ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 6

เฟิงจงพยุงหุ่นเวทลุกขึ้นมา เห็นอาภรณ์ของเขารุ่ยร่าย ตรงหน้าอกมีรอยฟกช้ำอยู่หลายแห่ง ตามใบหน้าและลำคอยังเปื้อนชาดทาปากของปีศาจสาวนั่นอยู่เลย เพลิงโทสะพลันปะทุขึ้นในใจเฟิงจงทันที ต่อให้แรกเริ่มนางกับเขาจะอยู่ร่วมกันอย่างไม่ปรองดองเพียงใด นางก็ไม่เคยให้เขาได้รับความอัปยศเช่นนี้มาก่อน แค้นนี้หากไม่ชำระ คงได้รู้สึกผิดต่อเขาที่ช่วยนางจนต้องสละดวงจิตในครั้งนั้นเป็นแน่!

เฟิงจงใช้มือข้างหนึ่งหยิบกล่องหุ้มแพรออกมา นางเพิ่งคิดจะเก็บกวาดปีศาจที่อยู่ตรงหน้าทั้งสองตนนี้พร้อมๆ กัน ถูซานสือฟางก็เดินก้าวยาวขึ้นหน้าไปก่อนแล้ว ทั้งยังใช้สันมือฟาดลงบนบ่าของปีศาจเฒ่านั่นทันที

ผู้เฒ่าหลินซานแผดร้องโหยหวน ร่างครึ่งซีกพลันขยับเขยื้อนไม่ได้ เขารีบตะโกนลั่นอย่างร้อนรน “ไต้อ๋องไว้ชีวิตด้วย! ไต้อ๋องไว้ชีวิตด้วยขอรับ!”

ถูซานสือฟางไม่ไยดี กระทั่งซัดฝ่ามือแล้วฝ่ามือเล่าจนอีกฝ่ายคืนร่างเดิมแล้ว เขาก็ยังไม่คลายโทสะ หลังจากปัดๆ มือพลางยืดกายจัดสาบเสื้อของตนให้เข้าที่แล้ว ถูซานสือฟางจึงสบถทิ้งท้ายอีกประโยค “ต่ำช้าสารเลว!”

เฟิงจงมองเขาอย่างตกตะลึง แม้แต่ฟางจวินเยี่ยก็ยังประหลาดใจที่เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟถึงขั้นนี้

ปีศาจสาวผู้นั้นมองดูจนทึ่มทื่อไปแล้ว ตอนนี้ถึงค่อยได้สติราวกับเพิ่งตื่นจากห้วงฝัน นางรีบชักเท้าหมายเผ่นหนี ทว่าหัวไหล่กลับหนักอึ้ง นางหันหน้าไปก็ปะทะเข้ากับดวงหน้าซึ่งฉาบรอยยิ้มเยียบเย็นของถูซานสือฟาง

“ที่ข้าไต้อ๋องดูแคลนเป็นที่สุดก็คือปีศาจที่เกียจคร้านรักสบายอย่างพวกเจ้า วันทั้งวันเพ้อฝันแต่จะก้าวขึ้นสวรรค์ในคราวเดียว แต่ไม่ยอมหมั่นฝึกบำเพ็ญตน สมน้ำหน้าแล้วที่จะต้องแตกดับเป็นเถ้าธุลี” ปลายนิ้วของเขาที่กดอยู่บนหัวไหล่ของปีศาจสาวพลันบังเกิดเพลิงกสิณลุกโหมขึ้น นางรีบป้องหัวไหล่พลางร้องครางเสียงโหยหวน ก่อนจะตั้งท่าเตลิดหนีออกจากถ้ำไป ทว่าไม่ทันไรร่างนางก็กลายเป็นเถ้าธุลีสลายไปหมดสิ้นแล้ว

เฟิงจงเพียงรู้สึกสาสมใจ นางพรูลมหายใจอย่างปลอดโปร่งก่อนเอ่ยชม “ทำได้ดียิ่ง ข้าตัดสินใจใหม่แล้ว ข้าจะเลี้ยงดูเจ้าเรื่อยไปจนกระทั่งอำลาแดนฮุ่นตุ้นถึงค่อยแยกย้าย”

“จริงหรือ!” โทสะของถูซานสือฟางพลันสลาย หน้าตาระรื่นชื่นบานของเขาประชิดเข้ามาใกล้

ฟางจวินเยี่ยแค่นเสียงฮึเบาๆ “เช่นนั้นไม่ต้องพาเขาไปทะเลเขี้ยวพิโรธด้วยหรือ”

“ก็พาไปด้วยแล้วกัน นับว่าได้ผู้ช่วยมาเพิ่มอีกแรงพอดี” เฟิงจงเช็ดมือเช็ดหน้าให้หุ่นเวทจนสะอาดสะอ้าน จัดแต่งสาบเสื้อให้เขาเรียบร้อย ก่อนจะเก็บเขาเข้าถุงฟ้าดินอย่างระมัดระวัง ครานี้นางบรรจงเก็บซ่อนถุงฟ้าดินไว้ในอกเสื้อ จากนั้นค่อยนำฉยงฉีเดินออกจากถ้ำภูเขาไป

ฟางจวินเยี่ยปรายตามองถูซานสือฟางด้วยแววตาเยียบเย็น ก่อนจะเดินตามออกไป

ถูซานสือฟางสะบัดปลายผมเล็กน้อย “มองอะไรของเจ้าเล่า หากไม่พอใจนักเจ้าจะไม่ไปด้วยก็ได้นี่ ข้ายังรังเกียจที่เจ้าคอยวุ่นวายเสียด้วยซ้ำ”

หลังเดินเนิบนาบออกมาจากถ้ำภูเขา หลิ่วเซิงที่หน้าตามอมแมมก็ปรี่มาถึงเบื้องหน้า ถูซานสือฟางจึงแค่นเสียงฮึอย่างเย็นชา “คลานมาได้เร็วอยู่นี่”

“ไต้อ๋องโปรดระงับโทสะก่อนขอรับ!” หลิ่วเซิงโถมเข้ามากอดขาผู้เป็นนายไว้พลางเอ่ยวิงวอน “ต่อไปข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้วจริงๆ”

ถูซานสือฟางถีบเขาออกห่าง “เห็นแก่ที่เจ้าเพิ่งกระทำผิดครั้งแรก ข้าจะละเว้นเจ้าสักครั้ง จงกลับไปเฝ้ายอดเขาให้ดี ข้าไต้อ๋องจะไปทะเลเขี้ยวพิโรธสักรอบหนึ่ง”

“หา? ไต้อ๋องท่านจะไปข้างนอกอีกแล้วหรือขอรับ ท่านแทบจะอยู่ไม่ติดถ้ำเลยสักวัน หากยอดเขาของพวกเราถูกปีศาจมารฝั่งตรงข้ามบุกโจมตีอีก จะทำอย่างไรดีขอรับ!”

“กลัวอะไรกันเล่า! หากพวกมันบุกมาจริง พวกเจ้าก็วิ่งหนีไม่เป็น?” ถูซานสือฟางร้องชิ พอหันหน้าไปก็เห็นฟางจวินเยี่ยพาเฟิงจงเหยียบขึ้นก้อนเมฆไปแล้ว เขาจึงรีบตามไปทันใด

ทิ้งให้หลิ่วเซิงยืนตะลึงอยู่ที่เดิมเพียงผู้เดียว