ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 10

ทว่าสำหรับฟางจวินเยี่ยที่ถูกมารครอบงำแล้ว นี่เป็นเพียงอาการบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น พริบตาเดียวเขาก็ยืนขึ้นอีกครั้งแล้ว

เงาดำรุกตามมาติดๆ แล้วฟาดหนึ่งฝ่ามือใส่กะโหลกศีรษะของฟางจวินเยี่ยทันที แม้เขาจะยกกระบี่ขึ้นต้านได้ทัน ทว่าฝ่ามือใหญ่ที่ไร้รูปข้างนั้นยังคงกดทั้งคนทั้งกระบี่ลงมาได้ จนกระทั่งเขาต้องทรุดเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น

เฟิงจงจำได้ว่าเป็นวิญญาณร่อนเร่ตนนั้น ครั้งนี้มันมาช่วยนางไว้อีกแล้ว นางรีบใช้เวลานี้เร่งวิชาปิดผนึก ซีกวงที่อยู่ด้านหลังก็ช่วยถ่ายเทพลังให้นางต่อ เถาวัลย์งอกเงยออกมาอีกครั้งด้วยความเร็วที่สูงกว่าครั้งก่อน ไม่เพียงกระหวัดรัดฟางจวินเยี่ยไว้อย่างแน่นหนา หากยังรัดพันวิญญาณร่อนเร่ที่กดร่างเขาไว้ด้วย

“หลีกไปเร็วเข้า ไม่เช่นนั้นเจ้าจะถูกผนึกไปด้วย!”

วิญญาณร่อนเร่ไม่ได้ขยับเท้า มันเพียงหันหน้ามาหานาง

ทันใดนั้นประกายแสงเล็กๆ หลายสายก็สว่างวาบขึ้น ก่อนจะเรียงตัวอย่างไร้ระเบียบอยู่ที่ข้างเท้าของวิญญาณตนนั้น จนกระทั่งประกอบขึ้นเป็นลวดลายอันแปลกตา ค่ายกลเวทที่ถูซานจิ่วหลิงร่ายไว้บนร่างของนางเห็นผลแล้ว เฟิงจงอาศัยประกายแสงเรื่อๆ นี้มองเห็นโฉมหน้าเดิมของวิญญาณร่อนเร่ได้ชัดเจนในที่สุด นางตะลึงงันไปทันใด

“เสี่ยวเฮย?” นางเอ่ยเรียกคำหนึ่ง

เมื่อมองทะลุร่างวิญญาณนั้น นางก็ได้เห็นใบหน้าประดับยิ้มที่เขาส่งตอบมา นางพบว่าเขายังเป็นเช่นกาลก่อน…ทั้งแสนซื่อ เปิดเผย และไม่มีเล่ห์เหลี่ยมแม้แต่น้อย

วิชาปิดผนึกยังคงดำเนินต่อไป เถาวัลย์ได้รัดพันตัวเขากับฟางจวินเยี่ยไว้ด้วยกันแล้ว

“รีบไปเร็วเข้าเสี่ยวเฮย หากยังไม่ไปอีกจะไม่ทันกาลแล้วนะ!”

ดวงหน้าอันคุ้นเคยที่อยู่ในสภาพของวิญญาณร่อนเร่นั้นขยับปากอ้าหุบ ดูตามรูปปากแล้วเฟิงจงสามารถอ่านถ้อยคำของเขาได้ว่า ‘ข้าไปไม่ได้หรอก เขาต้องสังหารเจ้าแน่’

วิชาปิดผนึกดำเนินมาถึงช่วงท้ายแล้ว กระทั่งผู้ใช้วิชาเองก็ไม่อาจหยุดยั้งได้ เฟิงจงได้แต่เบิกตามองเสี่ยวเฮยถูกเถาวัลย์ห่อหุ้มเอาไว้ จวบจนใบหน้าของเขาจวนจะถูกปิดคลุมอยู่แล้วนั้น วิญญาณสายหนึ่งก็ถูกบีบเค้นออกมา มันลอยตรงมาถึงเบื้องหน้าสายตาของนางแล้ว และยังคงวนเวียนไม่จากไป