ทดลองอ่าน ณ ภวังค์สุดฝั่งฟ้า บทที่ 4

“ตามมาทำไม”

เสียงห้าวของเด็กหนุ่มเรียกสติกลับคืนทันที เป็นเหตุให้หญิงสาวบิดแขนออกจากมือราวคีมเหล็กนั่นอย่างนึกฉุน

“ไม่ได้ตาม”

“ไม่ได้ตามแล้วมาอยู่นี่ได้ไง”

“…วิน”

เกวราเข้ามาเกาะแขนของอีกฝ่ายพลางใช้ดวงตากลมโตคู่นั้นจ้องมายังเธอ พิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้าจนหญิงสาวเพิ่งจะสังเกตตามว่าการแต่งตัวของเธอทั้งสองช่างแตกต่างกัน มาลารินในเสื้อคอเต่าทึมทึบกับกางเกงยีนตัวหลวมโพรก กับเกวราในเดรสสั้นราวตุ๊กตาบาร์บี้ไม่มีอะไรเหมือนกันสักนิด เจ้าหล่อนดูจะพึงใจไม่น้อยกับข้อสังเกตนี้ หากก็ดูจะไม่ชอบใจนักที่คู่ควงของตนผละเข้ามาหาเธอ

“นี่มันเด็กเสิร์ฟที่มีปัญหาคนนั้นไม่ใช่เหรอคะ เค้ากวนอะไรวินอีก” เสียงหวานแหลมคมพุ่งใส่กันไม่ไว้หน้า

เห็นชัดว่ากวินยังไม่ได้เล่าเรื่องที่เธอกลายเป็นคนดูแลให้อีกฝ่ายฟัง มาลารินจึงไม่คิดเอ่ยถึง เธอรีบสะบัดแขนอย่างแรงจนเป็นอิสระก่อนยักไหล่ชี้แจงด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เรื่องบังเอิญน่ะค่ะ…ฉันมากับพี่ประณต” ประโยคหลังตั้งใจเน้นย้ำกึ่งจะให้สัญญาณเตือน

เกวราพลันนิ่งค้างขณะที่เด็กหนุ่มมุ่นคิ้วคล้ายจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

“เธอมากับใครนะ”

“เอาเหอะ จะเต้นจะดื่มอะไรก็ตามสบาย ไม่ต้องมาสนใจฉัน…แต่เอาให้พอดีๆ หน่อยแล้วกัน อย่าไปเมาจนมีเรื่องอีกล่ะ”

“พูดอะไรเนี่ย” สาวน้อยอีกคนเริ่มมีทีท่าไม่พอใจ “คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้ามาเจ้ากี้เจ้าการ”

“เฮ้อ น่ารำคาญใช่มั้ย ถึงได้บอกไงว่าวันนี้ไม่ต้องสนใจฉัน” คนโดนเหวี่ยงระบายลมหายใจตอบอย่างใจเย็น

เพราะไม่อยากเสียเวลาไปกับการต่อล้อต่อเถียงที่ดูไม่สิ้นสุด จบคำมาลารินก็หมุนตัวกลับไปหาประณตโดยไม่อินังขังขอบเด็กหนุ่มอย่างที่ปากว่าจริงๆ

ไม่…แม้กระทั่งหันกลับไปมองว่ามีประกายกรุ่นบางอย่างค่อยๆ พาดผ่านแววตาคู่นั้น เป็นระลอกคลื่นที่แม้แต่เจ้าตัวก็ยังไม่อาจอธิบายได้

…กวินรำคาญที่เธอเอาแต่วิ่งตามเขาราวไม่รู้เหน็ดรู้หน่ายก็จริง ทว่าการทำทีราวกับปล่อยอิสระให้กันเช่นนี้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง…ที่แน่ๆ คือเขาไม่ชอบ ทั้งสีหน้าปราศจากทุกข์ร้อน น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยไร้แยแส ท่าสะบัดหน้าหันหลังกลับ…ทุกอย่าง เขาไม่ชอบทุกๆ อย่างที่ยายผู้หญิงบ้านั่นเพิ่งจะแสดงออกมา!