ทดลองอ่าน ณัฐรัมภา บทนำ-บทที่ 1

ณัฐรัมภา

By Andra

บทนำ

ณัฐรัมภาดึงดูดความสนใจของใครหลายคนไว้ได้ในทันทีที่ก้าวเข้าสู่ร้านอาหาร ทว่าเธอก็ไม่ได้ใส่ใจนักด้วยชินชาเสียแล้ว ปลายนิ้วยาวเรียวที่เคลือบไว้ด้วยอะครีลิกไล่สีและกากเพชรวิ้งวับดึงแว่นกันแดดอันโตออก เผยให้เห็นดวงหน้าสวยรูปไข่ที่ได้รับการแต่งแต้มสีสันอย่างประณีต ดวงตาที่กลมโตกว่าปกติด้วยความช่วยเหลือของคอนแทกเลนส์กวาดมองไปรอบๆ

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าได้จองโต๊ะไว้หรือเปล่าครับ” บริกรหนุ่มปราดมาทักทายอย่างรวดเร็ว

“แวะมาหาคนน่ะค่ะ เขามีโต๊ะอยู่แล้ว” หญิงสาวตอบ ก่อนจะทำร้องออกมาเบาๆ “อ๊ะ นั่นไง เจอแล้ว…ขอบคุณนะคะ”

ณัฐรัมภาโปรยยิ้มหวานให้พนักงานหนุ่มน้อยซึ่งน่าจะเป็นเด็กนักศึกษาที่มาทำงานพาร์ตไทม์ จากนั้นเธอก็พาร่างในชุดเดรสสั้นรัดรูปที่ช่วยขับเน้นทรวดทรงองค์เอวของผู้สวมใส่เดินลึกเข้าไปในร้าน รองเท้าส้นสูงสีแดงเข้ากันส่งให้ท่อนขายิ่งดูยาวเรียวชวนมอง และแม้ช่วงคอของชุดจะปาดขวางเผยให้เห็นเนินอกรำไร ทว่าเสื้อครอปตัวสั้นสีขาวที่คลุมอยู่ก็ช่วยให้องค์ประกอบทั้งหมดดูเซ็กซี่กำลังดีมีระดับ

หญิงสาวหยุดยืนข้างโต๊ะอาหารขนาดสองที่นั่งซึ่งมีชายหญิงคู่หนึ่งจับจองอยู่ ทั้งสองหันมามอง แล้วฝ่ายชายก็ทำท่าตกใจราวกับเห็นผี ขณะที่ผู้มาใหม่เพียงหยักยิ้มเย็น

“คุณคือผู้หญิงที่ทิ้งข้อความ ลงรูป แท็กชื่อ พยายามทำให้โลกสงสัยว่าเป็นกิ๊กกับผู้ชายคนนี้ใช่หรือเปล่าคะ”

ผู้หญิงคนนั้นอึ้งไปนิดหนึ่ง แต่ณัฐรัมภาก็หยิบภาพปึกหนึ่งจากกระเป๋าสะพายออกมาโปรยบนโต๊ะ มันเป็นภาพของสองหนุ่มสาวตรงหน้าในอิริยาบถสนิทสนมเกินเพื่อนที่เธอลงทุนจ้างนักสืบเอกชนไปตามเก็บภาพมา จากนั้นเธอก็พูดต่อโดยไม่รอฟังคำตอบ

“ที่ต้องถามเพราะพอดีฉันรู้มาว่าผู้ชายคนนี้คุยกับผู้หญิงหลายคนพร้อมกัน แต่เอาจริงๆ แค่คุยกับผู้หญิงครั้งละมากกว่าหนึ่งคน จะสอง สาม สี่ หรือมากกว่านั้นมันก็คือสารเลวน่ะแหละจริงไหม…วันนี้ฉันแค่จะแวะมาบอกคุณว่าฉันไม่เอาหรอกค่ะผู้ชายสั่วๆ แบบนี้ ความจริงคุณควรมาบอกฉันตรงๆ มากกว่า พยายามบอกแบบแอ๊บๆ มันเหนื่อยนะฉันเข้าใจ…อ้อ นี่ฉันเอาภาพของผู้หญิงคนอื่นมาให้คุณด้วย เผื่อคุณรู้ข้อมูลไม่หมด จะได้ไปเตือนผู้หญิงพวกนั้นให้ครบๆ ว่าไม่ให้ยุ่งกับไอ้สารเลวนี่”

สาวเปรี้ยวในชุดแดงพูดเสียงเรียบเรื่อย ทว่าด้วยความที่เธอโดดเด่นดึงดูดสายตาตั้งแต่ก้าวเข้ามาในร้าน บวกกับเธอไม่ได้ออมเสียงสักนิด ลูกค้าโต๊ะรอบๆ จึงหันมามองเป็นตาเดียว และเธอก็พูดต่อโดยไม่เปิดโอกาสให้สองหนุ่มสาวตรงหน้าโต้ตอบ

“ขอสรุปสั้นๆ ง่ายๆ จะได้ไม่เสียเวลา เดี๋ยวฉันมีประชุมกับลูกค้าต่อ เอาเป็นว่าฉันจะไม่ยุ่งกับผู้ชายคนนี้แล้ว ขยะแขยง…จะว่าไปการที่เขามาจีบฉันแล้วคุณไม่ได้ตามมาตบฉันแสดงว่าคุณไม่มีสิทธิ์นั้น เท่าที่ดูคุณก็ไม่น่าจะสิ้นไร้ไม้ตอกขนาดต้องยอมทนเป็นแค่คนในเงาของผู้ชายสั่วๆ แบบนี้นะ แต่เอาเหอะ มันไม่ใช่กงการของฉัน ขอบคุณคุณด้วยแล้วกันที่ทำให้ฉันเห็นธาตุแท้ของไอ้กะหลั่วนี่!”

ณัฐรัมภาโปรยยิ้มหวานอีกครั้ง จากนั้นก็หมุนกายเดินออกจากร้านอาหารที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน เธอส่งยิ้มหวานเป็นพิเศษให้บริกรหนุ่มน้อยคนเดิมอีกหนก่อนจะผลักประตูออกจากร้าน แล้วสวมแว่นกันแดดเพื่อปกป้องดวงตาจากแสงแดดแรงกล้าของยามเที่ยงวัน…และปิดบังดวงตาแข็งกร้าวซึ่งซ่อนไว้ตลอดระยะเวลาที่อยู่ในร้านอาหารด้วย

ไม่น่าหลงปล่อยให้ไอ้สารเลวนี่ตามจีบเลย! เสียเวลาชีวิตจริงๆ!