LOVE
ทดลองอ่าน ฌาลิสสา บทนำ-บทที่ 2
“เดี๋ยวก่อน!” ลลิสสาไล่ตามขอทานหญิงไปจนเกือบสุดตรอกซึ่งมีทางแยกออกไปสองทาง “เดี๋ยวจ้ะ”
ขอทานหญิงหันมาทางแม่หนูน้อยที่ไล่ตามมา มองถาดกระดาษบรรจุอาหารกลิ่นหอมฉุยตรงหน้าด้วยความลังเล
“รับไปสิ เราให้”
“ขอบใจจ้ะแม่หนู”
ขอทานหญิงรีบรับอาหารไปจากมือป้อม เจ้าหญิงน้อยเห็นสภาพขอทานและเด็กน้อยในอ้อมแขนเนื้อตัวเปรอะเปื้อนจึงตัดสินใจล้วงเอาธนบัตรมูลค่าสามร้อยเวฬออกมาให้แม่ลูกอ่อนตรงหน้า
“เอาไว้ซื้อนมให้ลูกนะ เรามีเงินติดตัวแค่นี้ ไม่งั้นคงให้มากกว่านี้แล้ว”
“ขอบใจจ้ะ ขอองค์ศิวะเทพประทานพรมหารานีด้วยเถิด”
“เราไม่ใช่มหารานีสักหน่อย”
ขอทานหญิงกดมุมปากเป็นรอยยิ้ม ดวงตาดำจัดลึกล้ำเกินกว่าเด็กหญิงวัยสิบเอ็ดขวบจะอ่านออก
“ผู้ใดจะรู้ลิขิตขององค์เทพ วันหนึ่งแม่หนูอาจเป็นมหารานีก็ได้”
“พูรัมมีมหารานีแล้วนะ”
“ฉันพูดถึงพูรัมที่ไหนเล่า”
ลลิสสายักไหล่ให้กับคำทำนายเพ้อฝันแล้วหันหลังเดินย้อนกลับมาต้นทาง แต่ยังไม่ทันจะถึงปากตรอกดวงตากลมโตกลับเหลือบเห็นชายร่างสูงใหญ่ ไหล่กว้างบึกบึนเหมือนพวกนักรบภูเขาเดินเลี้ยวเข้ามาในตรอก แสงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาจากทางด้านหลังทำให้เธอเห็นรายละเอียดบนใบหน้าชายฉกรรจ์ไม่ชัด แต่ก็พอคะเนว่าเขามีกรอบหน้าบึกบึน ไว้หนวดเคราเฟิ้มส่งให้ดูน่าสะพรึงกลัว
เขาสวมผ้าคลุมเนื้อหยาบสีดำคลุมเข่า ช่วงขายาวซ่อนอยู่ในกางเกงยีนสีดำกับรองเท้าบูตสีน้ำตาลเข้ม ก้าวฉับๆ อย่างรีบร้อนคล้ายกำลังหนีใครมา ทว่าจังหวะก้าวเดินไม่มั่นคงนัก มือข้างหนึ่งซ่อนอยู่ในผ้าคลุมขณะที่มืออีกข้างทิ้งลงข้างตัว หยดเลือดที่ไหลจากชายผ้าบ่งบอกว่าชายคนนี้กำลังบาดเจ็บ
เจ้าหญิงน้อยหันรีหันขวางด้วยสีหน้าตื่นตระหนก หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำยามดวงตาดำจัดจับจ้องมาที่ตน เธอรีบเดินเบี่ยงมาชิดกำแพงด้านหนึ่งด้วยหวังว่าจะหลบพ้นผู้ชายตัวใหญ่แล้วหนีออกไปจากตรอกนี้ให้ได้ แต่จังหวะที่กำลังเดินสวนกับชายร่างยักษ์ จู่ๆ ช่วงแขนยาวก็ยื่นออกมาคว้าไหล่เล็กไว้ กระชากตัวเธอเข้าไปหา ก่อนวางท่อนแขนหนักอึ้งลงบนลาดไหล่บอบบาง มืออีกข้างซึ่งซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมกดอาวุธปลายแหลมเข้าที่บั้นเอว ออกคำสั่งเสียงเข้ม
“เดิน!”
