ทดลองอ่าน ณัฐรัมภา บทนำ-บทที่ 1

เอ๊า อะไรกันเนี่ย

ณัฐรัมภาหันไปมองหญิงสาวคู่หนึ่งที่กำลังส่งเสียงดังมีปากเสียงกันอยู่แถวหน้าห้องน้ำ แม้สมองจะทำงานเชื่องช้ากว่าปกติด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่เธอก็ประเมินได้ว่าเรื่องไม่น่าจะจบง่ายๆ ดังนั้นเลยตัดสินใจว่าจะเดินกลับไปที่โต๊ะก่อน

ท้ายที่สุดหญิงสาวก็ไม่ได้ดื่มเหล้าจนเมาหนัก แค่ดื่มพอกรึ่มๆ ให้หายเซ็งเท่านั้น เธอเกรงใจรุ่นน้องทั้งสอง หลังจากเห็นสุรทินกับจิระประไพกินข้าวกันเสร็จแล้วเธอเลยบอกว่าจะกลับ ทั้งคู่แปลกใจแต่ก็ดูโล่งใจอย่างเห็นได้ชัดไปพร้อมกัน จากนั้นหญิงสาวก็มาเข้าห้องน้ำ รุ่นน้องเลยตามมาด้วย คนรอเข้าห้องน้ำเยอะตามเคย เธอเลยนัดแนะกับจิระประไพไว้ว่าจะออกมารอตรงหน้าปากทางเข้าห้องน้ำซึ่งมีที่ว่างให้ยืนรอได้สะดวกกว่า

อย่างไรก็ตาม ในเมื่อทำท่าจะมีเรื่องกันแบบนี้ณัฐรัมภาก็ต้องขอจรลีก่อน รุ่นน้องออกมาเจอสถานการณ์ก็น่าจะเข้าใจ แต่เพื่อความแน่ใจเธอเลยก้มลงหยิบมือถือขึ้นมากดเพื่อส่งข้อความบอกอีกฝ่ายให้ไปเจอกันที่โต๊ะ ทว่าแค่เปิดแอพพลิเคชั่นแชตขึ้นมา ยังไม่ทันได้กดไล่หาชื่อจิระประไพ ร่างงามในชุดเดรสสีแดงก็เสียหลักเพราะชนเข้ากับใครบางคน

“ขอโทษครับ”

ใครบางคนคนนั้นเป็นผู้ชาย โชคดีที่เขาไวพอจะคว้าแขนณัฐรัมภาไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะล้ม แต่ถึงเธอจะไม่ล้มเครื่องมือสื่อสารก็ร่วงหล่นจากมือเรียว พร้อมกับที่สายกระเป๋าสะพายไหลลงจากบ่า

“เฮ้ย!” เธอร้องลั่นด้วยความตกใจ

“ไม่เป็นไรๆ ผมว่ามันน่าจะโอเคนะ เพราะมันหล่นบนเบาะ”

บุรุษอีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟาโน้มตัวมาหยิบมือถือ เขาพูดภาษาไทยติดสำเนียงแบบคนต่างชาติ พอได้มองหน้าอีกฝ่ายให้ชัดแล้วณัฐรัมภาก็ตระหนักว่าเขาเป็นชาวต่างชาติจริงๆ

ผู้ชายคนที่หญิงสาวเดินชนปล่อยมือจากเธอ ก่อนจะหันไปรับมือถือจากเพื่อน ทว่าเขาก็ไม่ได้ส่งคืนให้เธอทันทีและพลิกมันไปมา

“เท่าที่เห็นไม่มีรอยแตกร้าวหรืออะไรนะ” เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ “แล้วคุณโอเคใช่ไหม”

“โอเคค่ะ เมื่อกี้เหมือนฉันจะเป็นคนเดินมาชนคุณ ขอโทษด้วย”

“พี่รัมภา! เป็นอะไรหรือเปล่า” สุรทินเดินฝ่าผู้คนมาถึงโต๊ะที่เกิดเหตุ สีหน้าแตกตื่นระคนกังวล

“ไม่เป็นไร ฉันแค่ชนคุณคนนี้” ณัฐรัมภาพยักพเยิดไปหาชายหนุ่มผู้ซึ่งเวลานี้กำลังคุกเข่าลงตรงข้างโต๊ะเพื่อเก็บกระเป๋าสะพายให้เธอ

“ผมลองคลำๆ บนพื้นแล้วไม่เจออะไร น่าจะไม่มีอะไรร่วงหล่นจากกระเป๋าคุณนะ” เขาบอกหลังจากลุกขึ้นยืน พอหย่อนมือถือลงในกระเป๋าสะพายแล้วก็ยื่นส่งมันให้หญิงสาว

“ขอบคุณมากค่ะ” ณัฐรัมภารับกระเป๋าคืนมาอย่างโล่งอก

“แล้วจีล่ะ อย่าบอกนะว่าพี่ลืมจี” พอเห็นสถานการณ์คลี่คลายแล้วสุรทินก็นึกถึงเพื่อนร่วมงานอีกคนขึ้นมาได้

“จะลืมได้ไง” หญิงสาวถลึงตาใส่หนุ่มรุ่นน้อง “ฉันกำลังจะส่งข้อความไปบอกประไพอยู่เนี่ยว่าให้ไปเจอกันที่โต๊ะ มีคนจะตบกันตรงหน้าห้องน้ำ ฉันไม่มีที่ยืนรอเลยจะกลับโต๊ะก่อน”

“อ้อ งั้นเดี๋ยวผมโทรหาจีเลยดีกว่า ที่ผมลุกมาจากโต๊ะก็เพราะได้ยินว่ามีคนมีเรื่องกันที่ห้องน้ำนี่แหละ ผมกลัวพี่ไปตบกับใคร”

“ไอ้บ้า!”

ณัฐรัมภาตีหัวสุรทินไปหนึ่งทีอย่างอดรนทนไม่ได้ ก่อนจะเหลือบไปเห็นว่าผู้ชายคนที่เธอเดินชนยังยืนมองอยู่ เธอเลยรีบสาวเท้าออกเดินเพื่อกลับไปยังโต๊ะของตัวเองที่ด้านนอกร้านตามความตั้งใจเดิม ปล่อยให้สุรทินเดินตามมาที่ด้านหลัง

วันนี้อุตส่าห์ซึ้งๆ ว่ามีน้องดี ไอ้หมูทำเสียเส้นอีกแล้ว!