ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน
ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 126-127
ภายในวัง เทียนถูกจุดทั้งสองฟาก นักดนตรีนั่งอยู่หลังม่าน กำลังบรรเลงพิณผีผา พิณฉิน และเป่าขลุ่ย อวี๋ชิงจยานั่งลงบนที่นั่งของตนเองเงียบๆ หลังจากนั่งรอเป็นเวลานาน ฮองเฮาก็เดินมาอย่างเชื่องช้า
หางตาของอวี๋ชิงจยาสังเกตเห็นว่าผมของฮองเฮาเหมือนจะหวีมาใหม่ อิ่นอี้คุนเดินเข้ามาในงานเลี้ยงพร้อมกันกับฮองเฮา อวี๋ชิงจยาเคลื่อนสายตาออก ทำเหมือนว่าตนมองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น
อิ่นอี้คุนเพิ่งจะปรากฏตัว ขุนนางรอบด้านก็ลุกขึ้นยืนทั้งหมด พร้อมกับยกมือคำนับอิ่นอี้คุน พวกเขาต่างก็ส่งเสียงพูดคุยหัวเราะราวกับมองไม่เห็นว่าอิ่นอี้คุนปรากฏตัวพร้อมฮองเฮา
ฮองเฮาส่งขันทีข้างกายไปเชิญฮ่องเต้ ไม่นานฮ่องเต้ก็มาถึง
เมื่อฮ่องเต้ปรากฏตัว ทั้งงานเลี้ยงก็เต็มไปด้วยคำถวายพระพรให้อายุยืนยาว ฮ่องเต้เดินสาวเท้าเข้ามา จนกระทั่งนั่งลงแล้ว ขันทีก็ตะโกนเสียงแหลม “เลิกเคารพ!”
ทุกคนยืนขึ้น เสียงแขนเสื้อเสียดสีดังพึ่บพั่บ คนสกุลมู่หรงล้วนรูปโฉมหล่อเหลา แม้แต่ฮ่องเต้ก็ไม่เว้น เทียบกับคนรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ฮ่องเต้ดูองอาจและผอมเพรียว แต่เมื่อดูใบหน้าของเขาอย่างละเอียด บนนั้นมีริ้วรอยแห่งวัยเป็นจำนวนมาก หางตาของเขายกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคู่นี้ตามหลักแล้วควรจะดึงดูดดอกท้อ แต่ฮ่องเต้มีแววตาดุร้าย ทุกท่วงท่าแฝงไว้ซึ่งความอำมหิตและดื้อรั้น เห็นแล้วชวนให้รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง โดยเฉพาะสีคล้ำใต้ดวงตาของเขา มองปราดเดียวก็รู้ว่ามาจากการลุ่มหลงมัวเมาในตัณหา ใช้ชีวิตโดยขาดความยับยั้งชั่งใจอย่างยิ่ง
คนอื่นๆ ต่างก็ลุกขึ้นและกลับไปยังที่นั่งของตน มีเพียงอิ่นอี้คุนที่ยืนอยู่กับที่ หลังจากทุกคนนั่งลงแล้ว อิ่นอี้คุนก็กลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งงานในทันที นี่ดูเหมือนจะเป็นผลลัพธ์ที่อิ่นอี้คุนต้องการ เขายิ้มอย่างพึงพอใจ ยกจอกสุราขึ้นกล่าวกับฮ่องเต้ “ฝ่าบาททรงพระปรีชาญาณ ได้รับชัยชนะในการรบอย่างต่อเนื่อง ด้วยความเร็วนี้ คาดว่าจะสามารถปราบปรามกองทัพกบฏได้ภายในครึ่งเดือน และจับเป็นผู้นำกองทัพกบฏได้สำเร็จ สถานการณ์การปกครองใต้หล้าในปัจจุบันล้วนพึ่งพาพระปรีชาญาณและการปกครองอย่างขยันขันแข็งของฝ่าบาท กระหม่อมประทับใจอย่างยิ่ง ขอดื่มให้ฝ่าบาทหนึ่งจอกพ่ะย่ะค่ะ”
อิ่นอี้คุนดื่มสุราในจอกจนหมด ฮ่องเต้ชอบใจในคำเยินยอจึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ขุนนางรักอิ่นใส่ใจอนาคตของใต้หล้าเช่นนี้ เราปลื้มใจยิ่ง เราขอดื่มจอกนี้ร่วมกับอัครมหาเสนาบดี”
ฮ่องเต้ยกจอกสุราขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด นางกำนัลที่อยู่ด้านข้างคุกเข่าบนพื้น เติมสุราให้ฮ่องเต้อย่างนุ่มนวล สุราสีแดงไหลออกมาจากปากขวดเรียวยาว ขุนนางที่อยู่ด้านล่างเห็นแล้วต่างก็ลอบขมวดคิ้ว
นี่เป็นเรื่องที่ขุนนางต่างรู้กัน บุรุษสกุลมู่หรงจิตใจไม่ค่อยมั่นคง โดยเฉพาะเวลาที่ถูกกระตุ้นด้วยสุรานารี หลายปีมานี้ฮ่องเต้ปล่อยตัวไปกับตัณหา สุขภาพร่างกายย่ำแย่ลงเรื่อยๆ สภาวะของจิตใจก็ไม่นับว่าดีเท่าไร เวลาที่ฮ่องเต้สูญเสียการควบคุมสติจะทำสิ่งเหลวแหลกมากมาย แต่เพื่อเอาใจฮ่องเต้แล้ว ขุนนางคนโปรดและเหล่าขันทีข้างกายมักชักนำให้ฮ่องเต้ดื่มสุราเพื่อหาความสำราญ
