ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 9

ซีกวงปรายตามองเฟิงจงปราดหนึ่งก่อนตอบ “สิ่งนั้นล้ำค่าเกินไป ข้าจึงถนอมรักษาไว้เป็นอย่างดี”

ถูซานเฟิ่งพยักหน้าโดยไม่ได้ซักถามอะไรอีก

เฟิงจงเลิกคิ้วใส่เขา “นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าเจ้าจะสนิทสนมกับตระกูลถูซานด้วย”

ซีกวงกล่าว “เมื่อก่อนตอนที่ผู้คนในพิภพมนุษย์จวนจะสาบสูญไป ระหว่างที่ปฏิบัติหน้าที่ข้าได้ช่วยชีวิตเซียนจิ้งจอกผู้หนึ่งไว้ และส่งเขากลับมายังชิงชิว หัวหน้าเผ่าจึงมอบลูกกลอนปราณลูกหนึ่งให้ข้าเป็นการตอบแทน เช่นนี้ถึงได้ผูกวาสนากัน”

แน่นอนว่าเขาได้ใช้ลูกกลอนปราณลูกนั้นไปสร้างร่างแบ่งภาคแล้ว ซึ่งเรื่องนี้ไม่อาจพูดออกไปได้

ถูซานจิ่วหลิงมอบลูกกลอนปราณให้อย่างที่พูดไว้ เฟิงจงพักผ่อนไปหนึ่งคืน วันรุ่งขึ้นถูซานเฟิ่งก็นำลูกกลอนปราณมาส่งให้ถึงเบื้องหน้านางแล้ว

ที่ผ่านมาเฟิงจงไม่เคยคิดจะเป็นฝ่ายไปหาเหล่าสหายเก่ามาก่อนเลย ด้วยความที่เกิดมาก็ได้รับการเคารพนับถืออย่างสูง นางย่อมจะไม่ยินดีให้สหายเก่าได้เห็นสภาพตกอับของตนเอง ดังนั้นนางจึงหวังมาตลอดว่ารอให้ตนคืนสู่ความเป็นเทพเช่นเดิมก่อน แล้วค่อยไปปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา ซึ่งครั้งนี้นับว่าเป็นโชคดีแล้วจริงๆ ที่ได้สหายเก่ามาช่วยเหลือ

ภายหลังจากที่กลืนลูกกลอนปราณลงไปแล้ว นางจำเป็นต้องนั่งเข้าฌานเพื่อหลอมรวมมันเข้าสู่ร่างกาย เรือนที่ถูซานเฟิ่งจัดเตรียมให้นางหลังนี้ลับตาและเงียบสงบ เหมาะแก่การพักฟื้นพอดี

นางขัดสมาธิอยู่บนเตียงก่อนจะเข้าฌานอย่างสงบใจ แม้แต่ฉยงฉีก็ยังหมอบอยู่ด้านข้างไม่กล้ารบกวน แต่แล้วจู่ๆ กลับได้ยินเสียงเปิดประตูดังแอ๊ด

พอลืมตาขึ้น เฟิงจงก็เห็นจิ้งจอกน้อยตัวหนึ่งเบี่ยงตัวจากข้างนอกเข้ามาหมอบอยู่ใต้เตียงด้วยฝีเท้าอันแผ่วเบา มันสะบัดพวงหางทั้งเก้าพลางมองนางด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้มยิ่ง

เสียงประตูดังขึ้นอีกหน จิ้งจอกน้อยมุดเข้ามาอีกตัวแล้ว มันมาล้อมอยู่ข้างกายนางโดยไม่ส่งเสียงเช่นเดียวกับตัวก่อนหน้า

จากนั้นก็มีตัวที่สาม…ตัวที่สี่…

เพียงชั่วครู่จิ้งจอกน้อยขนปุยสีขาวหิมะตัวแล้วตัวเล่าก็เข้ามาเบียดเสียดกันอยู่บนพื้นข้างเตียง เรื่อยไปจนถึงธรณีประตู กระทั่งเกือบจะมาอยู่จนเต็มเรือนแล้ว พวกมันบ้างนั่งบ้างนอน บ้างก็เล่นกันเงียบๆ มีพวกมันมาห้อมล้อมนางอยู่ในเรือนเช่นนี้ กระทั่งประตูเรือนก็ยังปิดไม่ได้เลย

เฟิงจงหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ผิดกับฉยงฉีที่ดีอกดีใจยิ่ง ด้วยหางของมันสั้นเกินไป มันจึงชื่นชอบหางยาวฟูฟ่องของจิ้งจอกเก้าหางเป็นอย่างยิ่ง มันชอบจนถึงขั้นกระโดดลงไปเล่นกับพวกจิ้งจอกน้อยเสียเลย

ยามที่ดวงตะวันคล้อยสู่ทิศตะวันตก ถูซานเฟิ่งก็ยกอาหารเข้ามาส่ง เมื่อเผชิญหน้ากับภาพเหล่าจิ้งจอกน้อยนั่งนอนเต็มพื้นนี้ เขาไม่เพียงสงบนิ่งยิ่ง ยังหาช่องว่างบนพื้นเดินเขย่งเข้ามาอย่างมีน้ำอดน้ำทน รอจนวางอาหารป่าที่ย่างสุกกับผลไม้สดอีกจานไว้บนขอบเตียง เขาจึงค่อยยกมือผายมาทางเฟิงจงในท่าเชื้อเชิญ