ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 6

เฟิงจงรู้สึกว่ามือข้างที่ผ่านการจุดเพลิงกสิณเริ่มจะขยับได้เล็กน้อย นางจึงขยับไปใกล้ฉยงฉีช้าๆ ก่อนลอบกดนิ้วมือกับเส้นขนที่คมดั่งเข็มแหลมของมัน เนื่องจากมือที่ไร้ความรู้สึกข้างนั้นยังไม่รู้หนักเบา เมื่อทิ่มลงไปครานี้โลหิตสดๆ ก็ไหลออกมาไม่หยุด นางรีบเอามือไพล่หลบไว้ด้านหลัง จากนั้นทุ่มสมาธิทั้งหมดจับจ้องอวี้ถูอย่างระแวดระวัง

อวี้ถูเร่งปล่อยพลังเทพแล้ว แจกันหยกสีน้ำเงินในฝ่ามือของเขาเริ่มบังเกิดเสียงแผ่วเบา ขณะที่มันจวนจะถูกบีบจนแหลก และเฟิงจงที่ทนดูไม่ไหวกำลังจะพุ่งปราดออกไปอยู่แล้วนั้น ลมพายุหอบหนึ่งก็พลันม้วนมากระแทกใส่อวี้ถู แจกันหยกสีน้ำเงินถูกลมพายุหอบให้ร่วงดิ่งไปทางทะเลเขี้ยวพิโรธ

ฟางจวินเยี่ยไล่กวดไปทันใด ทว่าอาภรณ์สีแดงบนร่างกลับถูกลมพายุลูกนั้นม้วนตี ฝีเท้าเขาจึงช้าไปหนึ่งก้าวอย่างช่วยไม่ได้ และเป็นเหตุให้เงาร่างอีกสายกระโจนลงจากหน้าผาไปก่อนเขาก้าวหนึ่ง

ประกายสีเงินสว่างวาบขึ้น ถูซานสือฟางทะยานกลับขึ้นมาบนหน้าผาแล้ว มือข้างหนึ่งโอบอุ้มแจกันหยกสีน้ำเงินไว้ มืออีกข้างตวัดปลายผมหนึ่งที “ยังดีที่ข้าไต้อ๋องมาได้ประจวบเหมาะ”

หัวใจที่แขวนเติ่งของเฟิงจงพลันผ่อนวูบ นางพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก “เหตุใดเจ้าย้อนกลับมาเล่า”

“ข้าไต้อ๋องพูดว่าจะหนีหรือ” ถูซานสือฟางปัดชายเสื้อเพียงหนเดียว คราบโคลนบนนั้นที่ไม่รู้ว่าไปเปรอะมาจากที่ใดก็ถูกกวาดออกจนสะอาดสะอ้าน

ฟางจวินเยี่ยถือกระบี่บุกมาโดยไม่รั้งรอ ถูซานสือฟางทางหนึ่งแสร้งทำทีเป็นรับศึก อีกทางหนึ่งก็โยนแจกันหยกสีน้ำเงินไปเบื้องหน้าสายตาเฟิงจง “รับไว้!”

อวี้ถูพุ่งปราดมาทันที ทว่าถูกฉยงฉีโถมตัวมาขวางเอาไว้จึงไม่อาจเข้าใกล้ได้ มือของเฟิงจงข้างที่ชโลมด้วยโลหิตทิพย์นั้นฟื้นตัวขึ้นมาบ้างแล้ว นางรีบยื่นมือออกไปรับแจกันหยกสีน้ำเงินอย่างร้อนรน ทว่ามือยังขาดความคล่องแคล่วอยู่ นางจึงต้องใช้ร่างกายช่วยพยุงจนแจกันรอดจากการตกพื้นได้อย่างหวุดหวิด ทำเอานางตกใจจนเหงื่อแตกพลั่กเต็มแผ่นหลังเลยทีเดียว

อวี้ถูขยับร่างเข้าจู่โจมเฟิงจงอีกคำรบแล้ว ครานี้พลังอาคมบนร่างฉยงฉีสิ้นฤทธิ์พอดี ชั่วพริบตาร่างมันก็หดกลับไปเป็นฉยงฉีตัวจ้อยที่ไม่เหลือเรี่ยวแรงจะต้านขวางพลังใดได้อีก

เฟิงจงรีบใช้นิ้วมือที่เปื้อนเลือดสะบัดออกไปเบื้องหน้า ก่อนจะวิ่งหนีสุดฝีเท้าไปจนถึงริมผา เบื้องหลังคือท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ไร้หนทางให้นางถอยแล้ว

ความเร็วของอวี้ถูในร่างเซวียนชิงผ่อนช้าลงไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ถึงอย่างไรก็มีแค่ญาณ เขาจึงไม่หวั่นเกรงต่อปราณชีวิตในโลหิตของเฟิงจงมากนัก พริบตาเดียวก็ไล่ตามมาถึงเบื้องหน้านางแล้ว

ยามที่โลหิตทั่วร่างของเฟิงจงกำลังไหลเวียนติดขัด นางก็ได้ยินน้ำเสียงอันเกรี้ยวกราดดุดันดังมาว่า “ปีศาจจิ้งจอก จงมอบชีวิตมา!”

บุรุษวัยกลางคนชุดม่วงผู้หนึ่งถือกระบี่เข่นฆ่ามาถึงเบื้องหน้าแล้ว ท่าทางของเขาราวกับเพิ่งจะปีนป่ายขึ้นมาจากน้ำ บนชายอาภรณ์ท่อนล่างเต็มไปด้วยดินโคลน เมื่อเขาเห็นเซวียนชิง แววตาก็พลันเปลี่ยนเป็นเย็นเฉียบ “เจ้าเซวียนชิงตัวดี ที่แท้ก็ยังไม่ตายรึ! ตะปูตรึงวิญญาณของข้าถึงกับไม่อาจเด็ดชีพเจ้าได้!” เขาพูดพลางวกปลายกระบี่โจมตีไปทางเซวียนชิงแทน

ขณะที่อวี้ถูในร่างของเซวียนชิงกำลังจะฉกชิงแจกันหยกสีน้ำเงินไปนั้น เขาก็ถูกผู้มาใหม่จู่โจมอย่างไม่คาดฝัน จึงได้แต่เบี่ยงกายหลบหลีกก่อนตวาดด้วยโทสะ “เป็นปีศาจมารจากที่ใดถึงได้กล้ามาก่อกวน!”

“ปีศาจมาร? หากไม่ใช่เพราะเจ้า ตอนนี้ข้าก็ยังเป็นเทพจื่ออินผู้เกรียงไกรแห่งพิภพสวรรค์! ในเมื่อวันนี้ข้าได้เจอตัวเจ้าแล้ว ข้าก็จะให้เจ้าตายอีกรอบให้จงได้!”

จื่ออินออกกระบวนท่าอย่างโหดเหี้ยม ทุกกระบี่ล้วนกรุ่นด้วยไอมาร อวี้ถูถูกอีกฝ่ายพัวพันจนไม่อาจแบ่งสมาธิได้ หมายจะเรียกให้ฟางจวินเยี่ยลงมือแทนก็เห็นอีกฝ่ายกำลังติดพันอยู่กับเซียนจิ้งจอกผู้นั้น

เฟิงจงตอบสนองได้อย่างว่องไว จื่ออินผู้นี้จะต้องเป็นตัวการใหญ่ที่ตอนแรกทำร้ายหุ่นเวทของนางจนลมหายใจรวยรินเป็นแน่ นึกไม่ถึงว่าจะมาพบกันที่นี่ได้