ทดลองอ่าน ท่าน… จงถอยไปเสีย! บทที่ 1-2

บทที่ 1

“เจ้าเดินตามข้ามาด้วยเหตุใด ไสหัวไป!”

ตำหนักสี่ปี้เมื่อหกปีก่อนหรูหรารุ่งเรือง อวี๋กุ้ยเฟย มารดาผู้ให้กำเนิดของเซียวฉางหนิงที่งดงามเกินใครในตำหนักในนั้นยังมีชีวิตแข็งแรงดี อาศัยวาสนาของมารดา เซียวฉางหนิงที่รูปโฉมงดงามได้รับความโปรดปรานจากอดีตฮ่องเต้ยิ่งกว่า ช่วงหลายปีที่อวี๋กุ้ยเฟยได้รับความโปรดปรานนั้น การกินอยู่สวมใส่ใช้จ่ายขององค์หญิงฉางหนิงถึงขั้นเหนือกว่าองค์หญิงที่กำเนิดจากเหลียงฮองเฮาเสียอีก

และในยามนี้เอง องค์หญิงน้อยผู้กำลังย่างเข้าวัยปิ่นทอง กำลังเท้าสะเอว ถลึงตามองขันทีน้อยที่ยืนก้มหน้าอยู่เบื้องหน้า นางเชิดปลายคางเล็กน้อย ขมวดคิ้วพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งจองหองว่า “สกปรกยิ่งนัก”

แสงแดดฤดูใบไม้ผลิอบอุ่นกำลังดี บุปผาสีแดงส่งกลิ่นหอม ชุดขันทีสีน้ำตาลเข้มของหนุ่มน้อยผู้นั้นเปรอะเปื้อนน้ำโคลน เสื้อผ้าด้านหลังของเขาขาดเป็นแถบเนื่องจากถูกเฆี่ยน บาดแผลจากการถูกแส้ย้อมไปด้วยโลหิตทำให้ชุดของเขาสกปรกอย่างยิ่ง แต่ที่น่าแปลกคือแม้ว่ายามนี้เขาจะไม่ได้รับอิสระ หนุ่มน้อยผู้นั้นกลับไม่มีท่าทางทุลักทุเลเลยสักนิด ดวงตาใต้ขนตานั้นหลุบลงต่ำแฝงความเย็นชาเอาไว้

ขันทีอายุน้อยผู้นี้ก็คือ ‘เสิ่นเสวียน’

ใช่แล้ว เสิ่นเสวียนในเวลานั้นยังไม่ใช่ผู้บัญชาการเสิ่น ขันทีใหญ่เรืองอำนาจเช่นวันนี้ เขาถึงขั้นไม่ได้ชื่อเสิ่นเสวียนอีกด้วย เขามีเพียงชื่อต่ำต้อยว่า ‘เสิ่นชี’ ขันทีน้อยผู้นี้ไม่รู้ว่าทำผิดเรื่องใด หลังจากถูกลงโทษโบยด้วยแส้หนึ่งยกก็ถูกสำนักกิจการฝ่ายในลดขั้นมาเป็นขันทีใช้แรงงานในตำหนักสี่ปี้ของเซียวฉางหนิง

ตอนพบกันครั้งแรกเสิ่นชีเผชิญกับการมองสำรวจอย่างละเอียดของเซียวฉางหนิง เขาเพียงแค่ยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่กระเซ็นติดใบหน้าอย่างเบามือ ฝืนยืนตัวตรงด้วยท่าทางเย็นชาและสงบนิ่ง

เซียวฉางหนิงรู้สึกปวดศีรษะยิ่งนัก

นางไม่ชอบขันทีมาแต่ไหนแต่ไร นับตั้งแต่อดีตฮ่องเต้ยอมให้สำนักบูรพา มีอำนาจเป็นใหญ่ ขันทีเข้ายุ่งเกี่ยวกับกิจการราชสำนัก นางก็รังเกียจขันทีที่ชอบทำท่าทางแปลกประหลาด ชายไม่ใช่หญิงไม่เชิงกลุ่มนั้น! ดังนั้นตำหนักสี่ปี้ของนางจึงเป็นตำหนักที่มีขันทีน้อยที่สุดในบรรดาตำหนักทั้งหมด

เสิ่นชีก้มหน้า เซียวฉางหนิงมองเห็นหน้าตาของเขาไม่ชัดเจน เห็นเพียงหยดเลือดหยดหนึ่งไหลจากจอนผมผ่านแก้มผอมตอบคมสันของเขา แล้วหยดจากปลายคางเนียนลื่นลงบนพื้น

“องค์หญิง เขาชื่อเสิ่นชี เป็นคนที่สำนักกิจการฝ่ายในส่งมาให้ท่านใช้แรงงานเพคะ” นางกำนัลประจำตัวพูดอย่างระมัดระวัง

“สำนักกิจการฝ่ายใน? ถ้าไม่ได้ทำความผิด ขันทีของสำนักกิจการฝ่ายในจะถูกลดขั้นมาใช้แรงงานที่ตำหนักของข้าได้อย่างไร”

เกินครึ่งคงเป็นเผือกร้อนลวกมือ

เซียวฉางหนิงเอ่ยถ้อยคำโหดร้ายแก่หนุ่มน้อยโดยไม่แม้แต่จะคิด “ข้าไม่ต้องการให้ขันทีมาปรนนิบัติ ข้าเกลียดคนกระตุ้งกระติ้งรังแกคนต่ำกว่าประจบคนสูงกว่าอย่างพวกเจ้าที่สุด!”

เพิ่งสิ้นเสียง เสิ่นเสวียนที่ก้มหน้าอยู่ตลอดก็ช้อนตาขึ้นมองนางทันที

เวลาผ่านไปหกปี เซียวฉางหนิงลืมใบหน้าของเขาไปหมดสิ้นแล้ว มีเพียงดวงตาอ่อนเยาว์เรียวยาวคู่นั้นที่ราวกับมีดกรีดลึกลงไปในสมองของนาง สายตาของเขาทั้งเย็นเยือก คมกริบ และดูอันตราย ไม่ต่างอะไรกับสัตว์จำศีลบางประเภทเลย

เซียวฉางหนิงตัวแข็งทื่อไปทันใด รู้สึกว่าวาจาของตนเองนี้ออกจะพูดเกินไป เป็นการโรยเกลือลงบนแผลของขันทีน้อยผู้นี้โดยตรง…ทว่าต่อให้นางทำร้ายจิตใจคนแล้วอย่างไร นางเป็นองค์หญิง มีอย่างที่ใดจะให้องค์หญิงไปขออภัยขันที

“องค์หญิง เช่นนั้นจะจัดการเขาอย่างไรเพคะ” นางกำนัลเอ่ยถาม เรียกสติของเซียวฉางหนิงกลับมา

เซียวฉางหนิงเผยอริมฝีปาก ผ่านไปครู่ใหญ่นางจึงกระแอมคราหนึ่ง เอ่ยอย่างไม่มั่นใจนักว่า “ทางสำนักบูรพาขาดคนไม่ใช่หรือ ข้าว่าเขาเหมาะสมดี”

เซียวฉางหนิงไหนเลยจะรู้ว่าการส่งตัวขันทีน้อยในครั้งนี้ นางได้ผลักเสิ่นเสวียนไปบนเส้นทางแห่งการเข่นฆ่าที่ไร้ความเมตตาและมิตรไมตรีด้วยมือตนเอง…