ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 9

“นี่ถึงค่อยเหมือนท่าคารวะของผู้เยาว์ ลุกขึ้นมาเถอะ” เฟิงจงถึงกับยื่นมือออกไปลูบบนศีรษะของชิงเสวียนด้วย

ชิงเสวียนยืนขึ้นทันใด หากผู้ที่อยู่เบื้องหน้านางเป็นเช่นจ่งเสินตามคำเล่าลือก็แล้วไปเถอะ แต่นี่เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าอีกฝ่ายเป็นมนุษย์ที่ยังเยาว์กว่านางมาก ยังมีหน้ามาเรียกนางเป็นผู้เยาว์อีก แล้วจะให้นางยอมรับนับถือได้อย่างไร!

ชิงเสวียนปลุกความฮึกเหิมขึ้นอีกครั้ง ก่อนจู่โจมใส่เฟิงจงรอบสอง ตัวกระบี่ฉาบไปด้วยประกายสีคราม ครั้งนี้นับว่านางทุ่มสุดตัวแล้ว

เฟิงจงขยับเท้าก้าวไปทางข่ายอาคมเพราะไม่อยากฝืนปะทะต่อไป เนื่องจากเมื่อครู่นางแค่คิดจะสั่งสอนอีกฝ่ายที่ชวนทะเลาะอย่างไร้เหตุผลเท่านั้นถึงได้ใช้พลังวิเศษออกไป ซึ่งยามนี้ก็รู้สึกอ่อนแรงแล้ว

ชิงเสวียนมองความคิดของเฟิงจงอย่างทะลุปรุโปร่ง ยามที่มือขวาส่งกระบี่ออกไป มือซ้ายของนางก็ซัดพลังฝ่ามือออกไปด้วย หมายบีบให้เฟิงจงต้องถอยห่างจากขอบเขตของข่ายอาคม

เฟิงจงถอยหลังไปหลายก้าว ยามที่กระบี่กำลังจะถากถูกหน้าอกของนาง ขาดอีกเพียงนิดก็จะฝากรอยแผลไว้หนึ่งแผลนั้น แต่กระบี่กลับชะงักไปเสียเฉยๆ เนื่องจากปลายกระบี่ได้ถูกหนีบอยู่ระหว่างนิ้วมือทั้งสองของซีกวงอย่างมั่นคงแล้ว

เพียงนิ้วมือของเขาดันส่งไปครั้งหนึ่งก็สามารถทำให้ชิงเสวียนต้องเซถอยติดกันไปหลายก้าวกว่าจะยืนได้อย่างมั่นคง บรรดาเทพเซียนบนพิภพสวรรค์นางก็รู้จักแค่ชิงหลี เทพสวรรค์เจ้าของเรือนผมสีดำอาภรณ์สีดำผู้นี้นางย่อมจะไม่เคยพบมาก่อน ทั้งที่รู้ตัวว่าไม่อาจต่อกรด้วยได้ แต่นางก็ยังดึงดันไม่ยอมจากไป

ซีกวงเอ่ยปนยิ้ม “หากข้าเป็นเจ้า ตอนนี้คงจะจากไปแล้ว หาไม่ชิงหลีผู้นั้นจะต้องตามกลิ่นอายของเจ้าจนตามมาถึงที่นี่อย่างแน่นอน”

แววตาของชิงเสวียนสั่นไหวนิดๆ

เฟิงจงฉวยโอกาสตอนที่ชิงเสวียนเสียสมาธิกระตุกแขนเสื้อของซีกวงหนหนึ่ง เขาเข้าใจความนัยทันที จึงช้อนตัวฉยงฉีขึ้นมาแล้วจับจูงนางจากไปด้วยการเคลื่อนไหวอันรวดเร็วดุจสายลม เหลือเพียงเสียงของเฟิงจงที่ลอยละล่องมาแต่ไกล “ขอบคุณยิ่งนักสำหรับหญ้านพกาฬของเจ้า วันหน้าจะต้องตอบแทนเจ้าอย่างแน่นอน”

ชิงเสวียนขบคิดเล็กน้อย สุดท้ายก็ไม่ได้ไล่ตามไป

ขณะเตรียมจะออกเดินทางกลับเกาะเผิงไหล นางก็รู้สึกได้ว่าที่เบื้องหลังมีความผิดปกติ พอหันขวับไปก็ปะทะเข้ากับลมกระโชกระลอกหนึ่ง นางถูกหอบปลิวไปด้านหลังแล้วร่วงกระแทกอย่างหนักหน่วง ครั้นแหงนหน้าขึ้นก็เห็นเพียงเงาดำใหญ่มหึมาสายหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางเงาไม้ คล้ายกำลังพิศมองนางอยู่

ชิงเสวียนตระหนกตกใจยิ่ง ไม่รู้ว่าตนเองไปตอแยถูกตัวอะไรเข้ากันแน่ นางจำต้องข่มกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้แล้วรีบรุดจากไปในทันที