บทที่ 173
เวินจื้อต๋าจะกล้าคัดค้านได้อย่างไร เขายื่นมือสั่นๆ ไปรับมาทันที เขาอ่านจนท่องขึ้นใจไปหลายรอบ เพียงแต่ยิ่งอ่านมือก็ยิ่งสั่นมากกว่าเดิม
หวังอวี้หล่างหยิบยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งจากสาบเสื้อมายื่นให้เขาต่อ “ยาลูกกลอนเม็ดนี้เป็นของล้ำค่ามาก สามารถทำให้คนจากไปโดยไร้ความเจ็บปวด วันพรุ่งนี้ท่านลงนามแล้วค่อยกินยาเม็ดนี้”
เวินจื้อต๋ามองยาลูกกลอนเอาชีวิตคนเม็ดนั้นก่อนสะอึกสะอื้นเอ่ยไม่เป็นคำอีกครั้ง แต่พอคิดถึงคนแก่และเด็กทั้งจวนของตนเอง สุดท้ายยังคงรับยามาด้วยมือสั่นเทา
วันรุ่งขึ้นหวังอวี้หล่างมาไต่สวนเวินจื้อต๋าอีกครั้ง ตอนแรกเวินจื้อต๋าให้ตายก็ไม่ยอมรับสารภาพ หลังจากโดนไม้กระบองฟาดในที่สุดก็ทนไม่ไหว สารภาพบอกที่อยู่ของเงินกับเสบียงที่ตนเองยักยอกไป ผลลัพธ์กลับอยู่เหนือความคาดหมายของผู้คน
อิงตามคำสารภาพของเวินจื้อต๋า เดิมทีเขาเป็นเจ้าหน้าที่อำเภอหนึ่งของต้าฉี สมัยนั้นซินเหยี่ยก่อกบฏ ตอนที่เซียวอ๋องบุกโจมตีเมืองเขาเปิดเมืองยอมแพ้ เซียวอ๋องยังคงให้เขาเป็นนายอำเภอตามเดิม รับผิดชอบดูแลท้องถิ่นต่อไป ไม่นานนักเซียวอ๋องพบว่าเวินจื้อต๋าค่อนข้างมีความสามารถ ปกครองอำเภออย่างมีระเบียบแบบแผน จึงแนะนำเขาให้กับฮั่วอวิ่น เดิมทีตัวเวินจื้อต๋าเป็นคนเก่งจริงๆ อาศัยความสามารถนั่งมาถึงตำแหน่งรองเสนาบดีกรมอากร เขาจดจำบุญคุณไว้ชีวิตสมัยนั้นกับบุญคุณแนะนำสนับสนุนของเซียวอ๋องเสมอมา ลับหลังไปมาหาสู่กับเซียวอ๋องอย่างใกล้ชิด
หลังจากเซียวอ๋องไปยังชายแดนเหนือเคยสั่งให้ทูตลับส่งจดหมายหาเขา ในจดหมายเขียนว่าเซียวอ๋องรู้ว่าตลอดเส้นทางมีขุนนางโกงกินเยอะมาก กังวลว่างบประมาณกับเสบียงถูกยักยอกแล้วจะเหลือไปถึงชายแดนเหนือไม่มาก หวังให้เขาช่วยยักยอกเสบียงระหว่างทาง แอบส่งต่อให้กับคนที่เซียวอ๋องส่งไปรับ เช่นนี้ของที่มาถึงมือเซียวอ๋องก็จะเยอะกว่ารอผ่านตามเมืองต่างๆ ตลอดเส้นทางมาก แต่ว่าในบัญชีของค่ายทหารต้าฉีกลับไม่มีการคำนวณการขนส่งส่วนนี้สักนิดเดียว ราวกับว่ามันหายไปกับอากาศ…
ตอนนั้นเขารู้สึกว่าเรื่องนี้มีพิรุธ หากยักยอกเสบียงกังวลว่าจะเกิดปัญหา เซียวอ๋องกลับรับรองว่าไม่มีทางเดือดร้อนถึงเขา อีกทั้งสัญญาเรื่องผลประโยชน์ให้เขาหลายอย่าง เขาละโมบขึ้นมาชั่วขณะถึงได้ตัดสินใจเสี่ยงกระทำความผิดพวกนี้ออกมา
คำสารภาพนี้ทำให้ขุนนางทุกคนที่นี่ลำคอบีบรัดแน่น นี่มัน…เป็นเซียวอ๋องใส่ร้ายว่าคนของรัชทายาทโกงกินชัดๆ มิใช่หรือ
รอใต้เท้าเวินเขียนคำสารภาพเสร็จ ยังไม่ทันกลับเข้าคุกก็ยัดยาเม็ดหนึ่งเข้าปากกะทันหัน กินยาพิษฆ่าตัวตายต่อหน้าเจ้าหน้าที่ไต่สวนทุกคน
คราวนี้นอกจากคำสารภาพแผ่นนั้นที่เหลือเอาไว้ก็ไม่มีหลักฐานอื่นให้พิสูจน์อีก ทุกความขัดแย้งต่างชี้ไปทางเซียวอ๋อง
ศพของใต้เท้าเวินยังไม่ทันเย็นลง สายสืบลับของศาลต้าหลี่ก็แจ้งข่าวบอกกับเซียวอ๋องแล้ว เขากำลังแช่ตัวในยาสมุนไพรอยู่ที่สวนดอกไม้ด้านหลังจวนอ๋อง
เพื่อป้องกันไม่ให้พิษกำเริบและเพื่อบำรุงร่างกายให้หายดี การแช่ยาสมุนไพรวันละครั้งเป็นเรื่องที่ต้องยืนหยัดทำให้ได้ เพื่อให้ฤทธิ์ยาแสดงผลได้ไวที่สุด น้ำในอ่างยาสมุนไพรจึงร้อนมาก ผิวกายที่เดิมทีออกสีดำคล้ำถูกรมไอร้อนจนขึ้นสีแดงระเรื่อ
ตอนที่ได้ยินว่าเวินจื้อต๋ายืนกรานว่าเป็นเซียวอ๋องแอบขโมยของที่เขาเฝ้าไปเอง ยักยอกของกลางทาง อีกทั้งใส่ร้ายรัชทายาท เขาลืมตาขึ้นเล็กน้อย ดวงตาที่ถูกควันน้ำพุร้อนรมทอสีแดงเรืองรองดั่งปีศาจ
เซียวอ๋องยกมุมปากขึ้นบางๆ กลิ่นอายสังหารคุกกรุ่น “กินยาพิษไปสบาย วันหน้าจะได้ไม่ต้องโดนทรมานแล้ว…หวังอวี้หล่าง? กลายเป็นว่าก่อนหน้านี้ดูถูกน้องเขยผู้นี้ของข้าไปแล้ว…”
เขาพูดจบก็ปิดตาลงครุ่นคิดสักพัก ก่อนลุกขึ้นจากอ่างยาสมุนไพร ใช้ผ้าพันร่างกายกำยำของตนเองแล้วถาม “ทางโต้วหย่งมีข่าวมาหรือยัง”