ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 2

บทที่ 2 หญิงงาม

ล้อรถค่อยๆ หยุดลงบนถนนหินสีนิล เมื่อคืนนี้เพิ่งมีฝนตกลงมาทำให้ถนนเต็มไปด้วยแอ่งน้ำขนาดเล็กใหญ่ ตอนที่รถม้าจอดจึงมีเสียงเอี๊ยดดังลั่น

ยามนี้ฟ้ามืดแล้ว บนถนนมีผู้คนสัญจรไม่มาก แต่พอพวกเขาเห็นขบวนรถของเจ้าเมืองมาแต่ไกลก็พากันหลีกทางให้แต่เนิ่นๆ อวี๋เหวินจวิ้นจึงเดินทางมาถึงจวนได้อย่างราบรื่น

เนื่องจากมีคนน้อย จึงไม่มีใครนึกสงสัยว่าไฉนท่านเจ้าเมืองอวี๋เหวินจวิ้นผู้องอาจกลับจวนตนเองแท้ๆ ไยจึงต้องเข้าทางประตูข้างด้วย

เมื่ออวี๋เหวินจวิ้นเห็นกำแพงลานเรือน สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นทันที เขารั้งม้าที่เบื้องหน้าประตูข้างและชำเลืองมองเส้นทางที่มา จนกระทั่งรถม้าตรงกลางขบวนผ่านเข้าไปข้างใน เขาถึงค่อยลงจากม้าแล้วเดินเข้าจวนอย่างช้าๆ

ในที่สุดก็กลับถึงจวนเสียที หลายคนแสดงสีหน้าโล่งใจ อวี๋เหวินจวิ้นสวมชุดแขนกว้าง สองมือไพล่หลัง ยามย่างเท้าชุดพลิ้วไหวไปกับสายลม อากัปกิริยามีลักษณะของผู้เลื่องชื่อ อย่างไรก็ตาม เมื่อเดินมาถึงข้างรถม้า ฝีเท้าก็เชื่องช้าลง เขากล่าวกับคนข้างในเสียงเบา “ในที่สุดก็มาถึง ทำคุณชายลำบากแล้ว”

ม่านรถยังคงนิ่ง แทบทำให้คนนึกสงสัยว่าหลังม่านนั้นอาจไม่มีใครอยู่ ผ่านไปไม่นานเสียงอันเย็นชาก็ดังมาจากข้างใน “เจ้าเมืองอวี๋มากพิธีแล้ว จากนี้ต้องรบกวนท่านอีกมาก ไม่จำเป็นต้องเกรงใจเช่นนี้”

เสียงนี้ทั้งเย็นชาและดูเย้ายวนอย่างประหลาด แยกแยะไม่ออกไปชั่วขณะว่าเป็นหญิงหรือชาย อวี๋เหวินจวิ้นเข้าใจแล้ว คำว่า ‘เกรงใจ’ ที่คนผู้นี้พูดถึง ความจริงแล้วคือกำลังเตือนเขาว่าต่อไปห้ามเรียกว่า ‘คุณชาย’ อีก

เมื่อนึกถึงตรงนี้อวี๋เหวินจวิ้นก็ถอนหายใจเบาๆ

ปีนี้เปลี่ยนรัชศกถึงสองครั้ง ต้นปีหมิงอู่ฮ่องเต้เสด็จสวรรคตด้วยอาการประชวร ฉางซานอ๋องเข้าควบคุมราชสำนัก ตั้งตนเป็นฮ่องเต้ภายใต้การสนับสนุนของพวกพ้อง เปลี่ยนรัชศกจางอู่เป็นรัชศกกวงซี

หมิงอู่ฮ่องเต้องค์ก่อนหน้าคือฮ่องเต้ผู้สถาปนาแคว้น ในช่วงแรกพระองค์ทั้งปรีชาและสูงส่งสง่างาม ทำศึกทุกสารทิศ แต่หลังจากครองราชย์ได้สามปีก็ป่วยเป็นโรคที่มักเกิดกับฮ่องเต้อย่างไม่อาจเลี่ยง เปลี่ยนเป็นคนชอบความสำราญ ใช้ชีวิตอย่างหรูหราฟุ้งเฟ้อไม่มีที่สิ้นสุด และระแวงรอบด้าน

