ทดลองอ่าน ท่าน… จงถอยไปเสีย! บทที่ 5-6 – หน้า 2 – Jamsai
Connect with us

Jamsai

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ท่าน… จงถอยไปเสีย! บทที่ 5-6

ได้ยินว่าเสิ่นเสวียนไม่อยู่ เซียวฉางหนิงก็มีความกล้าเพิ่มขึ้นไม่น้อย แม้แต่น้ำเสียงก็ไม่อึดอัดเท่าใดแล้ว “ข้าไม่อยากเดินดู และไม่อยากทำความคุ้นเคย”

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่”

“ฮูหยิน…”

“ข้าไม่ใช่ ‘ฮูหยิน’ อะไรทั้งนั้น ตามประเพณีเจ้าต้องเรียกข้าว่า ‘องค์หญิงใหญ่’ ”

“…”

หลินฮวนลังเลอีกครั้ง และรับรู้ถึงความเป็นปรปักษ์เล็กน้อยของเซียวฉางหนิง

เขาตัดสินใจยกเลิกการพูดคุยด้วยคำพูดแล้วหุบยิ้มลง ดวงตาโตที่ไร้เดียงสาไม่มีพิษภัยคู่นั้นเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นมาทันใด นิ้วโป้งกดลงบนฝักดาบ ชักดาบออกมาเล็กน้อย คมดาบมีประกายเย็นเยือกราวน้ำค้างแข็ง

“ใต้เท้าผู้บัญชาการบอกแล้วว่าถ้าฮูหยินไม่เชื่อฟัง ก็ให้ข้าน้อยดำเนินการตามสถานการณ์”

เซียวฉางหนิงวางช้อนชามลงอย่างรวดเร็ว เช็ดทำความสะอาดมุมปาก พูดอย่างยืดได้หดได้ “หลินกงกงเชิญนำทาง พวกเราไปทำความคุ้นเคยสภาพแวดล้อมประเดี๋ยวนี้เลย”

สิ้นเสียงคมดาบกลับเข้าฝัก หลินฮวนก็เปลี่ยนกลับมามีท่าทางไร้พิษภัยต่อคนและสัตว์ก่อนหน้านี้ในพริบตา แล้วยิ้มอย่างขัดเขิน “ฮูหยินเชิญตามข้าน้อยมาเถิดขอรับ”

เซียวฉางหนิงมือเท้าเย็นเฉียบ เดินตามหลินฮวนไปราวกับวิญญาณล่องลอย

ภายในห้อง ซย่าลวี่กับตงซุ่ยกอดกันร้องไห้ “ฮือ เจ้าหน้าที่สำนักบูรพาน่ากลัวเหลือเกิน!”

บริเวณเรือนของสำนักบูรพาเงียบจนเหมือนน้ำนิ่งบ่อหนึ่ง หลินฮวนพาดฝักดาบไว้บนบ่าราวไม้หาม สองมือห้อยบนฝักดาบอย่างสบายอารมณ์ ก้าวเดินถอยหลัง น้ำเสียงมีความสดใสของคนหนุ่ม “นี่เป็นสถานที่ที่ข้าน้อยชอบที่สุด”

เซียวฉางหนิงมองไปตามสายตาของเขา เห็นเพียงป้ายชื่อเคลือบสีแดงแผ่นหนึ่งอยู่ใต้ชายคาที่แขวนเนื้อแห้งและกระเทียมเต็มไปหมด บนนั้นเขียนอักษรตัวใหญ่ว่า ‘ห้องครัว’ ก็จนคำพูด ผ่านไปครู่ใหญ่จึงพูดว่า “เจ้าชอบกินมากหรือ”

“แน่นอนอยู่แล้ว ใต้เท้าเสิ่นเคยพูดว่า ‘ราษฎรเห็นอาหารสำคัญเหนือฟ้า’ ถ้ากินของอร่อยไม่ได้ มีชีวิตอยู่จะมีความหมายอะไร” ระหว่างพูดหลินฮวนก็แวะไปหยิบซาลาเปาเนื้อสองลูกในหม้อนึ่งบนเตา แล้วเอาลูกหนึ่งยัดเข้าปากไปทั้งลูก

เซียวฉางหนิงรู้สึกตกใจ นางมองสองแก้มที่พองออกของหลินฮวน ไม่กล้าเชื่อว่าปากของเขาสามารถยัดซาลาเปาเนื้อที่ใหญ่กว่ากำปั้นเข้าไปได้อย่างไร