โดยเฉพาะอิ่นอี้คุนที่เป็นผู้มีความสามารถโดดเด่นในกลุ่มนั้น พอรู้ว่าฮ่องเต้ประพฤติตนเหลวไหล เขาก็จงใจใช้สิ่งแปลกใหม่หลอกล่อให้ฮ่องเต้ไปเล่นสนุก ไม่ว่าจะให้ปิดตาคนแล้วนำไปขังอยู่ในกรงสัตว์ร้าย ให้นางกำนัลเปลื้องผ้าแล้ววิ่งแข่ง นี่ล้วนเป็นความคิดของอิ่นอี้คุน เพราะพอฮ่องเต้หมกมุ่นในสุรานารี ไม่สามารถสนใจเรื่องงานบ้านเมือง เขาก็จะฉวยโอกาสยึดกุมอำนาจได้
เมื่อเห็นว่าคำพูดของฮ่องเต้และอิ่นอี้คุนเหลวไหลขึ้นเรื่อยๆ ขุนนางคนอื่นๆ ต่างก็ก้มหน้าด้วยความโกรธแต่ไม่กล้าพูด มีขุนนางอาวุโสที่ซื่อตรงไม่กี่คนที่รู้สึกทนดูไม่ไหวจริงๆ ขุนนางอาวุโสคนหนึ่งยืนขึ้น และยกมือเหนือศีรษะพลางกล่าว “ฝ่าบาท ทางสำนักหมอหลวงบอกว่าอาการประชวรของพระองค์แย่ลงทุกวัน ให้งดเสวยสุรางดเว้นนารี ขอฝ่าบาททรงถนอมพระวรกายด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของฮ่องเต้น้อยลง อิ่นอี้คุนปรายตามองขุนนางเฒ่าแล้วหัวเราะอย่างเย็นชา “รองเสนาบดีสวีแก่แล้ว นอกจากจะสายตาไม่ดี แม้แต่การพูดก็ไม่รู้จักพูดด้วย ฝ่าบาททรงมีความสุขอย่างหาได้ยาก ต้องให้ท่านมาขัดอารมณ์ด้วยหรือ อีกอย่างฝ่าบาททรงมีพระวรกายที่แข็งแรงมาก ยามราตรีทรงร่วมอภิรมย์กับสตรีห้านางได้โดยไม่เป็นปัญหา สายตาของท่านเห็นว่าฝ่าบาททรงจำเป็นต้องถนอมพระวรกายอย่างนั้นหรือ”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ รองเสนาบดีสวีก็ถลึงตาด้วยความโกรธ โมโหจนแทบจะเป็นลม “ไร้มารยาทอย่างยิ่ง อยู่ในท้องพระโรงกล่าวคำหยาบคายเช่นนี้ได้อย่างไร”
“หยาบคายอย่างไรหรือ” อิ่นอี้คุนเหลือบมองรองเสนาบดีสวีด้วยแววตามุ่งร้ายพลางกล่าว “รองเสนาบดีสวีคงไม่ไหวแล้วกระมัง ถึงกับนำคำพูดที่ตนเองฟังไม่ออกมาตีความว่าหยาบคายเสียอย่างนั้น”
เหล่าพรรคพวกของอิ่นอี้คุนส่งเสียงหัวเราะอย่างชั่วร้าย แม้แต่ฮ่องเต้ก็หัวเราะดังลั่น รองเสนาบดีสวีถามกับตนเองว่าข้ารับใช้บ้านเมืองมาทั้งชีวิต เคยได้รับความอัปยศอดสูเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร! เขาโกรธจนใบหน้าแดงก่ำ ชี้อิ่นอี้คุน กล่าวเสียงสั่นว่า “เจ้า! เจ้าคนถ่อยไร้ยางอาย!”
อิ่นอี้คุนทนฟังผู้อื่นต่อว่าตนเองไม่ได้แม้แต่น้อย ดวงตาเขาฉายแววมืดหม่น จับจ้องรองเสนาบดีสวีราวกับแววตาของอสรพิษอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะอย่างฉับพลัน “รองเสนาบดีสวีแสดงท่าทีใหญ่โตเช่นนี้ หรือที่พูดมาจะไม่เป็นความจริง เช่นนั้นรองเสนาบดีสวีช่วยแสดงให้พวกเราดูหน่อยว่าสรุปแล้วทำได้หรือไม่ ใครก็ได้ ถอดเสื้อให้รองเสนาบดีสวีที”
“เจ้าคนถ่อย!” เหล่าบุตรชายและหลานชายของรองเสนาบดีสวีทนไม่ไหวอีกต่อไป พากันลุกขึ้นด่า
เดิมทีฮ่องเต้กำลังดูเหตุการณ์นี้อย่างสนอกสนใจ จวบจนได้ยินเหล่าลูกหลานสกุลสวีด่าว่าคนถ่อย ขุนนางโฉดชักนำฮ่องเต้ไปในทางผิด เป็นภัยต่อบ้านเมือง แว่นแคว้นมิอาจคงอยู่ออกมา สีหน้าก็มืดมนโดยสมบูรณ์ ฮ่องเต้แค่นเสียงคราหนึ่งแล้วกล่าว “ชักนำฮ่องเต้ไปในทางผิดเป็นภัยต่อบ้านเมืองอะไรกัน ข้าว่าพวกเจ้านี่ล่ะคือหายนะที่ใหญ่ที่สุด! ใครก็ได้ เอากระบี่มา!”
Comments
