ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 2

อวี๋เหวินจวิ้นคิดทบทวนถึงสิ่งที่ต้องทำต่อจากนี้วกไปวนมาอยู่หลายรอบ จนกระทั่งเขาตัดสินใจได้แล้วก็เห็นบุตรสาวสุดที่รักของตนเดินออกมาจากเรือนหลังด้วยท่าทางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ริมฝีปากของอวี๋ชิงจยาขบเม้มเล็กน้อย ดวงตาราวกับมีแสงเจิดจ้า ทั้งร่างดูโดดเด่นและเปล่งประกายเจิดจ้าด้วยโทสะ

บุรุษมักจะไม่ทันความคิดสตรีเสมอ อวี๋เหวินจวิ้นไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติ ยังคงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริง “จยาจยา เจ้าออกมาได้อย่างไร วันนี้อาหารกลางวันกินอะไร กินอาหารเย็นแล้วหรือยัง”

อวี๋ชิงจยาทำความเคารพอวี๋เหวินจวิ้น ก่อนจะกลอกดวงตาที่มีน้ำเอ่อคลอ แล้วเดินไปข้างหลังอวี๋เหวินจวิ้นด้วยท่าทางคล้ายหลบเลี่ยงบางอย่าง “ท่านพ่อ ได้ยินว่าท่านพาหญิงงามนางหนึ่งกลับมาด้วยหรือเจ้าคะ”

ขณะที่ได้ยินคำเรียกนี้อวี๋เหวินจวิ้นก็ตกตะลึงอย่างยิ่ง คนผู้นั้นไม่ชอบให้ใครพูดถึงหน้าตาของเขาเป็นที่สุด ตอนที่อยู่เยี่ยเฉิง ทายาทขุนนางชั้นสูงผู้หนึ่งพูดเชิงหยอกล้อว่า ‘หลางหยาอ๋องมู่หรงเหยียน หรงเหยียน…หรงเหยียนรูปโฉมงดงามจนสตรียังละอายจริงๆ’

มู่หรงเหยียนได้ยินจากด้านข้างก็หยิบลูกศรพร้อมน้าวสายธนูเล็งไปยังคนผู้นั้นโดยไม่พูดจา ขณะที่คนเหล่านั้นกำลังหัวเราะลั่น ทันใดนั้นก็เห็นมู่หรงเหยียนน้าวสายธนู เดิมพวกเขาคิดว่าแค่ล้อเล่น ใครจะรู้ว่ามู่หรงเหยียนเอาจริง หมายจะยิงพวกเขาให้ตายจริงๆ พวกเขาหนีกันอุตลุด ทว่าหลังหลบได้หนึ่งดอก มู่หรงเหยียนก็ยิงเพิ่มอีกหนึ่งดอก การเคลื่อนไหวไม่เร็วไม่ช้า เรียกได้ว่าสง่างามยิ่งนัก สุดท้ายหากไม่ใช่เพราะขันทีข้างกายหมิงอู่ฮ่องเต้ขอร้องไว้ เกรงว่าวันนั้นคงมีบางคนจบชีวิตแล้ว

อวี๋เหวินจวิ้นเจตนาจะเตือนบุตรสาว แต่คิดทบทวนอีกครั้งก็รู้สึกว่าไม่ผิด ตอนนี้มู่หรงเหยียนต้องสวมบทบาทเป็นสตรีจริงๆ อวี๋ชิงจยาจะเรียกเขาว่า ‘หญิงงาม’ ก็ไม่อาจตำหนิได้ อวี๋เหวินจวิ้นจึงได้แต่เตือนอย่างคลุมเครือ “จยาจยา นี่คือผู้อาวุโสของเจ้า เจ้าต้องให้ความเคารพ อย่าได้เรียกด้วยคำดูถูกเช่นนี้”

อวี๋ชิงจยาหางคิ้วกระตุกด้วยความคาดไม่ถึง

นางเชื่อมั่นในความรักระหว่างบิดามารดามาโดยตลอด แม้ว่าสุดท้ายความรักนี้จะไม่อาจต้านทานการกดดันของตระกูลได้ แต่ก็ไม่อาจส่งผลกระทบต่อความงดงามดั้งเดิมของมัน ความรักระหว่างบิดามารดาได้โอบอุ้มภาพฝันเกี่ยวกับสามีในอนาคตของอวี๋ชิงจยาในตอนที่ยังเป็นเด็ก สามีในความนึกคิดของนางก็คือบุรุษที่ซื่อตรง ใจกว้าง และประพฤติตนบริสุทธิ์เหมือนกับบิดา

