ทดลองอ่าน ตกรางวัลอย่างงามให้การแสดงของพระชายา บทนำ-บทที่ 2

บทที่ 2 การสอบเซียงซื่อ

“เขาดีถึงเพียงนั้นเชียวหรือ เพื่อจะได้อยู่กับเขา แม้แต่ข้า เจ้าก็ตัดใจทิ้งไปได้”

ได้ยินคำพูดประโยคนี้ของฉินสุยจือ จุดไท่หยางของซูหลิงก็เจ็บขึ้นมาอีก

ภาพที่ฉินหลิงจะเป็นจะตายเพราะบุรุษสกุลจูผู้นั้นทยอยผุดขึ้นมาในสมอง

นับแต่กรมพิธีการประกาศเรื่องฮ่องเต้องค์ใหม่จะคัดเลือกหญิงงามครั้งใหญ่ คุณหนูใหญ่สกุลฉินถ้าไม่ใช่นั่งน้ำตาไหลอยู่ที่หน้าต่างทั้งวันก็ทุบทำลายข้าวของ อดอาหาร ต่อมาก็เอาผ้าแพรขาวสามฉื่อแขวนบนคานห้องเสียเลย

น้ำเสียงที่โศกเศร้าปานใจจะขาดดังก้องอยู่ข้างหูนาง…

‘คุณชายจูบอกข้าว่าถ้าข้าเข้าวัง ชั่วชีวิตนี้เขาจะไม่แต่งงาน

พี่ชาย ลือสามคนกลายเป็นมีเสือจริงปากคนจำนวนมากละลายทองได้เหตุผลนี้ท่านเข้าใจดีกว่าข้า คำพูดที่ข้างนอกส่วนใหญ่ไม่ใช่ความจริง จูเจ๋อไม่ได้เป็นเช่นที่ท่านคิดแน่นอน

ชาตินี้อาหลิงถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องผิดต่อบิดามารดาและพี่ชาย’

หนึ่งร้องไห้ สองโวยวาย สามผูกคอตายที่ฉินวั่งพูดเมื่อวาน ไม่ได้ใส่ความฉินหลิงแม้แต่น้อยนิด

พูดด้วยใจที่เป็นธรรม ฉินหลิงกับจูเจ๋อ ถ้าทั้งสองฝ่ายต่างพึงพอใจกันก็แล้วไปเถิด แต่เวลานี้ด้วยเรื่องดื่มยาพิษฆ่าตัวตาย ก็ไม่เห็นบุรุษสกุลจูผู้นั้นปรากฏตัวขึ้นแม้แต่ครั้งเดียว

ความรักลึกซึ้งหรือตื้นเขิน ไม่ต้องบอกก็รู้

นางมองไปที่ฉินสุยจือ

เสื้อผ้าของชายหนุ่มมีแต่ละอองฝุ่น รองเท้าเปื้อนโคลน ฝ่ามือยังมีรอยแดงเพราะควบม้าเร็วจนถูกสายบังเหียนเสียดสี

ฉินสุยจือเห็นนางนิ่งเงียบไปนานไม่พูดอะไรก็อดหัวเราะเยาะหยันตัวเองไม่ได้ เงยหน้าขึ้นมองคานห้องแวบหนึ่ง แล้วถอนหายใจยาวก่อนจะเอ่ยขึ้น

“อาหลิง ข้าควรทำอย่างไรกับเจ้าดี”

ความเจ็บปวดในดวงตาของชายหนุ่มเสียดแทงนัยน์ตาเกินไป ในใจรู้สึกบีบรัด นางลองพยายามปลอบโยน

“ต่อไป…ไม่ทำแล้ว”

ดวงตาของฉินสุยจือชะงักนิ่ง “เจ้าพูดอะไร”

ซูหลิงพยายามเลียนแบบน้ำเสียงของฉินหลิง “พี่ชาย ผ่านเหตุการณ์ครั้งนี้แล้ว หลายๆ เรื่องข้าก็เห็นชัดเจนแล้ว…ต่อไปจะไม่ทำให้ท่านต้องเป็นห่วงอีกแล้ว”

ฉินสุยจือกะพริบตาแรงๆ นิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ยังคงใช้น้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ “เจ้าพูดจริงหรือ ต่อไปจะไม่ไปพบกับจูเจ๋อผู้นั้นอีกแล้ว?”