อดีตรัชทายาทวิจารณ์เป็นการส่วนตัวเกี่ยวกับพฤติกรรมฆ่าคนตามอำเภอใจของหมิงอู่ฮ่องเต้เพียงไม่กี่คำ คาดไม่ถึงว่าจะมีคนนำไปกราบทูลถึงเบื้องพระพักตร์ ฉางซานอ๋องเป็นน้องชายร่วมมารดาของรัชทายาท เขาฉวยโอกาสนี้ร่วมมือกับขุนนางคนสนิท กล่าวหาว่ารัชทายาทวิพากษ์วิจารณ์ฮ่องเต้มานานแล้ว มีใจคิดก่อกบฏมาตั้งแต่แรก เดิมหมิงอู่ฮ่องเต้นั้นเป็นคนโหดเหี้ยมและกระหายเลือด เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าวก็โมโหและสั่งให้ตรวจค้นตำหนักบูรพา ก่อนจะพบคำว่า ‘พระบัญชาของฮ่องเต้’ ซึ่งเป็นลายมือของรัชทายาทตามที่คาดคิด

มีเพียงฮ่องเต้เท่านั้นที่เขียนคำว่า ‘พระบัญชา’ ได้ หมิงอู่ฮ่องเต้จึงปลดตำแหน่งรัชทายาทตำหนักบูรพาและสั่งคนไปสังหารบุตรธิดาของรัชทายาทจนสิ้น ตำหนักบูรพาอันเป็นตัวแทนของรัชทายาทพลันมีโลหิตไหลนองเป็นธาราภายในวันเดียว มีเพียงบุตรชายคนเล็กของรัชทายาท หลางหยาอ๋องมู่หรงเหยียนซึ่งอายุเพียงสิบสามปีที่ไม่ได้รับผลกระทบจากการฆ่าล้างนี้ เนื่องจากในวันนั้นเขาออกไปล่าสัตว์ที่นอกเขตพระราชวัง เมื่อขุนนางบริวารของรัชทายาทได้ยินเรื่องเหล่านี้ก็ส่งจดหมายถึงหลางหยาอ๋องอย่างไม่สนความเป็นความตาย และเสี่ยงชีวิตเพื่อส่งตัวมู่หรงเหยียนออกจากเมืองหลวงไปซ่อนตัวในหมู่ราษฎร

หลางหยาอ๋องรูปโฉมงดงาม ฝีมือยิงธนูก็เป็นเลิศ เขาฉลาดหลักแหลมมีไหวพริบ เป็นหลานชายที่หมิงอู่ฮ่องเต้โปรดปรานมากที่สุด เมื่อมู่หรงเหยียนอายุได้สิบปี หมิงอู่ฮ่องเต้ชี้มาที่เขาและกล่าวต่อหน้าเหล่าขุนนางว่า ‘เด็กคนนี้คล้ายเราที่สุด’

หากเป็นคนธรรมดา ประโยคนี้เพียงแสดงให้เห็นถึงความรักใคร่เอ็นดูที่ผู้ใหญ่มีต่อหลานชายเท่านั้น แต่เมื่อเป็นเชื้อพระวงศ์ ประโยคนี้กลับมีความนัยอย่างมาก

หลังจากที่หลางหยาอ๋องหายตัวไป ฉางซานอ๋องเคยเสนอให้จับกุมเขา แต่หมิงอู่ฮ่องเต้กลับปล่อยผ่านอย่างขอไปที เรื่องการหายตัวไปของมู่หรงเหยียนจึงถูกระงับไว้ด้วยเหตุนี้ ชาวเมืองเยี่ยเฉิงทุกคนต่างรู้ว่าบุตรชายคนเล็กของอดีตรัชทายาทยังมีชีวิตอยู่ มีบางคนต้องการค้นหาตัวเขา แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครกล้าพูดออกมาอย่างเปิดเผย