ทดลองอ่าน ซ่อนแผนร้ายชิงบัลลังก์รัก บทที่ 9-10

นางตั้งใจนับเงินมากเกินไป จึงไม่ทันสังเกตว่าบนเหลาสุราที่ตั้งอยู่เยื้องกับร้านเชียนซิ่วมีบุรุษผู้หนึ่งกำลังจับจ้องนางดีดลูกคิดคำนวณอยู่

“เซียวอ๋อง ในเมื่อหาตัวหัวหน้าโจรหญิงผู้นี้พบแล้ว เหตุใดไม่ทรงส่งคนไปจับตัวพ่ะย่ะค่ะ” ผู้ที่พูดประโยคนี้เป็นบุรุษอายุสามสิบกว่าปี อยู่ในชุดคลุมยาวแบบนักรบสีคราม บริเวณเอวเหน็บกระบี่ยาวอยู่เล่มหนึ่ง

เขาเป็นแม่ทัพมากความสามารถของเซียวอ๋อง มีนามว่าเซี่ยวชิง

ในอดีตเนื่องจากองค์ชายรองไม่คุ้นชินกับสภาพภูมิประเทศของที่นี่ จึงสู้กองทัพกบฏฝานจิ่งที่ปักหลักอยู่ที่นี่มานานปีไม่ได้ ทั้งยังเพราะตอนแรกดูถูกศัตรูจึงตกเป็นรอง พ่ายแพ้ให้กับคนของภูเขาไป๋ลู่หลายครั้ง ขณะที่กลิ่นอายสังหารคุกรุ่น จึงตั้งค่าหัวราคาแพงให้กับบัณฑิตจูเก๋อ เสนาธิการของกองทัพกบฏแห่งภูเขาไป๋ลู่ผู้นั้น

เนื่องจากไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังของอีกฝ่าย เซี่ยวชิงจึงได้รับคำสั่งให้หาวิธีซื้อตัวแม่ทัพคนหนึ่งของภูเขาไป๋ลู่ จนสืบข่าวมาได้ว่าเสนาธิการผู้มีกลยุทธ์เจ้าเล่ห์ไม่ธรรมดาคนนั้นเป็นสตรีวัยสาวสะพรั่งผู้หนึ่ง

ตอนที่ได้รู้ว่าความจริงตนเองพ่ายแพ้ให้กับสตรีนางหนึ่งนั้น ดวงหน้าหล่อเหลาของเซียวอ๋องดำทะมึนจนเรียกได้ว่าเป็นพญายมหน้าดำคร่าชีวิต อาจเพราะโดนโทสะโจมตีหัวใจเลยเกิดความสงสัยใคร่รู้ขึ้นมาอย่างหาได้ยาก สั่งให้เขาหาวิธีการเอาภาพเหมือนของสตรีนางนั้นมาให้ได้

เพียงแต่ฝานจิ่งปกป้องเสนาธิการหญิงผู้นี้ของตนเองอย่างเรียกได้ว่าระมัดระวังรอบคอบ คนทั่วไปไม่มีสิทธิ์พบหน้า แม้แต่ไส้ศึกคนนั้นยังแค่บังเอิญเจอนางบนภูเขาครั้งเดียวเท่านั้น

ภายหลังตอนที่กองทัพกบฏถอนกำลังจากภูเขาไป๋ลู่ เนื่องจากรีบร้อนจากไปจึงทิ้งภาพเหมือนภาพหนึ่งเอาไว้ในกระถางเพลิง เพราะว่ากู้ออกมาจากกระถาง ส่วนขอบจึงถูกเผาไหม้หมดแล้ว ไม่รู้ว่าคนในภาพวาดนี้เป็นใคร แต่แม่ทัพที่ถูกซื้อตัวผู้นั้นเคยเห็นบัณฑิตจูเก๋อกับตาตนเอง บอกว่าภาพเหมือนนี้แทบจะเหมือนกับเจ้าตัวไม่ผิดเพี้ยน

ในตอนที่เขาถวายภาพเหมือนให้กับเซียวอ๋อง ไม่รู้เหตุใดองค์ชายรองจึงหรี่ตามองภาพเหมือนนี้เงียบๆ อยู่นาน หลังผ่านไปสามวันพลันออกคำสั่งให้ยกเลิกค่าหัวราคาสูง ทั้งยังเรียกตัวนักฆ่าที่ส่งออกไปกลับมาด้วย

หลังจากนั้นเคยประมือกับกองทัพกบฏเขาไป๋ลู่อีกหลายครั้ง อาจเพราะครั้งนี้เซียวอ๋องใจเย็นลง จึงสามารถสร้างความเสียหายอย่างหนักให้กับกองทัพกบฏภูเขาไป๋ลู่ได้หลายครั้ง แต่เขามักรู้สึกว่าองค์ชายรองกำลังออมมือ ทั้งที่หลายครั้งสามารถตัดรากถอนโคนได้ กลับดูเหมือนจงใจปล่อยให้คนหนีรอดไป

เฉกเช่นในตอนนี้ ไม่รู้เหตุใดหัวหน้าโจรหญิงถึงแยกตัวจากฝานจิ่งที่สถาปนาตนเองเป็นเซวียนอ๋องแห่งแดนเหนือมาขายโจ๊กอยู่ที่เมืองหลวง แค่เห็นก็รู้ว่ามีอุบายซ่อนอยู่ แต่เซียวอ๋องกลับไม่สนใจ ประหนึ่งรอให้หัวหน้าโจรหญิงผู้นี้ขายโจ๊กไปเรื่อยๆ จนเปิดร้านสาขาแยกได้อย่างไรอย่างนั้น

