ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 126-127

บทที่ 126 ถงเชวี่ย

อวี๋ชิงจยาเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง เห็นได้ชัดว่านางคาดไม่ถึงอย่างยิ่ง หลังจากได้ยิน นางก็ไม่พูดอะไร เพียงแค่มองพระชายาซ่งเงียบๆ

หลังจากที่พระชายาซ่งพูดจบก็ถามด้วยรอยยิ้มที่สง่างามเปี่ยมคุณธรรม “คุณหนูหกอวี๋คิดอย่างไร”

แม้ว่าพระชายาซ่งจะถามเช่นนี้ แต่นางมีท่าทางมั่นใจ ราวกับมอบความกรุณาที่ยิ่งใหญ่ให้แก่อวี๋ชิงจยา มั่นใจว่าอีกฝ่ายจะต้องปฏิเสธไม่ลง พระชายาซ่งทำเช่นนี้ไม่ได้หมายสอบถามจริงๆ แต่คิดจะแสดงความใจกว้างของตนในฐานะภรรยาเอกเท่านั้น

“หม่อมฉันคิดอย่างไรน่ะหรือเพคะ” อวี๋ชิงจยาย้ำประโยคนี้อย่างช้าๆ ก่อนจะเก็บรอยยิ้มทั้งหมดอย่างฉับพลันแล้วกล่าว “ขอบพระทัยพระชายาและจวิ้นอ๋องที่เมตตาเพคะ อย่างไรก็ตามหม่อมฉันไม่มีความตั้งใจที่จะแต่งงานเข้าสู่ราชวงศ์ ท่านพ่อได้ดูการแต่งงานให้หม่อมฉันไว้นานแล้ว ความหวังดีของพระชายา หม่อมฉันขอรับไว้ด้วยใจ แต่เสียดายที่หม่อมฉันมิอาจตอบรับได้เพคะ”

แรกเริ่มพระชายาซ่งกุมชัยชนะอยู่ในมือ จนเมื่อได้ยินคำตอบของอวี๋ชิงจยา รอยยิ้มที่ริมฝีปากของนางก็ค่อยๆ แข็งทื่อทีละน้อย นางสีหน้าเย็นชาและยิ้มฝืนๆ “คุณหนูหกอวี๋หมายความว่าอย่างไร”

“ความหมายตามที่พระชายาได้ยินเลยเพคะ” อวี๋ชิงจยากล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “หม่อมฉันไม่ยินดี พระชายาโปรดปฏิเสธท่านอ๋องแทนหม่อมฉันด้วยเพคะ”

รอยยิ้มเสแสร้งสุดท้ายของพระชายาซ่งเลือนหายไป นางแค่นเสียงเย็นชากล่าว “คุณหนูหกอวี๋ จะเล่นตัวก็ควรอยู่ในระดับที่เหมาะสม ท่านอ๋องถูกใจเจ้าอย่างหาได้ยาก เจ้าจะวางท่าหรือแสดงฐานะตามสมควรพอเป็นพิธีก็ช่างเถิด แต่หากเกินขอบเขต นั่นจะเป็นการไม่รู้จักหนักเบา ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง หากเจ้ายังทำตัวเช่นนี้อีก ระวังจะยั่วโทสะท่านอ๋องเข้าจริงๆ ถึงเวลานั้นเจ้าจะเสียใจภายหลังก็ไม่ทันแล้วนะ”

“ไม่เป็นไรเพคะ” อวี๋ชิงจยานั่งตัวตรง มือทั้งสองวางไว้ตรงตัก แขนเสื้อกว้างบังฝ่ามือจนมิด ขอบล่างของแขนเสื้อและชายกระโปรงที่ซ้อนทับเป็นชั้นๆ กองอยู่บนตั่ง อวี๋ชิงจยาเบื้องหน้าดูมีกิริยาท่าทางอ่อนโยน แต่ความจริงแล้วคือการเว้นระยะห่างตามมารยาท ไม่ให้ผู้อื่นเข้าถึงง่ายต่างหาก “หากพูดความจริงแล้วทำให้ท่านอ๋องกริ้ว เช่นนั้นหม่อมฉันก็จนปัญญาแล้วเพคะ แต่หม่อมฉันควรจะพูดกับพระชายาให้ชัดเจน หม่อมฉันมีคู่แต่งงานอยู่แล้ว มิกล้าอาจเอื้อมท่านอ๋อง ขอพระชายาและท่านอ๋องโปรดเลือกสตรีที่ดีใหม่เพคะ”