ซูหลิงก้มหน้า ส่งเสียง “อืม” ต่ำๆ ออกมาคำหนึ่ง

อาจเพราะหมดสตินานเกินไป เสียงของนางออกจะแหบแห้งอย่างเห็นได้ชัด ฉินสุยจืออดนึกถึงเรื่องที่นางดื่มยาพิษเพื่อจูเจ๋อไม่ได้ แววตาหม่นแสงลง ตบบ่านางเล็กน้อยพลางบอก

“เอาล่ะ เจ้าพักผ่อนเร็วหน่อย หลายวันนี้ข้าจะอยู่บ้านเป็นเพื่อนเจ้า”

บอกว่าอยู่เป็นเพื่อน แต่ความจริงแล้วยังคงเพื่อจับตาดูนาง

ทว่าซูหลิงก็กระจ่างแก่ใจดี คำพูดเมื่อครู่ของนาง อย่างมากฉินสุยจือก็เชื่อเพียงครึ่งหนึ่ง อย่างไรเสียคุณหนูใหญ่สกุลฉินก็ทุ่มเทให้กับความรักอย่างสุดชีวิตจิตใจ ยากจะรับรองได้ว่าไม่ใช่เป็นการใช้วิธีการใหม่ถอยเพื่อที่จะรุก

หลังจากฉินสุยจือออกไปแล้ว ซูหลิงกลับมาที่เตียง ครุ่นคิดว่าต่อไปควรจะทำอย่างไรดี

คุณหนูใหญ่สกุลฉินสองหูไม่ฟังเรื่องราวภายนอก ทั้งหัวใจมีแต่คุณชายจู ในความทรงจำของนางไม่มีข่าวสารใดๆ เกี่ยวกับบ้านสกุลซูและราชสำนักเลย

เวลานี้ข่าวที่นางรับรู้ได้มีเพียงเรื่องเดียว…

การศึกกับแคว้นฉีเมื่อสามปีก่อน ต้าโจวชนะแล้ว แผ่นดินของเขารักษาไว้ได้แล้ว

ส่วนเรื่องอื่น คงได้แต่ต้องไปสืบข่าวที่หอชิ่งเฟิง

ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องออกจากบ้านสักครั้ง

วันรุ่งขึ้น ดวงอาทิตย์อยู่เหนือยอดไม้

เหอจูสาวใช้ยืนอยู่ด้านหลังซูหลิงที่อยู่หน้าคันฉ่อง กำลังเอาปิ่นทองเลี่ยมฝังหินลวี่ซงค่อยๆ เสียบลงบนมวยผมของซูหลิง จากนั้นก็ทอดถอนใจเอ่ยขึ้น

“บ่าวไม่เคยเรียนหนังสือ กล่าวคำพูดไพเราะน่าฟังไม่เป็น เพียงรู้สึกว่าคุณหนูรูปโฉมสะดุดตายิ่ง เห็นคุณหนูแล้วก็รู้สึกว่าบุปผาในลานนี้สีสันล้วนดูหมองไป”

ซูหลิงเหลือบตาขึ้นมองอีกฝ่าย

นี่ไหนเลยจะพูดจาไม่เป็น เห็นชัดว่า ‘พูดเก่งเกินไป’ แล้ว

ถ้าหากนางเป็นฉินหลิงตัวจริง ยามนี้น้ำตาคงแทบจะร่วงรินออกมาแล้ว

คัดเลือกหญิงงาม…คัดเลือกหญิงงาม

แม้จะบอกว่าความรู้ความสามารถ ความประพฤติและคุณธรรม ชาติกำเนิด ความสามารถด้านศิลปะล้วนอยู่ในขอบเขตของการประเมิน แต่พูดอย่างถึงที่สุดแล้ว ยังคงคัดเลือกจากความงาม

