ทดลองอ่าน ซ่อนแผนร้ายชิงบัลลังก์รัก บทที่ 172

ไม่ทันรอให้อวี้ฉือเฟยเยี่ยนพูดจบฮองเฮาก็โบกมือ “นิสัยขององค์ชายรอง เจ้าใช่ว่าไม่รู้ หากเขาไม่เอ่ยปากยังดี แต่ในเมื่อเขาพูดขอร้องมาถึงทางข้าแล้ว จะมีเหตุผลให้เลิกราโดยง่ายได้อย่างไร ชายาเอกที่ฮ่องเต้พระราชทานให้ก็ไม่เข้าตาเขา ตายอยู่ที่ชายแดนทั้งอย่างนี้ ชื่อเสียงดวงข่มภรรยาแพร่สะพัดออกไป ในเวลาสั้นๆ ยากจะแต่งภรรยา คงไม่อาจปล่อยให้จวนอ๋องปราศจากนายหญิงอย่างเป็นทางการ ทุกวันนี้ฮ่องเต้ทรงกลัดกลุ้มเรื่อง…ราชกิจ คร้านจะมาสนใจเรื่องส่วนตัวในจวนพวกนี้ของเขา จึงปล่อยให้เขาทำตามใจไป เพียงแต่ว่าตั้งแต่ราชวงศ์ก่อนไม่เคยมีการยกอนุเป็นชายาเอก หากเขาอยากให้เจ้าขึ้นมาเป็นชายาเอก ก็จำเป็นต้องจัดพิธีแต่งงานใหม่อีกครั้ง เจ้าเต็มใจแบกท้องโตกลับบ้านเดิม แล้วรอฤกษ์มงคลแต่งงานใหม่หรือไม่”

สิ้นประโยคนี้ หากเปลี่ยนเป็นสตรีอื่นย่อมหน้าถอดสี ความหมายในคำพูดของฮองเฮาก็คือให้แยกทางกันแล้วค่อยแต่งงานรับเข้าจวนใหม่อีกครั้ง หากเป็นเช่นนี้เหตุพลิกผันก็อาจจะมากขึ้นแล้ว

อวี้ฉือเฟยเยี่ยนกลับชะงักเล็กน้อย ก่อนค้อมตัวลงตอบรับอย่างใจเย็น “สุดแล้วแต่เซียวอ๋องจะจัดแจงเพคะ…”

นางพูดแค่ว่า ‘แล้วแต่เซียวอ๋องจะจัดแจง’ ทว่าไม่ใช่ ‘แล้วแต่ฮองเฮา’ ความหมายโดยนัยคือเชื่อมั่นสุดใจว่าสามีตนเองจะจัดแจงออกมาอย่างดีที่สุด

เสิ่นฮองเฮาจะไม่เข้าใจความหมายของอวี้ฉือเฟยเยี่ยนได้อย่างไร แต่ความเชื่อใจเต็มที่เช่นนี้กลับเป็นสิ่งที่บรรดาสตรีซินเหยี่ยซึ่งกลายเป็นผู้สูงศักดิ์ข้างกายนางต่างทำไม่ได้

ผู้สูงศักดิ์ใหม่ที่มาจากซินเหยี่ยอย่างพวกนางไม่ใช่ไม่เคยผ่านวันเวลาสามีภรรยารักเคารพซึ่งกันและกัน สมัยที่ชูท่อนไผ่กางธงก่อกบฏ นับตั้งแต่นั้นก็ใช้ชีวิตแบบเหน็บศีรษะไว้ที่เอว ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร บุรุษหลั่งเลือดอยู่ที่แนวหน้า บรรดาสตรีออกเรือนชาวซินเหยี่ยแต่ละคนอยู่บ้านค้ำจุนครอบครัว! แต่ว่าความลำบากยากเข็ญต่างๆ นานานี้หาใช่สิ่งที่บรรดาสตรีสูงศักดิ์ในเมืองหลวงจะเข้าใจได้

สุดท้ายหลังจากทุ่มเทเสียสละมากมายแล้วถึงพบว่าร่วมทุกข์นั้นง่าย แต่ร่วมเสพสุขนั้นยาก หลังจากบรรดาสามีมั่งมี หากไม่ไปถึงขั้นหลงอนุลืมภรรยาก็ซาบซึ้งเป็นบุญคุณแล้ว ไฉนเลยจะยังกล้าเพ้อฝันถึงความเคารพให้เกียรติรักใคร่ปรองดองในวันวานอีก

