ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 7

หลงต้าคล้ายจดจำฟางจวินเยี่ยได้แล้ว มันร้องเบาๆ อย่างตกตะลึง “ตงจวิน นั่นท่านเซียนฟางไม่ใช่หรือ!”

ซีกวงเม้มปากพยักหน้านิดๆ ก่อนโบกมือเป็นการบอกให้ออกเดินทางได้ เขาไม่อยากให้คล้อยหลังฟางจวินเยี่ยไปแล้วต้องมีชิงหลีและฉีอวิ๋นโผล่มาอีก

สองมังกรบังคับตัวรถเหยาะย่างไปบนสายลมทะยานออกไปทันที เมื่อครู่ตอนที่เฟิงจงถูกซีกวงดึงขึ้นบนรถนางก็แทบจะเอนร่างอยู่ในอ้อมอกของเขา ทว่านางไม่มีเรี่ยวแรงพอจะขยับตัวแล้ว “เจ้ารู้หรือไม่ว่าฟางจวินเยี่ยที่เจ้าไหว้วานผู้นั้นเกือบทำให้ข้าต้องจบชีวิตแล้ว”

หากไม่รู้ข้าจะรุดมาเองหรือ…ซีกวงถอนหายใจ “เรื่องคราวนี้ต้องโทษที่ข้าจัดการไม่รอบคอบเอง เดิมทีฟางจวินเยี่ยเป็นศิษย์คนโตของท่านพ่อข้า ในอดีตเป็นถึงเซียนอันดับหนึ่งแห่งพิภพสวรรค์ ครั้งนั้นเขากระทำผิดข้อหาหนัก ข้าที่แต่ไรมาไม่เอาตัวไปข้องเกี่ยวกับเรื่องยุ่งยากยังต้องรีบไปขอความเมตตาให้เขาโดยเฉพาะ ถึงช่วยรักษาชีวิตเขาไว้ได้ เขาคุ้นเคยเส้นทางไปทะเลเขี้ยวพิโรธ เดิมทีข้านึกว่ามีไมตรีนี้อยู่ อีกทั้งข้าก็ไปกับเจ้าด้วย อย่างไรก็คงไม่เกิดเหตุผิดพลาด นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าข้าจะถูกเซี่ยจื้อจับกุมกลางทางเสียก่อน เจ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ข้าก็อยู่ช่วยข้างๆ ไม่ได้แล้ว”

เฟิงจงกล่าว “ยังดีที่มีทายาทของจิ้งจอกเก้าหางตระกูลถูซานผู้หนึ่งยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ครั้งนี้แม้น่าตกใจแต่ก็ไร้อันตราย”

ซีกวงคลี่ยิ้มไม่ว่าอะไร จนกระทั่งนิ้วมือเกี่ยวถูกกระพรวนสำริดในมือนาง เขาถึงเอ่ยถาม “นี่คืออะไร”

“ผู้อื่นให้มา ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรหรอก”

“เช่นนั้นก็ให้หลงต้าของข้าเอาไปเล่นแล้วกัน” ซีกวงเพียงโบกมือโยนส่งๆ กระพรวนสำริดก็ไปห้อยอยู่บนหนวดมังกรของหลงต้าแล้ว

ทว่าหลงต้ากลับสะบัดศีรษะร้องโอดครวญ “ข้าไม่เอา ให้หลงเอ้อร์เถอะ”

หลงเอ้อร์ก็ส่ายหัวเช่นเดียวกัน “ข้าก็ไม่เอา”

กระพรวนสำริดถูกโยนไปโยนมาจนในที่สุดก็ปลิวลิ่วมาถึงตรงหน้าฉยงฉี คาดว่าเพราะความหิวจัด มันจึงงับหมับแล้วกลืนลงท้องไปในคำเดียว ทั้งยังเปล่งเสียงเรอดังกังวานออกมาด้วย

ซีกวงอดหัวเราะออกมาไม่ได้

เฟิงจงเพิ่งรู้สึกว่าตั้งแต่ได้เจอซีกวงอีกครั้งจนถึงตอนนี้ ร่างครึ่งซีกของเขาก็ตะแคงมาตลอด ไม่เคยเปลี่ยนอิริยาบถเลย นางจึงใช้คทาหม่อนมังกรพยุงกายขึ้นนั่งตัวตรง “หลายวันมานี้เจ้าถูกลงโทษบ้างหรือไม่”

“หลายวันมานี้?” ซีกวงยิ้มเฝื่อน “เจ้าอยู่ในแดนฮุ่นตุ้นหลายวันก็จริง แต่ข้าที่อยู่บนสวรรค์เพิ่งจะผ่านไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม หนึ่งร้อยแส้ที่ข้าโดนมายังสดใหม่อยู่เลย”

เพียงนึกว่ารอยแผลเหล่านี้เขาได้รับมาเพราะตนเอง เฟิงจงก็รู้สึกผิดบาปยิ่ง นางรีบแตะคทาหม่อนมังกรไปตรวจรอบร่างเขา ก่อนจะยื่นมือข้างหนึ่งหมายเหยียดอ้อมไปที่บั้นท้ายของเขา

ซีกวงรีบกดมือห้ามนางไว้ แต่กลายเป็นว่าเขาเคลื่อนไหวจนกระเทือนถึงบาดแผลที่เจ็บเข้า เขาสูดปากอย่างห้ามไม่อยู่

เฟิงจงเอ่ย “อย่าขยับสิ ข้าจะรักษาบาดแผลให้เจ้า”

ซีกวงพิศมองใบหน้านาง ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีและหันแผ่นหลังให้อย่างรวดเร็ว ทั้งยังซุกดวงหน้ากับวงแขนอีกด้วย “เช่นนั้นเจ้าก็ทำการรักษาเถอะ”

แม้เฟิงจงจะฉงนสงสัย กระนั้นก็ยังวางมือทาบไปบนอาภรณ์สวรรค์ของเขา แล้วเค้นพลังวิเศษที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดออกมา

จู่ๆ ซีกวงก็งึมงำขึ้นมาเบาๆ จนแทบจะไม่ได้ยินเสียง “พูดแล้วเจ้าอาจจะไม่เชื่อ อยู่มาจนป่านนี้ข้าเพิ่งจะเคยถูกผู้อื่นลูบคลำบั้นท้ายเป็นครั้งแรกเชียวนะ”

“…”