ทดลองอ่าน ฌาลิสสา บทที่ 3

“มีรอยบากตรงมุมนี้ด้วยเหรอ”

ยังไม่ทันจะได้หาคำตอบ เสียงสวบสาบก็ดังกระชั้นเข้ามาทำให้เจ้าหญิงน้อยวางเรื่องเขี้ยวเสือแล้วคว้ามีดสั้นขึ้นกระชับมือ ทว่าคนที่เดินลัดเลาะผ่านสุมทุมพุ่มไม้กลับไม่ใช่คนอื่น

“ทำไมลุงกลับมาเร็วนักล่ะ แล้วนี่มัน…”

เจ้าหญิงน้อยเพ่งมองกระบอกไม้ไผ่สองกระบอกซึ่งคล้องอยู่ที่ข้อมือของเขา สลับกับใบบัวขนาดใหญ่บนฝ่ามือสองข้าง ฝั่งหนึ่งบรรจุผลไม้ดูสดใหม่ ขณะที่อีกข้างมีปลาย่างส่งกลิ่นหอมฉุยวางอยู่สี่ตัว

“น่ากินไหม”

หญิงสาวพยักหน้ารับ แต่ความสงสัยยังไม่หายไปจากดวงตาสุกใส “ลุงเอาของพวกนี้มาจากไหน”

“เก็บมาจากในป่า”

“ลุงใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที แต่หาทั้งผลไม้ ตกปลาแถมยังย่างเสร็จสรรพเลยเนี่ยนะ”

“เธอลืมไปรึเปล่าว่าฉันเป็นคนภูเขา ป่าคือบ้านและห้องทำงานของฉัน” ฟังดูน่าหมั่นไส้ แต่มันก็เข้าเค้าอยู่ “แค่หาผลไม้ ตักน้ำ และแทงปลาในลำธารเอามาย่างให้ ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงนักหรอก และที่สำคัญ ฉันหายไปครึ่งชั่วโมง ไม่ใช่สิบนาที”

เจ้าหญิงน้อยไม่ได้สวมนาฬิกาจึงไม่มีประจักษ์พยาน ก็แค่สงสัย “แต่ทำไมเรารู้สึกว่าแป๊บเดียวเองล่ะ”

“เพราะเธอมัวแต่ใจลอยน่ะสิ” ลุงพูดจบก็ยื่นกระบอกไม้ไผ่ซึ่งบรรจุน้ำมาเต็มกระบอกให้ “กินน้ำสิ เธอคงจะเหนื่อยแล้ว”

หญิงสาวยอมรับซื่อๆ ความเหนื่อยล้าจากการเดินบนรองเท้าส้นสูงเป็นระยะทางไกลทำให้เธอเมื่อยและเหนื่อยมากจริงๆ ทันทีที่กระบอกไม้ไผ่จ่อปากเธอก็กรอกน้ำสะอาดเข้าปากไม่หยุด ความเย็นฉ่ำของหยาดน้ำทำให้ความเหนื่อยล้าลดทอนลงไปเยอะ

“ลุงแบ่งกระบอกนี้ไปดื่มสิ”

“เธอกินเถอะ เมื่อกี้ฉันดื่มน้ำจากลำธารไปแล้ว”

“งั้นเก็บไว้ระหว่างเดินทางแล้วกัน”

หลังจากนั้นเจ้าหญิงน้อยก็บิเนื้อปลาส่งเข้าปาก รสชาติดี กลิ่นหอมกรุ่น ไม่เหม็นคาว ทั้งยังมีกลิ่นและรสของเกลือกับพริกไทยเด่นชัดมาก

“กลางป่าแบบนี้ลุงไปเอาเกลือกับพริกไทยมาจากไหน”

ลุงซึ่งกำลังตั้งหน้าตั้งตาปอกเปลือกลูกสาลี่ชะงักกึก ก่อนกระตุกถุงหนังใบเล็กที่เอวยกขึ้นอวด

“เกลือกับพริกไทยอยู่ในถุงนี้”

“ลุงพกเกลือกับพริกไทยติดตัวเนี่ยนะ”

“ไม่เห็นจะแปลก คนภูเขาเวลาเดินป่าก็พกเกลือพกพริกไทยติดตัวทั้งนั้น มันเป็นเครื่องชูรสอาหาร จับสัตว์อะไรได้ก็เอามาแล่ โรยเกลือกับพริกไทยแล้วย่างกินประทังชีวิต”

เธอไม่เคยเป็นคนภูเขา จึงไม่รู้จะสรรหาคำใดมาค้าน เลยก้มหน้าก้มตาแกะปลาย่างจนเหลือแต่เนื้อ โดยแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งของเธอ ส่วนอีกฝั่งของลุง

“กินปลาสิลุง เราแกะให้”

ลุงเงยหน้าขึ้นจากผลสาลี่ก่อนยิ้มบางๆ “ขอบใจ เธอกินเถอะ”

“ส่วนนี้ของเรา ส่วนนั้นของลุง เรากินไม่หมดหรอก ผลไม้พวกนี้ไม่ต้องปอกหรอก เรากินทั้งเปลือกได้”

เจ้าหญิงลลิสสาขยับตัวมานั่งบนโขดหินใกล้ลุง ก่อนวางใบบัวคั่นระหว่างเราสองคน ทอดตามองเนื้อผลไม้ที่ถูกเฉือนติดเปลือกออกไปมากด้วยรอยยิ้มขบขัน

หลังจัดการมื้ออาหารแล้ว ลุงก็ลุกไปหยิบกิ่งไม้ใบไม้มามัดเข้าหากันก่อนคว้ามีดสั้นเฉือนผ้าเนื้อหนาจากเสื้อคลุมของเขามาทำอะไรสักอย่าง ดูคร่าวๆ แล้วคล้ายรองเท้าประดิษฐ์

“ใส่สิ”

“ลุงทำรองเท้าให้เราเหรอ”

ลุงพยักหน้า บุ้ยใบ้ไปที่รองเท้าส้นสูงที่เธอสวมอยู่