู่ไปอย่างอึกทึกครึกโครม

อวี้ฉือเฟยเยี่ยนกลับเข้าห้องหนังสือ ก่อนคิดแล้วเขียนจดหมายหาเซียวอ๋อง บอกเรื่องขององค์หญิงกับเขา จากนั้นใช้นกพิราบสื่อสารส่งจดหมายไปยังเมืองหลวง องค์ชายรองย่อมใคร่ครวญบอกกับฮองเฮาเอง

ถึงแม้ไม่อาจมองเห็นกับตา แต่อวี้ฉือเฟยเยี่ยนเองก็พอเดาสภาพโมโหจนหักปิ่นปักผมของเสิ่นฮองเฮาหลังรู้ข่าวได้คร่าวๆ

องค์หญิงเล่อผิงผู้นั้นยังคงมองเรื่องราวเรียบง่ายเกินไป ในฐานะธิดาของฮ่องเต้ มองดูคล้ายสูงศักดิ์ที่สุด ความจริงแล้วไร้อิสระมากที่สุด แค่ดูบรรดาพี่ชายของนางก็รู้แล้ว ถึงแม้นางจะเป็นสตรี ไม่ต้องกลัดกลุ้มเรื่องชิงบัลลังก์ แต่จะสามารถทำตัวกำเริบเสิบสานตามอำเภอใจได้อย่างไร

นางยังเห็นว่าสามีตนเองคือบัณฑิตอ่อนแอที่เพิ่งเป็นขุนนาง ถูกนางจับวางตามใจชอบได้ผู้นั้นจริงๆ หรือ ครั้งนี้หวังอวี้หล่างมาเยือนไหวหนานตามพระราชโองการ ชัดเจนว่ามาเพื่อรับช่วงต่องานของเซียวอ๋อง

ไหวหนานในเวลานี้ไม่ใช่สถานที่ซึ่งโจรขโมยชุกชุมอย่างเมื่อหลายปีก่อนอีก แต่เป็นดินแดนอุดมสมบูรณ์ เส้นทางค้าเกลือราบรื่น การค้าเจริญรุ่งเรือง นี่เป็นสิ่งที่เสิ่นกั๋วจิ้วพยายามแย่งชิงสุดกำลังก็ยังไม่ได้มา ทว่ากลับถูกหวังอวี้หล่างชิงไปได้อย่างง่ายดาย เห็นได้ว่าคุณชายสกุลหวังผู้นี้พอจะมีผลงานในราชสำนักอยู่บ้าง

แต่บุรุษผู้เก็บงำประกายล้ำลึกและมีผลงานคนหนึ่งเช่นนี้จะมีความใจกว้างถึงขั้นยอมสวมหมวกเขียวไว้โดยที่ยอมอ่อนน้อมค้อมตัวลงจริงๆ หรือ

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 15 เม.ย. 68