ทดลองอ่าน ต้อนรัก บทที่ 3

พอได้อยู่ตามลำพัง ตาณก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงหญิงสาวที่ได้รู้ว่า ‘ลตางค์’ ไม่ได้เป็นเพียงนามปากกาของเธอเท่านั้น แต่ยังเป็นชื่อจริงอีกด้วย

ปลายนิ้วของเขาเคาะเบาๆ ลงบนโต๊ะเป็นจังหวะเหมือนเจ้าของกำลังใช้ความคิดครู่หนึ่งก่อนที่ตาณจะหยัดตัวลุกจากเก้าอี้ รอยยิ้มสนุกพรายอยู่บนแก้มในยามที่เขายกแก้วกาแฟขึ้นดื่มรวดเดียวเกือบค่อนแก้ว แล้วก้าวตัวปลิวออกไปจากห้องทำงานของตัวเอง ตรงไปหาเพียงขวัญที่กำลังรัวปลายนิ้วบนคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์

“พี่ขวัญว่างไหมครับ”

“คะ? คุณตาณอยากได้อะไรเหรอคะ” เพียงขวัญรามือจากงานมาถาม

“ไปดูใบสมัครตำแหน่งเลขาฯ ที่ฝ่ายบุคคลกับตาณหน่อยสิครับ”

“ให้คุณน้องเอาแฟ้มขึ้นมาให้ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องไปเองหรอก” เพียงขวัญยิ้ม นึกดีใจที่ตาณยอมเปลี่ยนใจ กลับมามองหาเลขาฯ อีกครั้งแล้ว

“ไม่เป็นไรครับ ตาณอยากไปเดินเล่น นะครับ ไปช่วยตาณดูหน่อยว่าคนไหนโหงวเฮ้งบอกว่ารสมือชงกาแฟเข้าท่ามั่ง”

“พูดเล่นอีกแล้วคุณตาณนี่”

เพียงขวัญเผลอค้อนเรียกเสียงหัวเราะเบาๆ จากตาณอีกจนได้ก่อนจะรับคำ

“ก็ได้ค่ะ”

เพียงขวัญวางมือจากงานแล้วก้าวตามตาณที่รีรออย่างเป็นสุภาพบุรุษ เธอเองก็ไม่อยากให้ตาณลงไปชั้นล่างคนเดียวจนพนักงานตกใจที่จู่ๆ ก็มีผู้บริหารโผล่ไปเดินเล่นใกล้ๆ ไม่รู้เนื้อรู้ตัวเหมือนกัน

“หมดแรงมาเชียว เป็นไงมั่ง”

เสียงถามอย่างเป็นห่วงคุ้นหูทำให้ลตางค์ที่เพิ่งหย่อนตัวนั่งอย่างหมดแรงหันไปส่งยิ้ม แต่คงเป็นยิ้มที่ไม่ค่อยสดชื่นเท่าไร เพราะยังไม่ทันตอบก็ได้ยินประโยคต่อมาทันที

“โดนดุอยู่ดีล่ะสิ”

“ตางค์ช้าเองล่ะค่ะ” ลตางค์ตอบเสียงอ่อย

เสียงเอ็ดของปานทิพย์ยังแว่วติดหู แต่จะโทษใครถ้าไม่ใช่ตัวเอง ถ้าเธอไม่เสียเวลาพาเด็กหญิงหลงทางไปส่งที่ประชาสัมพันธ์ของศูนย์การค้าก็คงจะมาได้ไวกว่านี้ การประชุมคงไม่ต้องพักคอย

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ในเวลานั้นจะให้ลตางค์ทิ้งเด็กตัวเล็กๆ ให้หลงทางพลัดพ่อพลัดแม่อยู่ได้ยังไง เธอทำใจแข็งไม่ลงหรอก ไม่อยากอ่านข่าวทีหลังว่ามีพ่อแม่กำลังร่ำไห้น้ำตาเป็นสายเลือด ตามหาลูกสาวพร้อมภาพเด็กคนนั้น จนตัวเองต้องนึกเสียใจไปตลอดชีวิตที่มองเมินได้ลงคอ

“ไม่ใช่ความผิดของตางค์สักหน่อยที่คุณปานลืมงานไว้ที่บ้านน่ะ แต่ก็นั่นแหละนะ ใครใช้ให้เป็นลูกน้องเค้าล่ะ” สินีบ่นเสียงจนใจ