พระชายาซ่งมองดูสีหน้าท่าทางของอวี๋ชิงจยาอย่างละเอียด นางพบว่าอวี๋ชิงจยามีสายตาสงบนิ่ง ท่าทางตรงไปตรงมา ดูมิใช่แสร้งปล่อยเพื่อจับ จะได้เรียกค่าตัวสูงขึ้น แต่นางปฏิเสธจริงๆ พระชายาซ่งคาดไม่ถึงอย่างยิ่ง นางกล่าวด้วยความประหลาดใจ “คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะไม่อยากแต่งงานกับท่านอ๋อง ท่านอ๋องเป็นองค์ชายใหญ่และยังเป็นโอรสสายตรง วันหน้าก็จะกลายเป็นรัชทายาทเชียวนะ!”

“หม่อมฉันทราบเพคะ ดังนั้นจึงขอแสดงความยินดีกับพระชายาและพระชายารองอวี๋เพคะ หม่อมฉันไร้ปณิธานอันยิ่งใหญ่ ไม่อาจอยู่ร่วมกับพระชายาและพระชายารองอวี๋เพคะ” อวี๋ชิงจยาพูดพลางลุกขึ้นยืน ประสานมือทั้งสอง แล้วทำความเคารพพระชายาซ่งอย่างเชื่องช้านุ่มนวล “พระชายาพักผ่อนให้สบายเถิด หม่อมฉันขอทูลลา”

พระชายาซ่งมองอวี๋ชิงจยาโดยไม่ละสายตา แม้จะเป็นการย่อเข่าทำความเคารพแสนธรรมดาที่สุด แต่อวี๋ชิงจยาทำได้น่ามองกว่าใคร นางเก็บคางเล็กน้อย ลดสายตาลงต่ำ แขนเสื้อกว้างทิ้งตัวลง กระโปรงยาวกองอยู่บนพื้นขณะนางย่อกายลง ทั้งงดงามและเลอค่า เพียงแค่สวมเสื้อผ้าสีจืดไว้อาลัยยังละสายตาไม่ได้ หากนางแต่งกายด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์ชั้นเลิศมาร่วมงาน รวบผมยาวเป็นมวยสูงอย่างงดงามประณีต จะปรากฏภาพเช่นไรกัน

พระชายาซ่งยกมุมปากขึ้นเบาๆ และเลิกเสแสร้งในทันที นางกล่าวอย่างเย็นชา “เมื่อครู่นี้เจ้าบอกว่าไม่ยินดี หมายความว่าไม่ยินดีเข้าวัง หรือไม่ยินดีเป็นชายารองกันแน่”

อวี๋ชิงจยายังยิ้มอย่างห่างเหิน และถามอย่างมารยาทไม่บกพร่อง “ที่นี่มีพวกเราแค่สองคน พระชายาสามารถพูดให้ชัดเจนกว่านี้ได้เพคะ”

“ข้ามองเจ้าผิดไป ดูเหมือนเจ้าจะฉลาดกว่าพี่สาวของเจ้ามาก ในเมื่อเจ้าไม่ยินดีที่จะเข้าจวนอ๋องในฐานะชายารอง เช่นนั้นก็หมายความว่าเจ้าสนใจตำแหน่งของข้าอยู่”

อวี๋ชิงจยาแววตาเปลี่ยนไป มองพระชายาซ่งอย่างประหลาดใจ พระชายาซ่งคิดง่ายเกินไปหรือไม่ ในใต้หล้าใช่ว่าจะไม่มีบุรุษเลยสักคน คิดจริงๆ หรือว่าสตรีทุกคนจะต้องแย่งชิงเพื่อให้ได้แต่งงานกับสามีนาง