ลำพังพูดจากรูปโฉมของบุตรสาวสกุลฉิน คิดจะไม่ได้รับเลือกก็คงยาก

บอกคุณหนูใหญ่สกุลฉินรูปโฉมสะดุดตา ก็ไม่ต่างอะไรกับการแทงมีดเข้าที่หัวใจของนาง

จิตใจของสาวใช้ผู้นี้ เห็นชัดว่าโน้มเอียงไปอีกด้านหนึ่งแล้ว

แม้จะบอกว่าฐานะเปลี่ยนไปแล้ว แต่จะอย่างไรซูหลิงก็ยังคงเป็นฮองเฮาที่เคยควบคุมดูแลหกตำหนักผู้นั้น เพียงมองสบตาชั่วขณะสั้นๆ เหอจูก็อดตัวสั่นสะท้านไม่ได้

นางกัดริมฝีปาก ยิ้มแห้งบอก “คุณหนู…คุณหนูเหตุใดจึงมองบ่าวเช่นนี้”

ซูหลิงถอดสายตากลับ กล่าวเสียงราบเรียบ “ไม่มีอะไร เจ้าออกไปเถิด”

เหอจูล่าถอยออกไปด้วยความหวั่นหวาดไม่สบายใจ

ประตูยังไม่ทันปิดก็เห็นฉินสุยจือหิ้วอับใส่อาหารสองใบเดินเข้ามา เขายิ้มบอก “เมื่อครู่ข้าไปตลาดมา ซื้อเกี๊ยวน้ำกับปลากะพงนึ่งที่เจ้าชอบกินมาให้ เจ้าไม่ใช่เจ็บคอหรือ กินอาหารรสจืดไม่เลี่ยนดีที่สุด รีบมาเร็ว”

ซูหลิงเข้าไปนั่ง ฉินสุยจือคีบท้องปลาให้นางชิ้นหนึ่ง

ซูหลิงกุมตะเกียบไม้ในมือ ไม่ยอมขยับ

นางไม่ชอบกลิ่นคาว แต่ไรมาก็ไม่กินปลา

“รีบกินสิ คิดอะไรอยู่” ฉินสุยจือเคาะศีรษะซูหลิงทีหนึ่ง เอียงคอยิ้มบอก “เมื่อคืนข้ายังคิดว่าคำพูดเหล่านั้นของเจ้าใช่หลอกข้าหรือไม่ วันนี้ดูแล้ว ยังคล้ายกับเปลี่ยนเป็นคนใหม่ไปจริงๆ”

เพิ่งพูดจบ ซูหลิงก็ไอขึ้นมาทันที

ฉินสุยจือลูบหลังให้นาง “ช้าหน่อยสิ”

“อาหลิง ประเดี๋ยวเจ้าไปหาท่านพ่อกับข้า ยอมรับผิดเสียเถิด” ฉินสุยจือวางตะเกียบลง สีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจัง “ถึงแม้ในใจของเจ้าเขาจะมีความผิดมากมาย แต่เจ้าใช้ความตายมาบีบบังคับ จะอย่างไรก็มีความผิด…ช่างเถิด เรื่องผ่านไปแล้วก็จะไม่พูดถึง เจ้าก็ถือเสียว่าทำเพื่อข้าได้หรือไม่”

ซูหลิงช้อนตาขึ้นบอก “ได้”

ฉินสุยจือไม่คิดว่านางจะรับปากง่ายดายเช่นนี้ กำลังจะหยักยกมุมปากขึ้นก็ได้ยินซูหลิงเปิดปากพูดต่อ

“พี่ชาย ช่วงบ่ายข้าอยากออกจากบ้านสักหน่อย”

ได้ยินแล้วรอยยิ้มของฉินสุยจือจางหายไปทันที พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “อาหลิง เจ้าจะไปพบเขาอีกแล้ว”

ซูหลิงในใจรู้ดีว่าชื่อเสียงความน่าเชื่อถือของตนค่อนข้างต่ำ เวลานี้คิดจะออกจากบ้านตามลำพังดูจะเป็นไปได้ยาก จึงเอ่ยขึ้น

“สองวันนี้ข้ารู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ อยากจะออกไปเดินเล่น ถ้าท่านไม่วางใจก็ไปด้วยกันกับข้าก็ได้”

ฉินสุยจือมองนางแวบหนึ่ง “ได้ ข้าไปกับเจ้า”