ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 7

จวบจนวันนี้เฟิงจงถึงได้รู้จักนามของหุ่นเวท ครั้นนึกถึงสภาพอันน่าอนาถใจเมื่อแรกพบเขา ฝีเท้าของนางก็หยุดชะงัก “ข้าก็คิดอยู่ว่าเทพน้อยที่อ่อนโยนเช่นเขาไปตอแยศัตรูแบบไหนมากันแน่ ถึงลงเอยในสภาพเช่นนั้นได้ พอมาวันนี้เห็นสารรูปของเจ้าแล้วข้าก็เข้าใจแจ่มแจ้งได้เสียที”

“อย่ามาพูดพล่าม สรุปคือข้าต้องการให้มันตาย ต่อให้มันตายหมื่นครั้งก็ยังไม่พอ!” จื่ออินคำรามพลางจู่โจมเข้ามาอีกครา

เพียงเฟิงจงตั้งคทาหม่อนมังกร หินผาใต้ฝ่าเท้าของจื่ออินก็ปริแยก กระทั่งทำเอาเขาหวิดจะพลัดตกลงไป จึงรีบกระโดดออกห่างอย่างลนลาน เขาไม่เคยเชื่อถือคำเล่าลือเกี่ยวกับจ่งเสิน ยิ่งไม่รู้จักของวิเศษประจำตัวนาง เพียงรู้สึกว่านี่คือกลอันตื้นเขินของมนุษย์ผู้นี้ ตรามารบนใบหน้าของเขาพลันเปล่งประกาย ไอมารทั่วกายปะทุเพิ่มขึ้นในพริบตา เพียงควงกระบี่หนึ่งรอบ กลิ่นอายสังหารก็พุ่งมาถึงเบื้องหน้าเฟิงจงแล้ว

เมื่อเฟิงจงหมายจะใช้พลังวิเศษขับเคลื่อนคทาหม่อนมังกรอีกครั้ง ในลำคอนางก็พลันหวานคาวด้วยรสของโลหิต หัวเข่าข้างหนึ่งทรุดฮวบลงกับพื้น ยังดีที่พยุงกายด้วยคทาหม่อนมังกรนางจึงยังไม่ถึงกับล้มลงไป

ถูซานสือฟางรุดมาขวางอยู่เบื้องหน้าเฟิงจงแล้วเรียกลมพายุโจมตีใส่จื่ออิน ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้หันไปพยุงเฟิงจง เงาร่างสีแดงก็ผุดวาบขึ้นเบื้องหน้าสายตาเสียก่อน ฟางจวินเยี่ยรวบนางเข้าสู่อ้อมอกแล้วพุ่งปราดออกไปไกลแล้ว เหลือแค่เพียงฉยงฉีที่ร้องพูชืออยู่ตรงหน้าไม่หยุดปาก

เมื่อครู่ที่ไม่เห็นฟางจวินเยี่ย เขายังนึกว่าเจ้าหนูนี่จากไปพร้อมอวี้ถูแล้วเสียอีก คาดไม่ถึงว่าจะซ่อนตัวในที่ลับเพื่อรอใช้ลูกไม้นี้

ขณะที่ถูซานสือฟางจะเหินร่างติดตามไป จื่ออินก็แหวกฝ่าลมพายุตามมาพัวพันเขาอีกครา ถูซานสือฟางชะงักฝีเท้า แววตาเย็นยะเยียบขึ้นเรื่อยๆ “ก็ได้ เป็นเจ้ารนหาที่เองนะ ถือว่าชำระแค้นให้เซวียนชิงก็แล้วกัน” เขายกมือเสกพัดจีบเหล็กสีนิลออกมาเล่มหนึ่ง เพียงสะบัดหนเดียวพัดก็คลี่กางออกเผยให้เห็นขอบพัดอันคมกริบดุจใบมีดที่บางเฉียบ

จื่ออินแค่นเสียงฮึอย่างเย็นชา ไม่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตาแต่อย่างใด ประกายกระบี่ประเดี๋ยวแผ่กว้าง ประเดี๋ยวรวบเข้าหากัน หมายใจจะเผด็จศึกให้ได้โดยเร็ว ย่อมคิดไม่ถึงว่าหลังจากแทงกระบี่ออกไปเพียงไม่กี่หนก็ไม่เห็นเงาร่างของอีกฝ่ายแล้ว ชั่วขณะนั้นหน้าอกของจื่ออินพลันเย็นวาบ เขาตะลึงงันไปทันที ก้มหน้าลงถึงค่อยพบว่าหน้าอกของตนถูกกรีดเป็นแผลยาวหลายชุ่นแล้ว

พริบตาถัดมากระแสลมอันหนาวเหน็บหอบหนึ่งก็ซัดม้วนมาถึง ก่อนจะทะลวงเข้าสู่ร่างของเขาทางปากแผลสายนั้น กระแสลมหนาวยะเยือกแล่นไปทั่วอวัยวะภายในทุกส่วน แทบจะทะลุทะลวงไปทั้งสรรพางค์กาย ถูซานสือฟางวนเวียนรอบตัวเขาประดุจเงา รอจนยามที่จื่ออินได้สติ ทั้งร่างก็เต็มไปด้วยบาดแผลแล้ว โลหิตสดๆ ทะลักพรั่งพรูออกมา เขาเปล่งเสียงครางในลำคอได้หนเดียวก็ทรุดฮวบลงไป

ถูซานสือฟางหุบพัดจีบแล้วรุดตามไปยังทิศทางที่ฟางจวินเยี่ยลับหายไปทันที

ตลอดทางฟางจวินเยี่ยพาเฟิงจงเหาะเหินโดยไม่ลดความเร็วเลยสักครู่เดียว ทั่วร่างของเฟิงจงอ่อนยวบดุจปุยฝ้าย ทำได้เพียงกุมคทาหม่อนมังกรไว้แน่น ทิวทัศน์ตามรายทางไม่คุ้นตาอย่างยิ่ง นางเดาว่าฟางจวินเยี่ยกำลังใช้เส้นทางอีกสายที่ต่างจากตอนมา แน่นอนว่าเขาทำเพื่อป้องกันไม่ให้ถูซานสือฟางไล่ตามมาได้

เส้นทางสายนี้ไม่เพียงลับตา ระยะทางยังหดสั้นลงกว่าเดิมมาก ทั้งที่ทะเลเขี้ยวพิโรธตั้งอยู่ปลายสุดของแดนฮุ่นตุ้น ทว่าชั่วเวลาเพียงครู่เดียวนี้ เมฆขาวที่มีลักษณะเช่นกระแสน้ำวนนั้นก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าสายตาแล้ว ทางเข้าระหว่างพิภพสวรรค์ถึงกับอยู่ตรงหน้านี้เอง

ฟางจวินเยี่ยพลันหยุดชะงัก ไม่เพียงมองดูทางเข้านั้นอย่างระแวดระวัง ยังขี่เมฆให้ถอยหลังไปอีกเล็กน้อยด้วย