ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 10

พอซีกวงยื่นมือรวบเอาไว้ มันก็ถูกผนึกแข็งกลายเป็นวัตถุชิ้นเล็กบางที่วาวใสดุจอำพัน เห็นได้ชัดว่าวิญญาณตนนี้มีกลิ่นอายที่บริสุทธิ์ ทว่าก็ดูเบาบางอย่างยิ่ง เกรงว่าคงเพราะล่องลอยอยู่ในพิภพมนุษย์มาเป็นเวลานานแล้ว วิญญาณที่เบาบางถึงเพียงนี้เดิมทีจะต้องกริ่งเกรงต่อปราณชีวิตบนร่างของเฟิงจงอย่างมากแน่ แต่เพื่อช่วยนางแล้ว อีกฝ่ายยังคงเข้ามาใกล้นางครั้งแล้วครั้งเล่า

ซีกวงช้อนมือของเฟิงจงขึ้นแล้ววางอำพันชิ้นนี้ลงในฝ่ามือนาง เฟิงจงยังคงตกอยู่ในภวังค์ ดวงตามองตรงไปเบื้องหน้า จ้องค้างไปยังลูกกลมที่ถูกเถาวัลย์ห่อหุ้มและบีบอัดจนเหลือขนาดเท่าหนึ่งกำปั้น

ขอบนภาเริ่มระบายสีขาวอมฟ้าแล้ว ชิงเสวียนสาวเท้าเดินออกมาจากเบื้องหลังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ด้านข้าง เมื่อครู่ตอนที่นางตามมาถึง ก็พอดีกับที่วิญญาณร่อนเร่ตนนั้นปรากฏกายขึ้น ด้วยในใจบังเกิดความขลาดกลัว นางจึงไม่ได้เผยตัวออกมา ยามเมื่อเห็นผนึกเถาวัลย์ลูกนั้นก็ให้รู้สึกเหลือเชื่อเป็นอย่างยิ่ง สายตาที่มองเฟิงจงก็แปรเปลี่ยนไปแล้ว “วิญญาณร่อนเร่ตนนั้นร้ายกาจยิ่ง ข้าก็เคยประมือมาแล้ว เจ้ารู้จักเขาด้วยหรือนี่”

ในที่สุดดวงตาของเฟิงจงก็กะพริบ “เขาคือหุ่นเวทที่มหาเทพหนี่ว์วาเป็นผู้คัดเลือกให้ข้าเองกับมือ และก็เป็นหุ่นเวทคนแรกของข้าด้วย”

ชิงเสวียนตกตะลึงจนพูดไม่ออก กระทั่งซีกวงก็ชะงักไปเช่นกัน

“เหตุใดถึงตายได้เล่า” เฟิงจงขมวดคิ้วแน่น นิ้วมือบีบอำพันชิ้นนั้นอย่างไม่อาจคุมสติได้ “เขาคือชนเผ่ากึ่งเทพเชียวนะ เขาควรที่จะนิทราสิ เหตุใดเขาถึงตายได้ เหตุใดถึง…”

ซีกวงยื่นมือไปวางบนหัวไหล่เฟิงจง ดวงจิตที่เพิ่งจะกินลูกกลอนปราณมานั้นพลันได้พลังเทพของซีกวงช่วยประคองให้นิ่ง เฟิงจงสงบเยือกเย็นลงได้ในที่สุด “หากรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขาได้ก็คงดี”

ซีกวงขบคิดเล็กน้อย “ได้ยินว่ามีของสิ่งหนึ่งที่อาศัยเพียงดวงวิญญาณก็สามารถสืบรู้เรื่องราวเมื่อครั้งยังมีชีวิตได้”

ชิงเสวียนกล่าว “ท่านหมายถึงหนอนอาคมนำฝันหรือ”

“เอ๋? เจ้ารู้จักด้วยหรือ”

ชิงเสวียนหยิบถุงแพรใบหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ “ที่ข้าฝึกฝนอยู่บนเกาะเผิงไหลก็คือวิชาพวกนี้ สิ่งที่ข้ามีพกติดตัวอย่างไม่ขาดแคลนที่สุดก็คือโอสถวิเศษกับหนอนอาคมที่พิสดารหายากนี้”

ชิงเสวียนมองดูเฟิงจง เฟิงจงก็มองนางด้วยเช่นกัน

“เอาเถอะ เห็นแก่หน้าตงจวินหรอกนะ ข้าจะให้เจ้าใช้ตัวหนึ่งก็ได้” ในที่สุดชิงเสวียนก็เอ่ยออกมาได้เสียที