ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 6

แดนฮุ่นตุ้นกว้างใหญ่ไพศาลอย่างที่พิภพมนุษย์เทียบไม่ติด และทะเลเขี้ยวพิโรธยังตั้งอยู่ที่ปลายสุดของดินแดนนี้ ต่อให้ขี่เมฆไปก็ใช่ว่าชั่วครู่ชั่วยามจะสามารถไปถึงได้

เดิมทีฟางจวินเยี่ยอาศัยอยู่ละแวกนั้นอยู่แล้วจึงชำนาญเส้นทางเป็นอย่างยิ่ง ตลอดการเดินทางครานี้จึงให้เขาเป็นผู้นำทาง เขาดูเหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เพียงขี่เมฆมุ่งไปโดยไม่เคยหยุดพักแม้ชั่วขณะเดียว

ฉยงฉีที่งีบหลับพิงอยู่กับตักของเฟิงจงแลบลิ้นเลียริมฝีปากไปพลางละเมอร้องพูชือพูชือไปพลาง ทว่าจู่ๆ มันก็สะดุ้งตื่น กระโดดโหยงขึ้นมาตะกุยชายเสื้อของนางพร้อมเสียง “พูพูชือชือพู!”

ถูซานสือฟางที่นั่งอยู่ด้านข้างยิ้มแล้วถอดความให้ “มันบอกว่ามันหิวแล้ว ต้องการกินเนื้อ”

เฟิงจงนั่งขัดสมาธิหลับพักสายตาอยู่ นางเอ็ดมันหนึ่งประโยคทันทีที่ลืมตา “จอมตะกละ นอกจากนอนก็เอาแต่กิน!”

ฉยงฉีโวยวายเสียงดังลั่น “พูชือชือพูชือ!”

ถูซานสือฟางพูดเลียนแบบน้ำเสียงของมัน “แล้วตอนที่เจ้าออกคำสั่งใช้งานข้า เหตุใดไม่พูดอะไรบ้างเล่า!”

เฟิงจงจ้องถูซานสือฟางตาเขม็งทันใด

“เป็นอะไรไป” ถูซานสือฟางลูบใบหน้าตนเองก่อนจะคลี่ยิ้มเอียงอาย “ข้าไต้อ๋องก็รู้อยู่หรอกว่าตนเองมีรูปโฉมชวนมองเพียงใด แต่เจ้าก็ต้องรู้จักสำรวมบ้างสิ”

“เจ้าคิดมากไปแล้ว เพียงแค่ท่าทางของเจ้าเมื่อครู่นี้ทำให้ข้านึกถึงใครบางคนก็เท่านั้น” เฟิงจงเบนสายตาไป หยิบเนื้องูย่างที่ห่อด้วยใบไม้ออกมาจากแขนเสื้อ วางลงตรงหน้าฉยงฉีหนึ่งชิ้น นี่เป็นเนื้อที่นางเก็บไว้ให้มันโดยเฉพาะ

“เป็นผู้ใดหรือ” ถูซานสือฟางกระเถิบเข้ามาใกล้ “เทียบกับข้าแล้วเป็นอย่างไร”

เฟิงจงปรายตามองเขาปราดหนึ่ง “เป็นชายชาตรีมากกว่าเจ้า”

“แล้วอย่างไรอีก”

“มีน้ำใจกว่าเจ้า”

“อย่างไรอีกเล่า เป็นอย่างไรอีก”

ไฉนรู้สึกว่าเขาดีอกดีใจไม่เบาทีเดียว เฟิงจงมุ่นคิ้ว เอ่ยอย่างไม่พอใจ “เอ่ยวาจาน้อยกว่าเจ้า”

ถูซานสือฟางเบ้ปาก กระเถิบร่างออกไปได้เสียที

ฉยงฉีอุ้มเนื้องูขึ้นกินจนหมดเกลี้ยง หลังจากเลียอุ้งเท้าด้วยสีหน้าที่ยังไม่จุใจ มันก็ปัดป่ายชายเสื้อของเฟิงจงพลางออดอ้อนเสียงดัง “พูชือพูชือ”

“ถ้าอย่างไรหยุดพักสักครู่ ล่าเนื้อจำนวนหนึ่งมาให้มันกินเสียให้อิ่มหนำดีหรือไม่ เจ้าเองก็ควรจะกินอาหารได้แล้ว” ถูซานสือฟางถามเฟิงจงไปพลาง ใช้มือข้างหนึ่งขยี้ศีรษะของฉยงฉีไปพลาง ฉยงฉียกอุ้งเท้าขึ้นตบเขาสองหน แต่ก็ถูกเขาหลบพ้นทั้งสิ้น มันจึงได้แต่โมโหโดยที่ทำอะไรไม่ได้ ปล่อยให้เขาขยำขยี้ศีรษะมันตามอำเภอใจ

เฟิงจงหลับตานั่งสมาธิต่อ “ให้มันทนไปก่อน เรื่องสำคัญเร่งด่วนตอนนี้คือต้องไปทะเลเขี้ยวพิโรธ”

“มิผิด” ฟางจวินเยี่ยซึ่งเดิมทีไม่พูดจาสักคำถึงกับเอ่ยคล้อยตามหนึ่งประโยค

ถูซานสือฟางมองดูสีคล้ำที่ใต้ตาของเฟิงจง ก่อนจะขยี้ศีรษะฉยงฉีต่อโดยไม่ส่งเสียงอีก