ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 6

ในที่สุดมือข้างที่เปื้อนโลหิตทิพย์ก็เคลื่อนไหวได้โดยสมบูรณ์แล้ว นางรีบทาบมันลงบนมืออีกข้าง ลายเส้นสีดำบนนั้นค่อยๆ เลือนหายไป นิ้วมือที่แข็งทื่อก็เริ่มกลับมามีความรู้สึกทีละนิด

อวี้ถูยังคงถูกจื่ออินพัวพัน พอหางตากวาดมาเห็นเฟิงจง เขาก็รีบรุดจะมาขัดขวาง ทว่าจื่ออินกลับราวีอย่างไม่ลดละ จิตอันดำมืดกระตุ้นให้ตรามารผุดขึ้นบนใบหน้าของจื่ออิน กลิ่นอายชั่วร้ายแผ่ปกคลุมไปทั่ว กระบวนท่าที่ใช้ถึงกับโหดเหี้ยมดุดันยิ่งกว่าเดิม

อวี้ถูเดือดดาลอย่างหนัก ทว่าจนใจที่ตนมีเพียงญาณ ไม่อาจสำแดงพลังเทพได้เต็มที่ เขารีบสะบัดเพลิงภูตขุมหนึ่งไปสกัดกั้นการโจมตีอย่างไม่รามือของอีกฝ่ายไว้ชั่วคราว ส่วนตนเองก็พุ่งปราดไปหาเฟิงจง

ทว่าสายไปเสียแล้ว เฟิงจงยืนท้าลมทะเลอยู่ที่ริมผา แขนเสื้อของนางปลิวไสว ดวงหน้าฉาบด้วยความเยือกเย็นราวกับกำลังรอคอยให้เขามาถึงก็ไม่ปาน มือข้างหนึ่งของนางรองก้นแจกันหยกสีน้ำเงิน มืออีกข้างจรดนิ้วพลางขยับริมฝีปากท่องคาถาเบาๆ

ทันใดนั้นแขนของอวี้ถูก็เหวี่ยงไปเบื้องหน้าอย่างไม่อาจควบคุมได้ ทำให้คทาหม่อนมังกรหลุดจากมือร่วงมาตกอยู่กลางฝ่ามือของนางที่ยื่นออกไปรับอย่างพอดิบพอดี

โลหิตสดๆ บนมือข้างนั้นพอเปื้อนตัวคทา ลายมังกรที่กระหวัดอยู่บนคทาก็ลอยตัวขึ้นมาขยับไหว

ร่างกายที่อวี้ถูใช้งานอยู่ถูกนางควบคุมจนไม่อาจเดินหน้าต่อไปได้ ในแววตาของเขาพลันอัดแน่นไปด้วยความไม่ยินยอม “ตอนนี้เจ้าเป็นเพียงมนุษย์ ต่อให้ได้ของวิเศษไปอยู่ในมือยังจะทำอะไรได้”

เฟิงจงช้อนตามองอย่างเยียบเย็น “เจ้าคงลืมไปแล้วว่าเมื่อแรกตนเองกลายเป็นขุนพลพ่ายศึกใต้เงื้อมมือข้าอย่างไร!”

ฉับพลันที่นางเสียบคทาหม่อนมังกรลงเบื้องหน้า หินผาใต้ฝ่าเท้าก็ปริแยก ความเขียวชอุ่มปรากฏขึ้นทันตา แผ่ลามเป็นเส้นเถาวัลย์ยาวที่งอกปกคลุมอย่างรวดเร็วในชั่วอึดใจ เถาวัลย์นั้นยืดยาวตรงไปเบื้องหน้าแล้วม้วนพันสองขาของอวี้ถูเอาไว้ ปราณชีวิตพลันท่วมทะลักเข้าสู่กายเนื้อ บีบคั้นคุกคามญาณของเขาอย่างหนักหน่วง

ฟางจวินเยี่ยไม่รบยืดเยื้ออีก รีบตวัดกระบี่สะบั้นเถาวัลย์ที่แผ่ลามมาถึง ก่อนจะเหินร่างถอยไปบนชะง่อนผาด้วยสีหน้าตกตะลึงอยู่บ้าง

ถูซานสือฟางเองก็กระโจนขึ้นลงหลายครั้งกว่าจะหลบพ้นเถาวัลย์พวกนั้นได้ รอจนเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็ต้องมุ่นหัวคิ้วทันที “แย่แล้ว!”

ปราณชีวิตที่กำจายออกจากคทาหม่อนมังกรพุ่งตรงขึ้นสู่เบื้องบนแล้ว ปุยเมฆสีแดงเลือดตรงขอบฟ้าพลันเปลี่ยนเป็นสะอาดกระจ่างตา สีท้องฟ้าเจิดจ้าสว่างไสว คลื่นทะเลก็พลันสงบราบเรียบ ปราณชีวิตสายนี้ยังคงพรั่งพรูขึ้นสู่เบื้องบนไม่หยุด เกรงว่าคงจะแผ่ขยายออกจากแดนฮุ่นตุ้นไปแล้ว

บนพิภพสวรรค์ที่มีแต่ความร่มเย็นเป็นมงคลพลันบังเกิดเสียงระฆังดังกังวาน ชิงหลีกับฉีอวิ๋นเพิ่งจะเดินมาถึงประตูสวรรค์ทักษิณ* ก็ได้ยินขุนพลพิทักษ์ประตูกำลังตะโกนก้อง “มีพลังวิเศษพุ่งชนระฆังฟ้า รีบไปตรวจดูกันเร็ว!”

เทพเซียนกลุ่มหนึ่งพร้อมใจกันไปถึงที่เบื้องหน้าระฆังฟ้า ปราณชีวิตที่แม้อ่อนแรงทว่าพรั่งพรูขึ้นมาไม่ขาดตอนสายหนึ่งกำลังย้ำตีระฆังฟ้าหนแล้วหนเล่า ส่งผลให้บังเกิดเสียงสะท้อนก้องกังวานไปไกล

ครู่หนึ่งก็มีเทพผู้หนึ่งตะโกนขึ้นว่า “เป็นคทาหม่อนมังกร! จ่งเสินปรากฏตัวแล้ว! จ่งเสินปรากฏตัวแล้ว!”

(ติดตามตอนต่อไปวันที่ 29 ต.ค. 62)