ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 1

การเป็นเทพเซียนนับว่ามีความสะดวกสบายอยู่หลายอย่าง เช่นเรื่องของเสื้อผ้า…อาภรณ์สวรรค์นั้นไร้ตะเข็บ เพียงหยดน้ำร่ายอาคมก็จะเปลี่ยนเป็นใหม่เอี่ยม อีกทั้งมีให้ใช้ไม่หมดสิ้น เห็นได้ชัดว่าเฟิงจงเข้าใจเรื่องเหล่านี้ละเอียดดียิ่ง

“เห็นทีเจ้าคงจะเป็นจ่งเสินจริงๆ”

“ยังจะเอ่ยถึงจ่งเสินอะไรอีก ตอนนี้ข้าเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น หาไม่เจ้าจะคับแค้นใจที่ถูกข้าบงการเช่นนี้ได้อย่างไรเล่า” เฟิงจงแค่นเสียงฮึอย่างเย็นชา ก่อนประคองอาภรณ์ชุดนั้นเดินไปที่เบื้องหลังหินภูเขา

เซวียนชิงลูบจมูกอย่างวางหน้าไม่สนิท

ว่ากันว่าเมื่อแรกมหาเทพหนี่ว์วาใช้วิสุทธิ์โลหิตของตนเองชโลมเมล็ดพันธุ์จนถือกำเนิดขึ้นเป็นจ่งเสิน มหาเทพหนี่ว์วามีนามว่าเฟิงหลี่ชี ส่วนสาวน้อยนางนี้ก็มีชื่อว่าเฟิงจง เหตุใดเขาไม่ทันขบคิดให้ลึกซึ้งถึงข้อนี้นะ สาเหตุที่เขาทำลายผนึกหุ่นเวทที่หน้าผากไม่ได้ก็เป็นเพราะในผนึกนี้มีวิสุทธิ์โลหิตของมหาเทพหนี่ว์วาอยู่ด้วย

เพียงแต่ได้ยินคำเล่าลือว่าจ่งเสินเป็นเทพธิดาผู้มีรูปโฉมพิลาสหยาดเยิ้ม ท่วงท่างดงามเป็นเลิศ ไฉนนางจึงกลายเป็นแม่นางน้อยแสนจะธรรมดาเช่นนี้ไปได้

ในสามพิภพมีคำเล่าขานมาตลอดว่า…ผู้ใดได้จ่งเสินมาครอง ผู้นั้นก็จะได้สืบทอดทายาท เกรงว่านางคงยังไม่รู้ตัวกระมังว่าตนเองถูกบุรุษมากมายเพียงใดจับจ้องอยู่

เพียงไม่นานเฟิงจงก็สวมอาภรณ์เสร็จ นางเดินออกมาแล้วออกคำสั่งให้เซวียนชิงเสกรองเท้า ถุงเท้า กับผ้าผูกผมต่อ จวบจนนางสวมใส่ทีละชิ้นจนเรียบร้อยดีแล้ว ดวงหน้าที่เย็นชาก็ยังคงขุ่นเคืองอยู่

เมื่อได้สวมอาภรณ์สวรรค์ ตัวนางก็ยิ่งเปล่งปลั่งด้วยปราณวิเศษ เซวียนชิงอดไม่ได้ต้องมองนางเพิ่มอีกสองหน ก่อนจะเห็นนางกำลังทำมุทราท่องคาถาอีกแล้ว จากนั้นร่างกายของเขาก็อยู่เหนือการควบคุมของตนเอง ขยับไปโอบนางไว้แล้วเหินร่างพุ่งกลับไปยังปากถ้ำ

หมดกัน เหตุใดข้าเริ่มจะเหมือนหุ่นตัวหนึ่งเข้าไปทุกทีแล้ว!

ความเป็นจริงยังเลวร้ายยิ่งกว่าที่เซวียนชิงคิดไว้เสียอีก เดิมทีเมื่อก่อนเฟิงจงปฏิบัติต่อเขาด้วยไมตรีจิตอันล้นเหลือ สีหน้าก็ยิ้มแย้มอ่อนโยน ทว่าตั้งแต่นั้นมานางก็ชักสีหน้าสั่งการเขาอย่างเดียว เหมือนจะเห็นเขาเป็นหุ่นไปจริงๆ แล้วอย่างไรอย่างนั้น

ด้วยมีเนื้อก้อนนั้นของเถาอู้ เซวียนชิงจึงมีเวลาหลายวันที่ไม่ต้องถูกควบคุมให้ออกไปหาอาหาร กระนั้นก็ไม่พ้นถูกสั่งให้ไปเป็นคนครัวแทน

“จงหั่นเนื้อส่วนหนึ่งออกมาย่าง อย่าให้เหนียวไป และก็อย่าให้นุ่มเกิน” เฟิงจงเอนร่างอยู่บนหนังสัตว์ผืนที่เคยรองให้เขา มือข้างหนึ่งของนางหนุนศีรษะ มืออีกข้างก็วางพาดอยู่บนหน้าท้อง “ไฟของพิภพมนุษย์มีกลิ่นไม่บริสุทธิ์ ข้าต้องการให้ย่างด้วยเพลิงกสิณ*”

เหตุใดเจ้าไม่ขึ้นไปย่างเนื้อบนสวรรค์เสียเลยเล่า

เซวียนชิงช่างมีอารมณ์เย็นนัก ถึงขั้นนี้แล้วก็ยังไม่ระเบิดโทสะออกมา ช่วยไม่ได้ที่แม้แต่ร่างต้นกำเนิดก็ไม่อาจควบคุมการแสดงความรู้สึกของร่างแบ่งภาคได้

กระนั้นเซวียนชิงก็ยังรู้สึกอึดอัดใจแทบแย่อยู่ดี!

ช่างเถอะ เรื่องนี้ข้าเองก็มีส่วนต้องรับผิดชอบ ยิ่งไปกว่านั้นนางคือจ่งเสินเชียวนะ อดทนไปก่อนแล้วกัน เซวียนชิงเกลี้ยกล่อมตนเองก่อนจะจุดเพลิงกสิณขึ้นเงียบๆ

ทุกเช้าเซวียนชิงจะต้องเหาะไปบนยอดเขาเพื่อตักน้ำมาให้เฟิงจงล้างหน้าบ้วนปาก เมื่อใดที่นางเปรยว่าหิวแล้ว เขาก็ต้องตระเตรียมของกินในทันที

เซวียนชิงมุ่งหวังอย่างแรงกล้าที่จะได้กลับคืนสู่ร่างต้นกำเนิด ทว่าดูเหมือนวันเวลาเช่นนี้จะยังไม่มีที่สิ้นสุดเสียที

หลายวันมานี้เว้นแต่ออกจากถ้ำไปปลดทุกข์แล้ว เวลาที่เหลือเฟิงจงก็ไม่เคยเคลื่อนไหวร่างไปที่ใด นางกินจุดื่มเก่งเสียจนทั้งเนื้อทั้งตัวดูอวบอิ่มมีน้ำมีนวลขึ้นหลายส่วน

(ติดตามตอนต่อไปวันพรุ่งนี้)