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเจ้าหญิงน้อยตั้งตัวไม่ทัน ชายคนนั้นทำราวกับเธอเป็นไม้เท้าที่คอยพยุงร่างเขาไม่ให้ล้ม ลลิสสาพยายามรวบรวมสติปัญญาหาทางออกเร็วจี๋
“ปล่อยเราไป ต้องการเท่าไหร่ เราจะให้”
ชายคนนั้นแค่นหัวเราะ ทั้งที่น้ำเสียงดูไม่มั่นคงนักละม้ายว่าเขากำลังข่มความเจ็บปวดสุดกำลัง
“ลุงบาดเจ็บ ไปได้ไม่ไกลหรอก”
“แช่ง?”
“แค่พูดลอยๆ ถ้าให้เราแช่ง เราจะแช่งให้ลุงเป็นหมัน นกเขาไม่ขัน พวกผู้ชายกลัวกันไม่ใช่เหรอ”
“แก่แดด!”
“ก็เราได้ยินมหาด…เอาเป็นว่าเราเคยได้ยินแล้วกัน” เจ้าหญิงน้อยรีบเม้มปาก เกือบหลุดปากว่าตนเองแอบได้ยินมหาดเล็กคุยกัน “ลุงจะพาเราไปไหน ปล่อยเราเถอะ เราสัญญาว่าจะไม่เอาเรื่อง”
ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ ก้มมองเด็กหญิงร่างเล็กที่มีเม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นเต็มดวงหน้า ดวงตากลมโตเจือความหวาดหวั่น แต่กลับฝืนทนข่มความกลัวได้ไม่เลวทีเดียว
“ไม่ต้องกลัว”
“ลุงก็ลดมีดก่อนสิ”
“ขืนฉันทำแบบนั้น เธอก็หนีน่ะสิ”
เรื่องอะไรจะรอล่ะ!
เจ้าหญิงน้อยขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเจ็บใจ ความกลัวในทีแรกลดน้อยลงเมื่อได้พูดคุยกัน สัมผัสว่าเขาไม่ได้น่ากลัวเหมือนหน้าตา
“เดินไปเหอะน่า ไม่เอาไปฆ่าหรอก”
“เอาไปขายก็ไม่ได้นะลุง ย่ามีเราคนเดียว ถ้าเราเป็นอะไรไป ย่าต้องเสียใจมากๆ เราเป็นกำลังหลักของบ้านนะลุง ย่าแก่แล้ว เดินเหินไม่ไหว”
“ตัวเล็กแค่นี้ ทำงานอะไรเป็น ยกถังน้ำยังยกไม่ขึ้นเลยมั้ง”
“อย่างน้อยเราก็แบกลุงได้”
ดวงหน้าเล็กจ้อยประกอบด้วยดวงตากลมโตทอประกายสุกใสราวกับมีหยาดน้ำหล่อเลี้ยง จมูกเล็กรั้นขึ้นแบบเด็กดื้อ ริมฝีปากเล็กอิ่ม ผิวพรรณขาวผุดผ่องอมชมพูเหมือนลูกผู้มีอันจะกิน ผิดกับเด็กทั่วไปที่เคยเห็นตามชายแดน
“เรียกลุงอยู่นั่นแหละ ฉันไม่แก่ถึงกับเป็นลุงของเธอหรอกนะเด็กน้อย”
“เราไม่ใช่เด็ก”
“อายุเท่าไหร่”
“ไม่ใช่เรื่องของคนแปลกหน้า”
ระหว่างพูดคุยกันนั้นเขาไม่ได้หยุดเดินแม้แต่น้อย กลับพาเธอลัดเลาะไปตามตรอกเล็กซอยน้อยจนน่าเวียนหัว แล้วจะกลับอย่างไร หลงทางแน่ล่ะคราวนี้! คิดได้เพียงครู่เดียวเจ้าหญิงน้อยก็เบ้หน้าเพราะเขาทิ้งน้ำหนักตัวลงมาบนไหล่เธอมากกว่าเดิม ละม้ายว่าเรี่ยวแรงของเขากำลังลดน้อยลงทุกที
“ทำไมยิ่งเดินตัวยิ่งหนักขึ้นล่ะลุง ที่ลุงเลือดออกนี่โดนยิงหรือโดนแทง”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก”
“แต่ลุงให้เด็กแบกอยู่นะ จะไม่ให้เรารู้เลยเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นกับลุง”
เขาหัวเราะหึๆ ในลำคอก่อนเปล่งเสียงแหบแห้งออกมา “โดนทำร้าย!”