ทว่าในเวลานี้บิดาที่นางมองเป็นแบบอย่าง นอกจากจะพาอนุภรรยากลับมาอย่างยิ่งใหญ่ ยังแสดงสีหน้าไม่พอใจ เตือนนางว่าอย่าดูหมิ่นอีกฝ่ายด้วยคำดูถูกเช่น ‘หญิงงาม’ ต้องปฏิบัติด้วยความเคารพนอบน้อมประหนึ่งผู้อาวุโส อวี๋ชิงจยาเม้มปาก พยายามควบคุมตนเอง แต่สุดท้ายก็ข่มเพลิงโทสะในก้นบึ้งหัวใจไว้ไม่อยู่

อวี๋ชิงจยากล่าว “ท่านพ่อ นาย…นายหญิงท่านนั้นอยู่ที่ใดเจ้าคะ พบหน้าครั้งแรกนางจะไม่ออกมาทักทายบ้างหรือ”

ทันทีที่ได้ยินหลางหยาอ๋องถูกเรียกว่า ‘นายหญิง’ เช่นนี้ อวี๋เหวินจวิ้นก็สะดุ้งโหยงตกใจ ด้านหนึ่งเขาบอกตนเองให้พยายามคุ้นเคยเข้าไว้ แต่อีกด้านหนึ่งยังคงกระวนกระวายใจ หากเป็นเมื่อหลายปีก่อน ผู้ใดกล้าพูดเช่นนี้กับหลางหยาอ๋องล่ะก็ เกรงว่าคงได้ถูกตีตายแน่

อวี๋เหวินจวิ้นพยายามคิดคำพูด “จยาจยา เดินทางด้วยรถม้าเหน็ดเหนื่อย ควรจัดแจงให้แขกผู้มีเกียรติท่านนี้ไปพักผ่อนก่อน สำหรับการพบปะทักทายค่อยว่ากันวันหลัง”

นี่จะโอหังเกินไปแล้วกระมัง นางมีฐานะเป็นบุตรสาวภรรยาเอก อุตส่าห์มายืนต้อนรับที่ห้องโถงด้วยตนเอง อนุภรรยาที่ใดเพิ่งเข้าเรือนแล้วกล้าไม่มาเยี่ยมพบคนในเรือนทันทีบ้าง ยังจะวางท่าหยิ่งยโสว่าวันนี้เหนื่อยแล้ว การพบปะทักทายค่อยว่ากันวันหลัง แม้อวี๋ชิงจยาจะสูญเสียมารดาไปแล้ว แต่ก็ไม่ยอมถูกคนรังแกเหยียดหยามเช่นนี้

“ท่านพ่อ!” อวี๋ชิงจยาตะโกนลั่น “ถึงแม้นายหญิงที่เข้าจวนมาใหม่จะอาวุโสกว่าข้าครึ่งหนึ่ง แต่สุดท้ายภรรยาเอกกับอนุภรรยาก็มีความแตกต่างกัน ข้าอุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้ว นางกลับหลบหน้าไม่ยอมพบข้าอย่างนั้นหรือ”

“จยาจยา!” อวี๋เหวินจวิ้นพลันตวาดเสียงต่ำ ขณะคิดจะดึงบุตรสาวผู้โง่เขลาของเขากลับไป ก็ได้ยินเสียงเยือกเย็นดังมาจากนอกหน้าต่างประตู

“ไม่ต้องแล้ว”

สายตาของคนในห้องค่อยๆ มองไปยังต้นเสียง ผ่านฉากบังลมที่วาดเป็นรูปกล้วยไม้และไม้ไผ่ทั้งห้าภาพ ที่ด้านหลังเตากำยานกระเรียนคอเรียวยาว ม่านสีครามพลิ้วไหวเบาๆ ท่ามกลางลมราตรี เงาร่างเพรียวบางร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น

อวี๋ชิงจยาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับอีกฝ่ายพอดี แม้อวี๋ชิงจยาจะไม่ถึงขั้นไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ แต่นางก็รู้ว่าใบหน้าของตนงดงามมาก แทบจะไร้ที่ติ แต่ยามนี้อวี๋ชิงจยาไม่กล้าแน่ใจเช่นนั้นแล้ว

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 30 พ.ค. 67