แต่บุตรชายผู้นี้ของนางกลับหลุดพ้นจากกระดูกของบิดา เผยความกล้าที่จะรักเดียวใจเดียว ชวนให้คนรู้สึกสะทกสะท้อนใจขึ้นมา…

เสิ่นฮองเฮานึกถึงปัญหากลุ้มใจของตนเองก็ไม่อยากพูดมากกว่านี้อีก เอ่ยอย่างเฉื่อยชาว่า “เรื่องใหญ่เพียงนี้ถ้าปล่อยให้เจ้ารองบอกเจ้าด้วยตนเอง กลัวเจ้าจะคิดมากเป็นกังวลว่าเขาหลอกเจ้า จึงมาหาข้า อยากให้ข้าบอกเจ้าด้วยตนเอง ให้ข้าเป็นคนอนุญาตเรื่องนี้ วันมงคลเองก็เลือกไว้เรียบร้อยแล้ว เป็นต้นเดือนหน้า เจ้ากลับไปเตรียมตัวก่อนเถิด…”

พูดจบจึงสั่งให้อวี้ฉือเฟยเยี่ยนออกจากตำหนัก

ระหว่างเดินทางกลับจวนอ๋อง อวี้ฉือเฟยเยี่ยนนิ่งเงียบอยู่ตลอดทาง รอกลับมาถึงหน้าประตูจวนอ๋องก็มองเห็นเงาร่างกำยำยืนอยู่หน้าประตูจวนได้แต่ไกล

หลังลงจากรถม้า เซียวอ๋องกุมมือของนาง ทว่ากลับเห็นโฉมงามย่นจมูกใส่เขา “ท่านอ๋องนับว่าสบายนัก นึกไม่ถึงว่าจะไปขอร้องทางฮองเฮาให้เป็นตัวแทนหย่าภรรยาค่อยแต่งใหม่…”

เซียวอ๋องกลับยื่นมือออกมาโอบเอวอวี้ฉือเฟยเยี่ยนอุ้มตัวนางขึ้นมากะทันหันเหมือนสมัยพิธีแต่งงานคราวนั้น ก่อนเดินก้าวยาวๆ เข้าไปในประตูจวนพลางยิ้มเอ่ย “ในเมื่อไม่อาจแต่งโฉมงามอื่นอีก ก็อยากจะเข้าร่วมพิธีกับเจ้าบ่อยครั้งหน่อย ถึงจะได้เพลิดเพลินกับชีวิตเจ้าบ่าวคนใหม่ทุกวันอย่างไรเล่า!”

“ท่านอ๋อง พระองค์เอาแต่ตรัสวาจาเหลวไหลอีกแล้ว!”

เพียงแต่ถึงแม้ทางจวนอ๋องจะเปี่ยมล้นด้วยกลิ่นอายมงคล ทางฝั่งราชสำนักกลับเป็นคลื่นใต้น้ำไหลแรง

ในการประชุมเช้าวันรุ่งขึ้น ฮั่วอวิ่นประกาศเรื่องให้ราชบุตรเขยหวังอวี้หล่างตรวจสอบคดียักยอกเสบียงกองทัพชายแดนเหนือ

หลังการประชุมเช้า หวังอวี้หล่างไปถึงกรมอาญาก่อน โยกย้ายผู้สืบคดีฝีมือดีชุดหนึ่งมา จากนั้นเร่งรุดไปยังกรมอากร ปิดผนึกฎีกากับเอกสารทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับเสบียงชายแดนเหนือ ป้องกันไม่ให้ถูกคนดัดแปลงสับเปลี่ยน ทั้งยังส่งขุนนางกรมอาญาจำนวนหนึ่งมาเฝ้าอีกด้วย

หลังจากใช้เวลาสักพักในการเทียบระยะเวลากับปริมาณเสบียงและงบประมาณที่ถูกส่งไปทางชายแดนเหนือเสร็จ หวังอวี้หล่างก็เริ่มสอบสวนขุนนางกรมอากรแต่ละคน บรรดาขุนนางเหล่านี้กลับไม่แยแสหวังอวี้หล่าง