ตอนฉินหลิงเข้าไปในห้อง แม่นางอีกสามคนกำลังพูดคุยกันอยู่ พอเห็นนางเข้ามา หญิงสาวในชุดสีครามหนึ่งในนั้นก็กะพริบตายิ้มพลางเอ่ยขึ้น
“ข้าจำเจ้าได้ เจ้าได้อักษรจย่าสองตัวใช่หรือไม่”
พอได้ยินคำว่า ‘อักษรจย่าสองตัว’ อีกสองคนที่เหลือแววตาเปลี่ยนเป็นลุ่มลึกขึ้นมาทันที ทั้งยังเป็นความลุ่มลึกประเภทที่สตรีด้วยกันจึงจะเข้าใจ
ฉินหลิงยิ้มบาง “แม่นางความจำดียิ่ง”
หญิงสาวในชุดสีครามใบหน้าขาวผ่อง ดวงตาโตประหนึ่งองุ่นดำสองลูก นางยิ้มบอก “ข้าคือหลัวอิงไฉ่ คุณหนูเก้าของจวนอิงกั๋วกง เจ้าเป็นบุตรสาวบ้านใดหรือ”
ฉินหลิงเอ่ยตอบ “บุตรสาวคนโตของบ้านสกุลฉิน ฉินหลิง”
“บ้านสกุลฉิน บ้านสกุลฉินไหนหรือ” หลัวอิงไฉ่กล่าว “พี่เฉียว ท่านรู้หรือไม่”
พี่เฉียวที่นางเรียกส่ายศีรษะ
ฉินหลิงสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน ในใจกลับกำลังคิด สกุลเฉียว?
บ้านสกุลซูกับคนสกุลเฉียวหลายคนในเมืองหลวงต่างไม่ได้ไปมาหาสู่กัน ในอดีตงานเลี้ยงในวังนางก็ไม่ได้เชิญสตรีสกุลเฉียวมาพูดคุยเป็นพิเศษ จึงไม่มีความทรงจำอะไรแม้แต่น้อย
บ้านสกุลเฉียวประการแรกไม่มีความดีความชอบในการสู้รบ ประการที่สองไม่มีบรรดาศักดิ์ และไม่ใช่สี่ตระกูลใหญ่ นางประเมินดูแล้วแม่นางเฉียวผู้นี้ฐานะน่าจะต่ำกว่าบุตรสาวสกุลหลัว
ตอนนี้เองแม่นางอีกคนหนึ่งที่สวมกระโปรงหรูฉวินสีดอกเจี๋ยเกิ่งก็เอียงหน้ามาเอ่ยถาม
“เจ้าเป็นบุตรสาวของฉินไท่สื่อหรือ”
ฉินหลิงตอบ “ใช่”
นางมองประเมินฉินหลิงอยู่พักใหญ่ก่อนจะเอ่ยขึ้นช้าๆ “ข้าเป็นบุตรสาวสกุลมู่ มู่หวั่นฉี่”
บุตรสาวสกุลมู่ หญิงสูงศักดิ์จากหนึ่งในสี่ตระกูลขุนนางอันดับหนึ่ง
ฉินหลิงกล่าว “คารวะแม่นางมู่”
มู่หวั่นฉี่พยักหน้าน้อยๆ ไม่ได้พูดอะไร
หลัวอิงไฉ่พูดขึ้นอีก “ปกติท่านแม่ของข้าชอบจัดงานเลี้ยงที่สุด งานเลี้ยงชมบุปผา งานแข่งขันเตะลูกหนังอะไร ทุกเดือนล้วนมีรูปแบบใหม่อยู่เสมอ พี่ฉินรูปโฉมงดงามเพียงนี้ เมื่อก่อนเหตุใดข้าจึงไม่เคยพบ”
หญิงสกุลเฉียวพลันพูดแทรกขึ้น “หรือว่า…แม่นางฉินไม่ใช่คนเมืองหลวง?”