ครั้นได้ยินคำถามของเซี่ยวชิงแล้ว เซียวอ๋องยังคงมองลงไปข้างล่าง ชมสตรีที่ยุ่งอยู่หน้าแผงโจ๊กแล้วเอ่ยเรียบๆ “ในเมื่อนางตั้งใจจะกลับตัวเข้าสู่ชีวิตสามัญ เป็นการทำตามพระมหากรุณาธิคุณต่อใต้หล้าของเสด็จพ่อ รู้ว่าต้าฉีถึงจะเป็นสิ่งที่ราษฎรต้องการ ข้าย่อมมอบโอกาสกลับตัวกลับใจให้นาง” พูดจบแล้วเขาก็ลุกขึ้นยืนเตรียมออกจากเหลาสุรา “ประเดี๋ยวข้าจะไปลาดตระเวนนอกเมือง เจ้ากำชับคนที่เจ้าส่งไปให้คอยจับตาดูอวี้ฉือเฟยเยี่ยนผู้นี้ให้ดี ถ้าหากมีคนของกองทัพกบฏมาหานาง…จะต้องจับเป็นกบฏผู้นั้นโดยไม่แหวกหญ้าให้งูตื่นให้ได้”

เซี่ยวชิงรับคำสั่ง ก่อนเดินตามองค์ชายรองลงจากเหลาสุราด้วยกัน แต่เพิ่งเดินถึงหน้าประตูกลับเห็นรถม้าคันหนึ่งมาจอด ได้เห็นรัชทายาทในชุดลำลองก้าวลงจากรถม้า เมื่อเห็นฮั่วจวินถิงก็ยิ้มน้อยๆ เอ่ย “น้องรอง บังเอิญจริงเชียว นึกไม่ถึงว่าจะได้มาเจอเจ้าที่นี่”

ฮั่วจวินถิงเห็นรัชทายาทก็คารวะให้เขา จากนั้นเอ่ย “น้องยังมีกิจทหารติดพัน ขอเชิญท่านพี่ตามสบายขอรับ…”

พูดจบเตรียมหันตัวจากไป แต่รัชทายาทผู้นั้นกลับเหลือบสายตาขึ้น ชำเลืองมองไปทางร้านโจ๊กฝั่งตรงข้ามถนนคล้ายเจตนาไม่เจตนา ก่อนจะมองเห็นอวี้ฉือจิ้งโหรวที่อายุสิบสี่ปีในชุดกระโปรงยาวลายดอกอิงฮวายิ้มแย้มเอ่ยทักทายลูกค้า…

“ก่อนหน้านี้พ่อบ้านจวนพี่บอกว่าบังเอิญเห็นเจ้าในตลาดกลางคืนของถนนตะวันตก เดิมทียังไม่เชื่อ เซียวอ๋องผู้มีกิจธุระรัดตัวจะมีเวลาว่างมานั่งฆ่าเวลาอยู่ในเหลาสุรากลางเมืองตลอดทั้งคืนได้อย่างไร วันนี้เห็นกับตาพี่ถึงเข้าใจ ที่แท้เป็นดอกราตรีส่งกลิ่นหอมล่อลวงคนดอกนี้ที่ดึงดูดให้น้องชายเพลิดเพลินจนลืมกลับบ้านนี่เอง!”

รัชทายาทมองดูเด็กสาวที่อยู่บนถนนฝั่งตรงข้ามด้วยท่าทีสนอกสนใจ ปลายหางตาย่อมเห็นว่าฮั่วจวินถิงหยุดชะงักฝีเท้า

เซี่ยวชิงที่อยู่ด้านข้างได้ยินชัด ลอบก่นด่าอยู่ในใจ เสแสร้งเก่งเสียจริง นี่มันบังเอิญที่ใดกัน ชัดเจนว่าส่งคนมาจับตาดูความเคลื่อนไหวของเซียวอ๋องอยู่นานแล้ว! ถึงแม้ตำแหน่งรัชทายาทจะถูกกำหนดแล้ว แต่องค์ชายรองมีความดีความชอบสูงมากจริงๆ ไม่ต้องพูดถึงรัชทายาท กระทั่งฮ่องเต้ยังระแวง เปลือกนอกรัชทายาททำทีเป็นมิตร แท้จริงกลับเจ้าเล่ห์อำมหิต ไม่รู้ว่าเขาจะลงมือขัดขาเจ้านายตนเองอย่างไรอีก

เซียวอ๋องได้ยินคำพูดของรัชทายาทแล้ว มองตามสายตาของอีกฝ่ายไปเห็นอวี้ฉือจิ้งโหรว หลังจากเงียบครู่หนึ่งก็เอ่ยเรียบๆ “แค่อาศัยเวลาว่างพักผ่อนเล็กน้อยเท่านั้น ให้ท่านพี่ขบขันแล้ว”

ฮั่วตงเหลยยิ้มพลางโบกพัดในมือเอ่ย “จิตใจรักของสวยงามไม่ว่าใครก็มี คนไม่เข้าใกล้สตรีมานานอย่างเจ้าถึงจะชวนให้คนหัวร่อฟันหัก มิสู้พี่ช่วยจัดแจงให้เจ้าเป็นอย่างไร”