ทดลองอ่าน ณัฐรัมภา บทนำ-บทที่ 1

ณัฐนนท์ยืนมองสองหนุ่มสาวเดินห่างออกไป จนทั้งสองหายไปในกลุ่มคนแล้วเขาจึงหันกลับเข้าหาโต๊ะ

“ดูเป็นผู้หญิงที่มีสีสันดีนะ ตัวจริงก็ดูดีกว่าในรูปด้วย ขนาดว่าในรูปก็สวยแล้วนะ” ไทโรนซึ่งกำลังนั่งกินกับแกล้มออกความเห็น

“อือฮึ” หนุ่มไทยส่งเสียงในลำคอเป็นเชิงเห็นด้วยพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งบนเบาะโซฟา

“ถือว่าโชคเข้าข้างเรามากเลยนะที่บังเอิญอยู่ใกล้ๆ จนได้มาเจอเป้าหมายแบบนี้ แถมเธอยังเดินผ่านโต๊ะเราพอดีด้วย”

“อือฮึ” ณัฐนนท์ยังทำเสียงแบบเดิม

“จะไม่พูดอะไรสักคำเลยหรือไง” ไทโรนเลิกคิ้ว “ว่าแต่ทำไมเมื่อกี้ไม่ฉวยโอกาสทำอะไรสักอย่างล่ะ อย่างน้อยก็ทำความรู้จักหรือขอเบอร์ไว้…หรือตั้งใจจะแกล้งทำเป็นบังเอิญไปติดต่องานเขาหลังจากนี้”

“ทำไมถึงคิดว่าฉันไม่ได้ทำอะไรสักอย่างล่ะ” หนุ่มไทยเลิกคิ้วแล้วยกมือถือขึ้นมาชู

ทีแรกเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มกับดวงตาสีเขียวไม่เข้าใจ จนกระทั่งสังเกตเห็นเคสโทรศัพท์มือถือ…ปกติเคสมือถือของเพื่อนเป็นสีน้ำเงิน แต่เคสโทรศัพท์ในมืออีกฝ่ายตอนนี้เป็นโทนสีแดง ซึ่งการที่สีเคสมือถือเปลี่ยนไปก็คงไม่ได้เป็นเพราะแสงไฟในร้านด้วย

“เฮ้ นี่ไม่ใช่มือถือแกใช่ไหม”

“อาฮะ” ณัฐนนท์ยิ้มกริ่ม ดวงตาฉายแววร้ายๆ

“อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้แกสับเปลี่ยนมือถือ”

“ถ้าไม่ให้บอกฉันก็พูดอะไรไม่ได้แล้วล่ะ”

“ไอ้เสือ!” ไทโรนหัวเราะ

“สถานการณ์มันเป็นใจด้วย ตอนหยิบมือถือของเธอขึ้นมา เท่าที่เห็นหน้าตาบวกกับน้ำหนักและสัมผัสฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นรุ่นเดียวกับเครื่องฉันหรือไม่ก็ต้องเป็นรุ่นใกล้ๆ กัน ดังนั้นถ้าฉันจะสับสนจนมือถือสลับกันก็ไม่แปลก จริงไหม” หนุ่มไทยเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“แล้วนี่ตั้งใจจะรอให้เขาติดต่อมาหรือว่ายังไงล่ะ”

“ก็แล้วแต่สถานการณ์ ถ้าคืนนี้กลับถึงคอนโดฯ แล้วเขายังไม่ติดต่อมา ฉันก็ต้องติดต่อไปเอง”

“แกนี่มันไวจริงๆ” หนุ่มอเมริกันยกแก้วเครื่องดื่มมาจรดริมฝีปาก “แต่เท่าที่เห็นเมื่อกี้สาวสวยคนนี้ก็น่าจะไม่ใช่เล่นๆ นะ”

“นั่นสิ” ณัฐนนท์เห็นพ้อง บนใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มอีกครั้ง สายตาจับจ้องโทรศัพท์ในมือ “ชักอยากเจออีกรอบไวๆ แล้วสิ”

ณัฐรัมภาทิ้งตัวลงบนโซฟาขนาดสองที่นั่งในห้องพักคอนโดฯ ของตนเองอย่างแรงหลังจากหย่อนกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะกาแฟตัวเล็กแล้ว ถึงจะไม่ได้เมาขนาดไร้สติ ทว่าตอนนี้เธอก็มึนเอาเรื่องทีเดียว รวมถึงง่วงมากด้วย

หลังออกจากร้านอาหารกึ่งผับ หญิงสาวก็ให้สุรทินขับรถของเธอพาจิระประไพไปส่งบ้านก่อน จากนั้นจึงค่อยวนกลับมาส่งเธอที่คอนโดฯ แล้วเธอก็ควักกระเป๋าให้รุ่นน้องหนุ่มนั่งแท็กซี่กลับบ้าน รวมถึงคิดว่าสัปดาห์หน้าคงจะต้องเลี้ยงข้าวอีกฝ่ายอีกสักมื้อเพื่อตอบแทนความมีน้ำใจของเขา