ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 130-131

เขาจะยินยอมได้อย่างไร แต่ในเมื่ออวี๋ชิงจยายืนกรานแล้ว เขาจึงทำได้เพียงปล่อยนางลงบนตั่งอย่างตัดใจไม่ลง เมื่ออวี๋ชิงจยากลับมาเป็นอิสระอีกครั้ง นางก็เขยิบตัวหนีทันที ให้อยู่ห่างจากมู่หรงเหยียนสักหน่อย

มู่หรงเหยียนนั่งลงบนตั่งอย่างไม่รีบร้อน เพียงยื่นแขนออกไปก็สามารถคว้าร่างอวี๋ชิงจยากลับมาได้แล้ว

อวี๋ชิงจยาถูกดึงกลับมาก็ให้รู้สึกจนใจ นางพยายามดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่ง พบว่านางใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีแล้วก็ยังต้านทานพละกำลังหนึ่งในสิบส่วนของมู่หรงเหยียนไม่ได้ อวี๋ชิงจยาจึงได้แต่ยอมแพ้ ปล่อยให้มู่หรงเหยียนกอดไว้ในอ้อมอกเช่นนั้น นางจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลยแล้วถาม “หลังจากที่เจ้าจากไป เจ้าสบายดีหรือไม่”

มู่หรงเหยียนโอบอวี๋ชิงจยาด้วยมือข้างหนึ่งพลางใช้มืออีกข้างหนึ่งเล่นนิ้วมือของนางอย่างช้าๆ เมื่อได้ยินคำถาม มู่หรงเหยียนก็ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วกล่าว “ไม่ดีเลย”

“หืม?”

มู่หรงเหยียนกระชับนิ้วมือ กุมฝ่ามือของอวี๋ชิงจยาไว้แน่น “ทุกวันที่จากเจ้าไป สำหรับข้าแล้วไม่มีอะไรแตกต่าง”

จู่ๆ ปีศาจจิ้งจอกก็เริ่มพูดจาหวานซึ้งขึ้นมา อวี๋ชิงจยารู้สึกไม่ค่อยคุ้นชิน นางขยับไหล่อย่างอึดอัดแล้วกล่าว “ไม่มีอะไรต้องกังวลนี่ ในเมื่อข้ารับปากเจ้าแล้วว่าข้าจะรอเจ้า”

เว้นเสียแต่นางจะตาย…

มือของมู่หรงเหยียนพลันกำแน่น เขาไม่กล้าจินตนาการว่าถ้าหากเรื่องราวในความฝันกลายเป็นความจริงขึ้นมา เขาจะทำอะไร มู่หรงเหยียนกอดอวี๋ชิงจยาไว้แน่น วางคางลงบนศีรษะของนาง น้ำเสียงทุ้มต่ำราวกับทอดถอนใจ “พวกเราตกลงกันไว้แล้ว เจ้าห้ามไปจากข้า แม้ว่าจะตายก็ตาม”

อวี๋ชิงจยากลอกตาใส่เขาอย่างรังเกียจ “อย่าพูดคำไม่เป็นมงคลเช่นนี้ คำพูดมีพลังนะ อย่าเอาแต่พูดคำว่า ‘ตาย’ อยู่บ่อยๆ”

“ได้” มู่หรงเหยียนเอาคางถูกับผมของนาง แล้วกล่าวเสียงเบา “อย่าขยับ ให้ข้ากอดเจ้าสักพักหนึ่งเถิด”

อวี๋ชิงจยารู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อของมู่หรงเหยียนก่อนหน้านี้ที่กำลังเกร็งเขม็ง จนถึงตอนนี้ก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลงแล้ว นางอดนึกถึงกลิ่นสนิมเหล็กบนตัวเขาไม่ได้ เมื่อวานนี้มีเสียงฆ่าฟันตลอดทั้งคืน เขาที่จัดการเรื่องภายในวังคงจะผจญอันตรายและเหน็ดเหนื่อยกายมากเป็นแน่ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันก็มีฝนตกติดต่อกันครึ่งเดือน เขาใช้แผนซ้อนแผนจับกุมก่วงผิงอ๋องท่ามกลางสายฝน ทั้งยังนำทัพบุกโจมตีฝ่าฝน เกรงว่าไม่ได้พักผ่อนดีๆ อย่างน้อยครึ่งเดือน

อวี๋ชิงจยาค้นพบว่าคนผู้นี้มักมีวิธีที่ทำให้นางใจอ่อนยวบเสมอ ทั้งที่พูดไว้แล้วว่าจะไม่ให้อภัยเขา แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่งดงามราวกับไม่มีอยู่จริงตรงหน้า อวี๋ชิงจยาก็โกรธไม่ลง แม้ว่านางยังนึกรังเกียจรังงอนอยู่ แต่ร่างกายไม่ขยับแม้แต่น้อย เพื่อให้เข้ากับความสูงของมู่หรงเหยียน นางยังแอบยืดเอวให้มู่หรงเหยียนเกยศีรษะของนางได้อย่างสบาย อวี๋ชิงจยาเอ่ยถาม “ในเมื่อเจ้าก็คือหลางหยาอ๋อง มีครั้งหนึ่งข้าเคยพูดถึงหลางหยาอ๋องกับเจ้า เหตุใดเจ้าถึงแสดงท่าทีแย่ถึงเพียงนั้น ยังหาว่าหลางหยาอ๋องเป็นคนแปลกหน้าด้วย”

จนถึงตอนนี้อวี๋ชิงจยายังจำได้ว่านางเคยพูดว่าหลางหยาอ๋องจะรวมเหนือใต้เป็นหนึ่งเดียวกันในอนาคต มู่หรงเหยียนดูแคลนอย่างยิ่ง ไปๆ มาๆ สรุปว่านั่นก็คือตัวเขาเอง

“ใครให้เจ้าพูดถึงชายอื่นต่อหน้าข้า”

อวี๋ชิงจยาตกตะลึงอย่างยิ่ง “อะไรนะ”

“ตอนนั้นเจ้าไม่รู้ว่าข้าคือหลางหยาอ๋อง เจ้าประเมินเขาต่อหน้าข้า เป็นการพูดเยินยอชายอื่นอยู่ไม่ใช่หรือ”

อวี๋ชิงจยาเงียบขรึมไปชั่วขณะ ก่อนจะกล่าวอย่างช้าๆ “ความคิดของเจ้าไม่ถูกต้องนัก เจ้ายังจะแข่งขันกับตนเองอย่างหน้าตาเฉยได้อีก”

มู่หรงเหยียนหัวเราะเยาะเบาๆ ตอนนี้นึกขึ้นมาแล้วก็รู้สึกไม่ชอบใจอยู่บ้าง เขากอดนางเงียบๆ อยู่พักหนึ่งแล้วถามโพล่งขึ้นมา “พวกเราสัญญากันไว้แล้ว รอถึงวันที่ข้าบอกชื่อกับเจ้า เจ้าก็จะบอกความลับของเจ้ามา ตอนนี้เงินต้นและดอกเบี้ยของข้าเล่า?”

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน ตุลาคม 2567)