ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 9

ถูซานเฟิ่งปรายตามองฉยงฉีปราดหนึ่ง ความสนใจใคร่รู้ในตัวมนุษย์ผู้นั้นยิ่งเพิ่มสูงขึ้นไปอีก นับแต่พลังชีวิตในพิภพมนุษย์โรยรา จิ้งจอกเก้าหางตระกูลถูซานก็ออกกฎเข้มงวดในระดับสูงสุด เป็นเหตุให้มีการติดต่อกับโลกภายนอกน้อยครั้งยิ่ง พวกเขาไม่รู้ข่าวคราวภายนอกสักนิดว่าจ่งเสินได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว ถูซานเฟิ่งจึงเพียงรู้สึกว่านางเป็นมนุษย์พิเศษที่ถึงกับสยบสัตว์อสูรร้ายกาจเช่นนี้ได้

เนื่องจากร่างกายยังคงอ่อนแออยู่ ตลอดทางเฟิงจงจึงพูดน้อยยิ่ง แม้ได้ซีกวงช่วยประคองเดิน แต่นางก็ยังรู้สึกเหนื่อยล้าอยู่ดี ผลจึงกลายเป็นว่านางนึกอิจฉาถูซานซิ่วซิ่วที่ถูกหิ้วตัวอยู่ หากถูกหิ้วตัวเช่นนั้นบ้างก็คงดี

ถูซานซิ่วซิ่วเห็นนางมองดูตน จึงรีบเกาเอวถูซานเฟิ่งไม่หยุด “นี่ๆ ดูเร็วเข้า ดูเร็ว แม่นางน้อยผู้นี้ชมชอบข้า แม่นางน้อยนี่เป็นของข้าแล้วนะ! พวกเจ้าไม่ว่าใครที่บังอาจคิดแย่งนางกับข้า ข้าจะเอาเรื่องกับคนผู้นั้น ฮึ่ม!”

ถูซานเฟิ่งยกมือตกรางวัลให้ถูซานซิ่วซิ่วด้วยการดีดหนึ่งดัชนีใส่หน้าผากที่มีขนฟูฟ่อง ดัชนีนี้ทำเอานางเจ็บจนไม่กล้าส่งเสียงพูดอีกเลย

“พู! ชือชือ!” ฉยงฉีที่อยู่อีกด้านหนึ่งกำลังเริงรื่นในคราวเคราะห์ของผู้อื่น

ในที่สุดซีกวงก็สังเกตเห็นอาการอ่อนเพลียของเฟิงจง เขาเหลียวมองซ้ายขวาก่อนจะประชิดมาเอ่ยกระซิบ “หากเจ้าไม่ถือสา ข้าสามารถแบกเจ้าได้นะ”

เฟิงจงตอบทันใด “ข้าจะถือสาอะไรเล่า ข้ากำลังรออยู่เลยต่างหาก ข้าจะเหนื่อยตายอยู่แล้ว เพื่อสั่งสอนวิหคน้อยนั่น กระทั่งเรี่ยวแรงสักนิดข้าก็ไม่มีเหลือ” ที่นางพูดถึงก็คือชิงเสวียน

ซีกวงจึงย่อกายลงแบกนางขึ้นหลังทันที

ถูซานซิ่วซิ่วอดร้องประท้วงขึ้นมาไม่ได้ “ตงจวิน ท่านอย่ามาแย่งแม่นางน้อยผู้นี้กับข้าสิ ท่านเป็นถึงเทพสวรรค์แท้ๆ มาแย่งมนุษย์ผู้หนึ่งกับข้าเพื่ออะไร ท่านไม่กระดากอายบ้างเลยหรือ!”

ครานี้ถูซานเฟิ่งไม่ได้ลงมือกับถูซานซิ่วซิ่วอีก แต่เลือกที่จะปิดปากนางไว้เลย “ถึงแล้ว”

เฟิงจงช้อนตามองไป เมื่อครู่ยังรู้สึกว่าสองข้างทางล้วนเป็นแมกไม้ เบื้องหน้ามีแต่หมอกขาวเลือนรางกลุ่มหนึ่ง ยามนี้เบื้องหลังหมอกขาวนั้นถึงกับเผยให้เห็นหมู่เรือนอันสลับซับซ้อน ทั้งหมดเป็นเรือนเตี้ยๆ ที่เรียบง่ายยิ่ง เป็นรูปแบบของตระกูลถูซานในความทรงจำของนางจริงเสียด้วย

ดูเหมือนซีกวงจะคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี ไม่ต้องให้ถูซานเฟิ่งนำทาง เขาก็แบกนางเดินเข้าไปในเรือนหลังใหญ่ที่สุดด้วยตนเองแล้ว

ทันทีที่ผ่านเข้าประตูไปก็สูดได้กลิ่นอายอันเข้มข้นของเซียนจิ้งจอก เบื้องหน้าจัดวางตั่งไม้กับโต๊ะเตี้ยอย่างเรียบง่าย ด้านในคือเตียงขนาดใหญ่ที่คลี่คลุมด้วยม่านมุ้ง ภายในนั้นมีเงาร่างของคนผู้หนึ่งเอนร่างนอนอยู่

ซีกวงเอ่ย “หัวหน้าเผ่า ข้ามาเยี่ยมคารวะท่านแล้ว”

“โอ๊ะ ตงจวินหรือ ท่านไม่ได้มาเยี่ยมยายเฒ่าอย่างข้านานทีเดียวนะ” น้ำเสียงชราภาพของสตรีดังมาจากด้านใน

ถูซานเฟิ่งที่ตามมาด้านหลังเอ่ยรายงาน “หัวหน้าเผ่า ผู้ที่มาพร้อมกับตงจวินยังมีมนุษย์อีกคนขอรับ”

“มนุษย์?” หัวหน้าเผ่าใช้มือข้างหนึ่งแง้มม่านคลุมเตียง มือข้างนั้นเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น นางเผยดวงตาเพียงข้างเดียวมองดูเฟิงจง จากนั้นก็ร้องเสียงพิกลก่อนกระถดถอยกลับเข้าไปข้างในทันที ทุกคนในที่นี้ล้วนตกใจจนชะงักไปกันหมด

ถูซานเฟิ่งถึงกับพลั้งมือโยนถูซานซิ่วซิ่วลงพื้น ให้นางสบช่องกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ดังเดิม พอนางดึงตัวเฟิงจงลงจากแผ่นหลังของซีกวงมาได้ก็รีบพาอีกฝ่ายเดินไปที่ข้างเตียง “ท่านย่า ท่านมาดูเร็วเข้า นี่เป็นมนุษย์แท้ๆ เชียวนะ ข้านึกแล้วเชียวว่าท่านจะต้องประหลาดใจจนร้องออกมา!”

“ยะ…อย่าเข้ามา!” หัวหน้าเผ่าดึงม่านปิดเอาไว้อย่างลนลาน “รอก่อน แค่ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น ข้าใกล้จะเรียบร้อยแล้ว!”

ถูซานซิ่วซิ่วหยุดฝีเท้าด้วยความงุนงง เฟิงจงที่ถูกนางฉุดลากมานั้นรีบฉวยจังหวะนี้ชักแขนออกมาแล้วยืนให้มั่นคง