ทดลองอ่าน ต้อนรัก บทที่ 1

ญาดาหัวเราะเบาๆ แก้เขินแต่ก็รีบไปทำงานตามคำสั่งโดยดี ถึงอย่างนั้นพอมีพนักงานบางคนขยับมากระซิบถามว่าชายหนุ่มท่าทางร่าเริงยิ้มง่ายเป็นใคร ก็อมยิ้มตอบได้ทันทีไม่มีเคอะเขิน

“ขวัญใจของที่สำนักพิมพ์”

แหม…ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าขาวคมสัน ท่าทางร่าเริงขี้เล่นจะไม่เป็นขวัญใจของคนที่ได้พบได้รู้จักได้อย่างไรกันเล่า

“ทำงานที่สำนักพิมพ์เหรอคะ ทำไมตอนปฐมนิเทศไม่เห็น” พนักงานชั่วคราวที่สำนักพิมพ์รับมาช่วยในงานสัปดาห์หนังสือโดยเฉพาะเอ่ยน้ำเสียงเสียดายพลางนึกในใจ

…ไปสมัครเป็นพนักงานประจำที่สำนักพิมพ์ดีไหม เผื่อจะได้พบอีก…

“ไม่หรอก แต่เป็นคนคุ้นเคยที่ขาดไม่ได้เลยล่ะ” ญาดาตอบแค่นั้นแล้วหันไปสนใจขายของ ปล่อยให้สาวๆ กระซิบกระซาบกันเองอย่างติดใจและยังนึกเสียดายโดยไม่คิดขยายความอะไรมากไปกว่านั้นแม้แต่นิดเดียว

หนังสือเล่มใหม่เอี่ยมที่เพิ่งซื้อมาถูกพิศมองจากลตางค์ครั้งแล้วครั้งเล่าจนแน่ใจว่าไม่มีส่วนไหนบุบสลาย รอยยิ้มโล่งใจเผยบนสองข้างแก้มโดยเฉพาะในยามที่เธอไล้ปลายนิ้วลงไปบนนามปากกาที่อยู่บนปกหนังสือ

‘แววบุหลัน’

“นี่ยัยตางค์ พอได้แล้ว” มีนาที่มองท่าทางของเพื่อนอยู่นานอดไม่ได้ที่จะเอ็ดเบาๆ เพราะรู้สึกผิดที่ผิดทางแทนเพื่อนที่มานั่งสำรวจหนังสือของสำนักพิมพ์อื่นอย่างทะนุถนอมข้างเวทีกิจกรรมของอีกสำนักพิมพ์หนึ่งซึ่งกำลังจะมีงานเปิดตัวหนังสือชุดใหม่ และหนึ่งในนั้นคือหนังสือที่เพื่อนของเธอเขียนเสียด้วย

ใช่แล้ว…จากนี้ไปลตางค์เพื่อนของเธอคือหนึ่งในบรรดานักเขียนบนเส้นทางสายวรรณกรรมอย่างที่ฝันเอาไว้

มีนารู้อยู่หรอกว่าลตางค์ชื่นชอบแววบุหลันนักหนา และคงกำลังกลัวว่าหนังสือเล่มใหม่ล่าสุดของนักเขียนคนโปรดจะเป็นรอยตั้งแต่วันแรกที่ได้มาครอบครอง แต่การแสดงท่าทางชื่นชมนักเขียนต่างสังกัดจนเกือบจะออกนอกหน้าอยู่แบบนี้ ก็นึกห่วงว่าเพื่อนจะโดนผู้ใหญ่ของสำนักพิมพ์มองไม่ดีนัก

ลตางค์ยอมเก็บหนังสือลงถุงโดยดีอย่างเบามือ ก่อนจะกดปลายนิ้วคลึงหัวตาที่รู้สึกล้าหน่อยๆ หวังจะคลายกล้ามเนื้อ

“เป็นอะไรอีกล่ะ” มีนาถาม

“เพ่งสายตาจนล้าแล้วน่ะสิ มีน…เอาแว่นคืนมาเถอะน่า” ลตางค์ขอร้องเพื่อน

นิสัยรักการอ่านของลตางค์ทำให้เธอกลายเป็นคนใช้สายตาค่อนข้างหนัก กระทั่งได้ของแถมมาเป็นอาการสายตาสั้นปาเข้าไปสามร้อยกว่า แต่วันนี้ใบหน้าของเธอกลับเกลี้ยงเกลาไม่มีแว่นตาเหมือนที่เคย เพราะมีนายึดไปตั้งแต่ก้าวเข้ามาในศูนย์ประชุมแห่งนี้

“ไม่ได้ จะขึ้นเวทีไม่ใช่เหรอ ใส่แว่นไปได้ยังไง หมดสวยกันพอดี บอกให้หัดใส่คอนแทกเลนส์ก็ไม่เชื่อ” มีนาเสียงแข็ง ไม่มีทางปล่อยให้เพื่อนขึ้นไปเป็นยัยแว่นกลางเวทีแน่

“ปวดตานะมีน มองหน้าใครก็ไม่ชัด” ลตางค์บ่นอุบ วันนี้นอกจากเธอจะมางานสัปดาห์หนังสือตามประสาคนรักตัวอักษรแล้ว ยังมาเพื่อร่วมกิจกรรมของทางสำนักพิมพ์ในฐานะนักเขียนอีกด้วย