ทดลองอ่าน ซ่อนแผนร้ายชิงบัลลังก์รัก บทที่ 141-143

ถึงแม้สตรีชาวหูหรงผู้นี้จะรู้ภาษาฮั่น รู้ตัวอักษร แต่ในเวลาสั้นๆ ก็มองอะไรไม่ออก

ความจริงนี่เป็นความเคยชินปกติเวลาอวี้ฉือเฟยเยี่ยนส่งนกพิราบสื่อสารให้เซียวอ๋อง นางมักจะชอบเขียนแบบแยกอักษร ซ่อนบางองค์ประกอบ เช่นนี้จะได้หลีกเลี่ยงไม่ให้จดหมายสำคัญตกอยู่ในมือของศัตรูโดยไม่ทันระวัง

ความจริงความหมายของกระดาษแผ่นนั้นคือ ‘โรงเตี๊ยมอวี้เฉวียน’ เพียงแต่จับแยกตัวอักษรลบบางองค์ประกอบเท่านั้น ถ้าหากเซียวอ๋องได้รับจดหมายจะต้องจดจำลายมือนางได้แน่นอน รวมถึงส่งม้าเร็วมาช่วยสนับสนุน แต่ตอนนี้นกพิราบสื่อสารตกอยู่ในมือของสตรีผู้นี้ ต่อให้อีกฝ่ายไม่เข้าใจความหมายก็จะสงสัยตัวตนของนางอยู่ดี

ไม่ผิดจากที่คาด สีหน้าของสตรีผู้นั้นเปลี่ยนเป็นอำมหิตทันควัน จับแขนอวี้ฉือเฟยเยี่ยนไว้แล้วถามว่า “เจ้าจะส่งจดหมายให้ใคร ข้อความบนกระดาษหมายความว่าอย่างไร”

ตอนนั้นเองมีเสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นมา “คุณชายฉือ นึกไม่ถึงว่าพวกเราจะได้มาพบกันที่นี่ ช่างมีวาสนาเสียจริง!”

อวี้ฉือเฟยเยี่ยนมองลงไปข้างล่าง…โรงเตี๊ยมอวี้เฉวียนแห่งนี้ยังนับว่าเป็นสถานที่สำคัญระหว่างเส้นทางขึ้นเหนือลงใต้ ผู้ที่ยืนอยู่ชั้นล่างคือเว่ยเซวียนซื่อที่กระโดดหน้าผาหายสาบสูญไปนั่นเอง

เพียงแต่นางไม่ได้ดูสง่างามสูงส่งเหมือนตอนอยู่ไหวหนานอีก ทว่าอยู่ในชุดชาวหูหรง สีหน้าเองก็ดูเย็นชามากขึ้นกว่าเดิม ตอนที่มองมายังอวี้ฉือเฟยเยี่ยน แววตากลับดูแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก

แต่ว่านางไม่ได้เปิดโปงฐานะของอวี้ฉือเฟยเยี่ยน เพียงเดินขึ้นบันไดมาแล้วเอ่ยกับผู้นำเผ่าหูหรง “คุณชายฉือท่านนี้เป็นคนรู้จักเก่าของข้า พวกเรายังมีบางอย่างติดค้างต่อกัน ไม่ทราบว่าท่านผู้นำจะส่งตัว ‘เขา’ ให้ข้าจัดการได้หรือไม่”

ผู้นำเผ่าหูหรงคนนั้นมองเว่ยเซวียนซื่ออย่างสงสัย แต่คล้ายเชื่อใจนางมาก ปล่อยแขนอวี้ฉือเฟยเยี่ยนพร้อมกับเอ่ย “พาคนพวกนี้กลับไปที่เผ่าทั้งหมด!”

ตอนนี้คนทั้งโรงเตี๊ยมถูกไล่ออกไปหมดแล้ว บรรดาทหารหูหรงมือถือภาพวาดไล่ตรวจสอบไปทีละคนเพื่อตามหาตัวบัณฑิตจูเก๋อ

ตอนที่อวี้ฉือเฟยเยี่ยนถูกคุมตัวลงไปชั้นล่างได้มองเห็นภาพคนในภาพวาดตั้งแต่แวบแรก…ดวงหน้านั้นคือองค์ชายเซวียนหมิงแห่งราชวงศ์ก่อนชัดๆ!

ขณะกำลังตกใจไม่หาย เว่ยเซวียนซื่อก็เดินเข้าใกล้นาง กระซิบเอ่ยข้างหู “ถ้าอยากมีชีวิตรอดก็ปลอมตัวเป็นคุณชายฉือของเจ้าให้ดีๆ มิฉะนั้น…”

ชาวต่างเผ่ากลุ่มนี้บุกมากะทันหัน ยามจากไปก็ดุจสายลม หลังจากค้นหาไร้ผลลัพธ์ก็คุมตัวพวกอวี้ฉือเฟยเยี่ยนขึ้นรถม้าที่ติดตามมา แล่นจากไปอย่างอึกทึกครึกโครม

เถ้าแก่โรงเตี๊ยมที่ยังขวัญหายผ่อนลมหายใจออกมา ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง คุณชายคนเมื่อครู่นี้ดูแล้วไม่ธรรมดา พวกของกินของใช้ไม่ใช่อะไรที่แขกธรรมดาเทียบเคียงได้เด็ดขาด ถ้าหากบุคคลประเภทนี้มีภูมิหลัง ทั้งยังเกิดเรื่องในโรงเตี๊ยมของเขา…คงจะอธิบายได้ยากแล้ว…

คิดมาถึงตรงนี้เถ้าแก่โรงเตี๊ยมจึงรีบก้าวฉับไวเข้าไปในห้องพักของแขกที่เพิ่งถูกจับตัวไป ก่อนมองเห็นหมอนที่ถูกโยนลงพื้นทันที เมื่อหยิบขึ้นมาเห็นว่าในปลอกหมอนเหมือนจะเสียบเอกสารบางอย่างไว้ หยิบออกมาดูแล้วพบว่าเป็นเอกสารผ่านด่าน

เถ้าแก่ร้านเปิดเอกสารกางออก รอตอนที่เห็นตัวอักษรบนกระดาษ มือก็สั่นเทามากขึ้นกว่าเดิม เขารีบล้มลุกคลุกคลานลงไปข้างล่างพร้อมแหกปากร้องเรียกลูกจ้าง “เร็วเข้า! รีบเตรียมม้า! รีบไปแจ้งข่าวกับทางการ! มิฉะนั้นคนในครอบครัวข้าจะถึงคราวเคราะห์กันหมดแล้ว!”

(ติดตามต่อได้ในรูปแบบ E-book ฉบับเต็มวันที่ 24 เม.ย. 2568)