เห็นเซียวฉางหนิงจ้องตรงมาที่ตนเองหลินฮวนก็เกิดความเข้าใจผิดอย่างเห็นได้ชัด เขามองซาลาเปาในมือ แล้วมองเซียวฉางหนิงที่ตกตะลึง จากนั้นก็มองซาลาเปาในมืออีกครั้งเหมือนชั่งใจอย่างยากลำบาก ผ่านไปครู่ใหญ่เขาจึงทำเหมือนตัดสินใจได้ ยื่นซาลาเปาไปตรงหน้าเซียวฉางหนิงอย่างอาลัยอาวรณ์ “ใต้เท้าเสิ่นบอกแล้วว่าท่านเป็นหงส์ขนร่วงที่เทียบไม่ได้แม้แต่ไก่ ไม่ว่าเรื่องใดต้องดูแลท่านมากสักนิด…ซาลาเปานี้ข้าน้อยให้ท่าน”

ถูกเรียกว่าเป็น ‘หงส์ขนร่วง’ เซียวฉางหนิงก็โกรธจนอึดอัดใจขึ้นมา

ทว่านางกลับไม่กล้าด่าเสิ่นเสวียน ทำได้เพียงกัดฟันยิ้มเย็น “ข้าไม่หิว เจ้ากินเถิด”

หลินฮวนดวงตาเปล่งประกาย ซาลาเปาราวกับกลายเป็นเงาสายหนึ่ง ถูกเขากลืนลงท้องไปในพริบตา เขาเลียนิ้วมืออย่างยังไม่หายอยาก แต่เมื่อเห็นเซียวฉางหนิงจ้องตัวเองอยู่ เขาจึงเม้มปากยิ้มอย่างขัดเขิน “ข้าน้อยตอนเด็กหิวจนกลัวแล้ว จึงมีความยึดติดกับการกิน”

เซียวฉางหนิงยังจมอยู่กับคำตอกย้ำความทุกข์ของเสิ่นเสวียน จึงรู้สึกไม่ชอบหลินฮวนอย่างมากไปด้วย แต่พอได้ยินเขาพูดว่า ‘ตอนเด็กหิวจนกลัว’ ไม่รู้ด้วยเหตุใดนางจึงเกิดใจอ่อนขึ้นมาเล็กน้อย

สำนักบูรพามีพื้นที่กว้างมาก ทั้งสองเดินชมอยู่ครึ่งชั่วยาม เซียวฉางหนิงเหนื่อยจนยืดหลังไม่ขึ้น หลินฮวนกลับยิ่งเดินยิ่งเร็วราวกับกำลังเหาะเหิน ว่องไวดั่งวานร

“ซ้ายมือเป็นหอเก็บตำรา ข้างหน้าเป็นลานฝึกยุทธ์ ใต้เท้าเสิ่นกับพวกเรามักจะฝึกซ้อมเจ้าหน้าที่ที่นั่นเป็นประจำ” หลินฮวนหันหน้ามา ถามอย่างตั้งความหวังว่า “ฮูหยินจะไปดูหรือไม่ขอรับ”

“ไม่เดินแล้ว ข้าเดินไม่ไหวแล้ว” เซียวฉางหนิงนั่งลงบนม้านั่งหินใต้เงาไม้ นวดข้อเท้าที่บอบบาง “ข้าไม่เคยเดินไกลเช่นนี้มาก่อน เกี้ยวสักหลังก็ไม่มี”

“ในหน่วยมีเพียงม้าชั้นดี ไม่มีเกี้ยว หากนั่งเกี้ยวจะไม่มีที่ให้หลบหลีก นั่นย่อมถูกศัตรูลอบสังหารได้ง่าย” หลินฮวนพูดคำน่ากลัวอย่างจริงจัง เหล่มองเซียวฉางหนิงที่มีเหงื่อผุดเต็มหน้าผากปราดหนึ่ง “ฮูหยินร่างกายอ่อนแอเกินไปแล้ว ต้องเพิ่มการฝึกซ้อมให้มากนะขอรับ”

“ฝึกซ้อมไร้สาระอันใด” เซียวฉางหนิงทั้งเหนื่อยและอึดอัด นางหยิบผ้าขึ้นมาซับเหงื่อ พูดอย่างอารมณ์เสียว่า “ข้าเป็นองค์หญิงใหญ่ ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ใต้บัญชาพวกเจ้า”

หลินฮวนส่งเสียง “อ้อ”

แสงแดดอบอุ่น เงาไม้พลิ้วไหว บนชายคาไม่ไกลออกไปมีเสียงแมวร้องสองทีดังลอยมาทันใด

Comments

comments

No tags for this post.
Continue Reading

More in ทดลองอ่าน

  • ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน

    ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทนำ-บทที่ 1.2

    By

    บทนำ บนโลกนี้มีการเดินทางข้ามกาลเวลาที่สมบูรณ์แบบอยู่หรือไม่ น่าจะมีอยู่ หยางหวั่นก็คือคนโชคดีที่ได้เดินทางข้ามกาลเวลาครั้งนี้ หลายคนต่างบอก...

