ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 1

ว่าไปแล้วต่อให้อวี๋ชิงจยามีแผนมากมายเพียงใด แต่สิ่งที่นางทำได้จริงก็แค่รอบิดากลับมาเท่านั้น นี่อาจจะเป็นดรรชนีทองคำที่ระบบจัดสรรให้ตัวประกอบหญิงก็เป็นได้ ในตอนต้นเรื่องนางเอกเดิมอย่างอวี๋ชิงจยาไม่ได้อยู่ที่เหยี่ยนโจว นางติดตามบิดาไปประจำตำแหน่งที่เมืองก่วงหลิงในชิงโจวซึ่งอยู่ไกลออกไปพันหลี่ส่วนญาติผู้พี่อวี๋ชิงหย่าก็อาศัยโอกาสนี้เปิดหม้อทองคำใบแรกในชีวิต

ดรรชนีทองคำสิ่งนี้ช่างน่าโมโหจริงๆ อวี๋ชิงจยาในยามนี้ทั้งโกรธทั้งอับจนปัญญา คนไม่อยู่ต่อหน้า ไม่ว่าพูดหรือทำอะไรไปก็ไร้ประโยชน์ อีกทั้งดูจากสถานการณ์ ภายในครึ่งปีหรือหนึ่งปีนี้เกรงว่านางคงออกจากชิงโจวกลับไปบ้านเกิดไม่ได้ ได้แต่มองตัวประกอบหญิงชิงโอกาสตัดหน้าไปต่อหน้าต่อตา ครอบครองทั้งโอกาสและสถานที่ที่เอื้ออำนวย ส่วนเหตุการณ์ที่อวี๋ชิงหย่าจะวางยาพิษนาง เห็นได้ชัดว่าเกิดขึ้นหลังจากที่นางกลับไปถึงเหยี่ยนโจวแล้ว ดังนั้นอวี๋ชิงจยาคิดว่าอาจจะพบเจอเบาะแสเล็กๆ น้อยๆ จากจดหมายที่ส่งมาจากทางสกุลอวี๋ก็ได้

อย่างไรก็ตาม อวี๋ชิงจยาคงต้องผิดหวังแล้ว เมื่อได้ยินไป๋จื่อกล่าวว่า “ช่วงนี้ไม่มีจดหมายส่งมาเจ้าค่ะ แต่เมื่อครึ่งเดือนก่อนเหล่าจวินเคยส่งจดหมายมาฉบับหนึ่ง คุณหนูจะอ่านหรือไม่เจ้าคะ”

ถึงกับเป็นจดหมายเมื่อครึ่งเดือนก่อน อวี๋ชิงจยาถอนหายใจกล่าว “ช่างเถอะ”

จดหมายฉบับนั้นนางเคยอ่านนานแล้ว ก็แค่ย่าทวดผู้อาวุโสที่มีอายุมากที่สุดของสกุลอวี๋ในยามนี้ด่าบิดาของนางว่าอกตัญญู ให้เขารีบกลับเหยี่ยนโจวโดยเร็วเพื่อรับตำแหน่งขุนนางตามการจัดเตรียมของตระกูล ตั้งแต่ที่อวี๋เหวินจวิ้นพาอวี๋ชิงจยามาอยู่ชิงโจวก็มีจดหมายเช่นนี้ส่งมาไม่ขาด ซึ่งพวกเขาจะได้รับหนึ่งฉบับทุกๆ สองถึงสามวัน

เนื่องจากเรื่องของอวี๋ชิงหย่ากับระบบทำให้อวี๋ชิงจยากระสับกระส่ายใจอย่างบอกไม่ถูก ยามดึกไป๋จื่อก้มหน้าเดินเข้ามาด้วยท่าทางอ้ำอึ้ง คล้ายเจอเรื่องบางอย่างที่ไม่สามารถเอ่ยปากได้

อวี๋ชิงจยารู้สึกประหลาดใจจึงเอ่ยถาม “มีอะไรหรือ”

“คุณหนู ท่านเจ้าเมืองกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

อวี๋ชิงจยาลุกพรวดขึ้นมา นางจัดแขนเสื้อแล้วเดินไปข้างนอก “นี่เป็นเรื่องดี เหตุใดเจ้าถึงต้องทำท่าเศร้าด้วย”

ไป๋จื่อก้มหัวลงต่ำพลางกล่าวเสียงเบา “ท่านเจ้าเมืองยังพาหญิงงามคนหนึ่งกลับมาด้วยเจ้าค่ะ”

อวี๋ชิงจยาตะลึงงัน นางจำได้ดีว่าตอนที่มารดาป่วยหนักจนใกล้ตายเพราะถูกบ้านใหญ่และอวี๋เหล่าจวินโขกสับทารุณ บิดาคุกเข่าที่ข้างตั่งด้วยสีหน้าละอาย กุมมือมารดาไว้และกล่าวขออภัยพวกนางแม่ลูก

อวี๋ซื่อกับอวี๋เหวินจวิ้นเป็นเหมยเขียวม้าไม้ไผ่ นางรู้ว่าเขามีหลายสิ่งที่ต้องจำยอม นางจึงไม่ตำหนิเขา แต่อวี๋ซื่อยังเป็นห่วงอวี๋ชิงจยาบุตรสาวเพียงคนเดียวของนาง

อวี๋เหวินจวิ้นรู้ว่าหากไม่ใช่เพราะตน อวี๋ซื่อก็ไม่มีทางโรยราตั้งแต่อายุยี่สิบกว่าปีเช่นนี้ เขากุมมือของภรรยาอันเป็นที่รักไว้แน่นและเอ่ยสาบานอย่างจริงจัง ‘อาจื่อ ข้าผิดต่อเจ้า และยิ่งผิดต่อจยาจยา เพื่อเป็นการไถ่โทษของข้า นับจากนี้ไปข้าจะไม่แต่งงานใหม่ และไม่มีทางให้สตรีอื่นมารังแกจยาจยาได้’

แม้ทำเช่นนี้จะดูเห็นแก่ตัวมาก แต่อวี๋ซื่อก็ยังรู้สึกสบายใจ นางรู้ว่าวันหน้าหากเขาแต่งภรรยาใหม่เข้ามาจะส่งผลกระทบต่ออวี๋ชิงจยาบุตรสาวที่ยังไม่ออกเรือนมากเพียงใด หลังจากได้ยินอวี๋เหวินจวิ้นสัญญาว่าจะไม่แต่งภรรยาใหม่หรือมีอนุภรรยา อวี๋ซื่อก็วางใจได้ในที่สุดและหลับตาลงด้วยรอยยิ้ม

แต่นี่เพิ่งสี่ปีท่านพ่อก็จะแต่งอนุภรรยาแล้ว?

อารมณ์ที่กักเก็บมาทั้งวันของอวี๋ชิงจยาพลันปะทุออกมา นางสีหน้าจริงจัง ดวงตางดงามทั้งสองเย็นชาอย่างที่สุด ในฐานะบุตรสาว การก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของบิดานั้นเสียมารยาทอย่างยิ่ง แต่นี่คือคำสัญญาที่บิดามีต่อมารดา มันคือตัวแทนแห่งความรักอันศักดิ์สิทธิ์และมั่นคงในใจของอวี๋ชิงจยามาโดยตลอด นางอยากดูว่าคนที่บิดาต้องการแต่งเข้าตระกูลจะเป็นปีศาจจิ้งจอกแบบใด

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 29 พ.ค. 67