ตอบซะกว้าง ไม่อยากรู้ก็ได้
ลลิสสาชักสีหน้าใส่อย่างหงุดหงิด “อีกไกลไหม เราเหนื่อยแล้ว”
“ทำไมหมดแรงง่าย ยังเด็กอยู่แท้ๆ”
“ลุงก็ลองมาแบกเหมือนเราบ้างสิ คนอะไรตัวหนักชะมัด”
“ถึงที่แล้วมีรางวัลให้”
“ไม่แพง เราไม่รับหรอกนะ”
คนบาดเจ็บหัวเราะหึๆ ไม่ต่อความอีก กลับลัดเลาะพาเด็กหญิงตัวน้อยเดินไปข้างหน้าไม่หยุด ครู่หนึ่งก็มาถึงอาคารพาณิชย์สามชั้นริมถนนสายเล็ก ห่างจากตลาดมาพอสมควร สภาพอาคารเหมือนยังก่อสร้างไม่เสร็จ ตัวตึกยังทาสีไม่เรียบร้อย จึงเห็นผนังอิฐสีแดงสลับกับสีขาวที่ถูกทาไว้ครึ่งๆ กลางๆ
ด้านหน้าอาคารมีชายชราคนหนึ่งกำลังนั่งดื่มการัมจายหรือชานมร้อนสีส้มผสมเครื่องเทศอยู่บนเก้าอี้หวายสาน ทันทีที่ชายหนุ่มปรากฏกาย ชายชราก็รีบกุลีกุจอลุกขึ้น ก่อนตะโกนเรียกคนข้างในร้านขายของชำ
“พี่ใหญ่มาแล้ว!”
เหล่าชายฉกรรจ์รูปร่างบึกบึนสูงใหญ่ไม่แพ้ผู้ถูกเรียกว่า ‘ลุง’ รีบกระวีกระวาดออกมาจากอาคาร พวกเขาพูดภาษากุณฑ์ชาลาเร็วปรื๋อจนเจ้าหญิงน้อยฟังไม่ทัน แต่ดูจากสีหน้าท่าทางแล้ว พวกเขากริ่งเกรงผู้ชายคนนี้มากทีเดียว
“ขอบคุณมากที่ช่วยพี่ใหญ่ไว้นะหนู”
ชายฉกรรจ์คนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยเป็นภาษาพูรัมด้วยน้ำเสียงชัดแจ๋ว แปลว่าชายคนนี้น่าจะอยู่ในพูรัมมานานแล้ว ซึ่งไม่แปลกนักเพราะที่นี่เป็นแถบชายแดน แต่จะแปลกก็ตรงที่ลักษณะท่าทางของพวกเขาไม่เหมือนชาวบ้านเลยสักนิด ชายฉกรรจ์ที่เหลือพยุงคนเจ็บเข้าไปด้านใน เหลือเพียงเธอกับชายฉกรรจ์อีกคนที่พูดภาษาพูรัมได้
Comments