ฉินหลิงตอบเสียงนุ่ม “ใช่ ข้าเพิ่งมาเมืองหลวงเมื่อครึ่งปีก่อน”
หลัวอิงไฉ่เอ่ยว่า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้” นางเอามือเท้าแก้มพลางถอนหายใจ “เฮ้อ ข้าไม่เคยออกจากเมืองหลวงเลย พี่ฉิน ก่อนมาเมืองหลวงท่านอยู่ที่ใด ลั่วหยางหรือ หรือว่าจะเป็นซูโจว”
ฉินหลิงยังคงยิ้มไม่เปลี่ยน พูดไปเรื่อยเปื่อย “บ้านบรรพบุรุษอยู่ที่เชียนอัน นอกจากเชียนอันแล้ว ข้าก็ไม่เคยไปที่อื่น”
นางอายุสิบเจ็ดอยู่ที่จวนจิ้นอ๋อง อายุสิบเก้าอยู่ที่ตำหนักคุนหนิง
เชียนอันนางก็ไม่เคยไป
แม่นางเฉียวปิดปากหัวเราะขึ้นมา “น้องหลัว เวลานี้เจ้ามาทอดถอนใจยังจะมีประโยชน์อะไร รอเข้าวังอย่างเป็นทางการแล้ว ไม่ว่าที่ใดเจ้าก็ไม่ได้ไปแล้ว”
“พี่เฉียวพูดอะไรกัน จงใจหัวเราะเยาะข้าใช่หรือไม่” หลัวอิงไฉ่ใบหน้าแดงปลั่ง นั่นเป็นความขวยเขินที่มีแต่อิสตรีเท่านั้นที่มี
แม่นางเฉียวกล่าวต่อ “ข้าไหนเลยจะหัวเราะเจ้าได้ น้องหลัวเป็นไข่มุกแสนล้ำค่าของจวนอิงกั๋วกง ทั้งรูปโฉมงดงามเพียงนี้ ฝ่าบาทต้องทรงโปรดปรานแน่”
“เหตุใดแม้แต่ฝ่าบาทท่านก็กล้าเอามาพูดล้อเล่น” หลัวอิงไฉ่รีบปิดปากของนาง
ฉินหลิงกำหมัดตามสัญชาตญาณ
แม่นางเฉียวกดเสียงลงต่ำบอก “พวกเจ้ารู้หรือไม่ ฝ่าบาทครองบัลลังก์มาสามปีกว่า เพราะเหตุใดเพิ่งมาคัดเลือกหญิงงามในปีนี้”
หลัวอิงไฉ่บอก “ข้าได้ยินมาว่าเพราะอดีตฮองเฮา…”
มู่หวั่นฉี่อดมุ่นหัวคิ้วไม่ได้ “ประเดี๋ยวหัวหน้ากองงานห้องบรรทมหลู่ จะมา พูดอะไรต้องระวังหน่อย”
แม่นางเฉียวพลันเผยสีหน้าไม่ค่อยชวนมอง
มู่หวั่นฉี่พูดตามตรง “หัวหน้ากองงานห้องบรรทมหลู่เป็นนางข้าหลวงลำดับหลักขั้นสี่ แอบวิจารณ์เรื่องในวัง ระวังนางจะลงโทษพวกเจ้า”
ฉินหลิงกำลังครุ่นคิดว่าอวิ้นเอ๋อร์จะอยู่ที่ตำหนักใด ก็ได้ยินคำว่า ‘หัวหน้ากองงานห้องบรรทมหลู่’ นี้เข้า
ในใจพลันเต้นตึกตักอย่างห้ามไม่อยู่
ขันทีน้อยกับนางกำนัลที่เจอในช่วงสองวันนี้ล้วนแต่ใบหน้าแปลกใหม่ ไม่เคยอยู่รับใช้ยามนางอยู่ในวัง แต่แซ่หลู่นี้…
หัวใจของนางยังไม่ทันกลับเข้าที่ก็ได้ยินเสียงผลักประตูดัง ‘แอ๊ด’
หัวหน้ากองงานห้องบรรทมหลู่แววตาเคร่งขรึม สองมือกอดอก กำลังจะเอ่ยปากก็ประสานสายตาเข้ากับฉินหลิงเสียก่อน
ทุกอย่างพลันสงบนิ่ง
จากนั้นหัวหน้ากองงานห้องบรรทมหลู่ก็คุกเข่า ‘ตึง’ ลงไปกับพื้น พูดเสียงสั่น “ฮองเฮา!”
(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือนตุลาคม 66)