  • ทดลองอ่าน

    ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 7-8

    By

    บทที่ 7 หูซื่อหลังส่งจางมามาไปแล้วก็มีท่าทางเซื่องซึม แต่ตอนที่หันกลับมาเห็นบุตรสาวก็ฝืนทำเป็นยิ้มร่าเริง กระตุ้นให้ตนเองฮึกเหิมแล้วไปล้างปล...

  • ทดลองอ่าน

    ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 5-6

    By

    บทที่ 5 ตามที่บทละครเขียนไว้แขวนโคมแดงคือการเปิดประตูเรือนทำงานเป็นนางคณิกา แม้หูซื่อจะทำเช่นนี้จริงๆ ยามจวนตัว แต่คำพูดนี้พอออกมาจากปากบุตร...

  • ทดลองอ่าน

    ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 3-4

    By

    บทที่ 3 อู๋เซี่ยวเซี่ยวเปิดกระจกรถเล็กน้อยด้วยสีหน้าเรียบเฉย ให้กลิ่นค่อยๆ ระบายออกไป จากนั้นสตาร์ตรถ เหยียบคันเร่งขับรถสปอร์ตออกไปจากโรงจอด...

  • ทดลองอ่าน

    ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 1-2

    By

    บทที่ 1 อู๋เซี่ยวเซี่ยวไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตนเองที่เป็นผู้จัดการดารามือทองมากประสบการณ์จะถูกสังคมวิพากษ์วิจารณ์อย่างดุเดือดพร้อมกับเจิงฝาน ...

  • ทดลองอ่าน

    ทดลองอ่าน อุบายรักลิขิตเสน่หา บทที่ 31

    By

    บทที่ 31 เสี่ยงตายป้องกันเมือง   ภายในวังหลวง ซุ่นฮ่องเต้ยังคงไม่เข้าประชุมราชสำนัก เพียงอ่านเอกสารที่ราชเลขาธิการนำถวายอยู่บนเตียง แม้...

  • ทดลองอ่าน

    ทดลองอ่าน อุบายรักลิขิตเสน่หา บทที่ 30

    By

    บทที่ 30 สหายสนิทมาเยือน   หลังเดินออกนอกประตูมาเฮ่อหลันฉือก็บีบนวดไหล่แล้วเอ่ยถามลู่อู๋โยว “คิดจะทำเช่นไรต่อ” “กินน้ำแกงโบราณ หม้อทองเ...

บทความยอดนิยม

everY

ทดลองอ่าน เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 Chapter 2.1-2.2 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 ผู้เขียน : MINTRAN แปลโดย : ทันบี ผลงานเรื่อง : 배타적 연애 금지구역 ถือเป็นลิขสิทธิ์...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 1-2

บทที่ 1 อู๋เซี่ยวเซี่ยวไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตนเองที่เป็นผู้จัดการดารามือทองมากประสบการณ์จะถูกสังคมวิพากษ์วิจารณ์อย่างดุเ...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 5-6

บทที่ 5 ตามที่บทละครเขียนไว้แขวนโคมแดงคือการเปิดประตูเรือนทำงานเป็นนางคณิกา แม้หูซื่อจะทำเช่นนี้จริงๆ ยามจวนตัว แต่คำพูด...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 3-4

บทที่ 3 อู๋เซี่ยวเซี่ยวเปิดกระจกรถเล็กน้อยด้วยสีหน้าเรียบเฉย ให้กลิ่นค่อยๆ ระบายออกไป จากนั้นสตาร์ตรถ เหยียบคันเร่งขับรถ...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 7-8

บทที่ 7 หูซื่อหลังส่งจางมามาไปแล้วก็มีท่าทางเซื่องซึม แต่ตอนที่หันกลับมาเห็นบุตรสาวก็ฝืนทำเป็นยิ้มร่าเริง กระตุ้นให้ตนเอ...

community.jamsai.com