ทดลองอ่าน นวลหยกงาม บทที่ 10

อี๋อวี้ไม่สนใจหลูซื่อกับหลิวเซียงเซียงที่ยังตะลึงพรึงเพริดอยู่ เดินสองก้าวเข้าไปคุกเข่าลงตรงหน้ารถม้า ตะเบ็งเสียงที่สั่นเครือน้อยๆ กล่าวว่า “นายท่านบนรถม้าโปรดช่วยเหลือพวกข้าสามแม่ลูกด้วยเจ้าค่ะ”

สารถีผู้นั้นมองสำรวจคนทั้งสามที่อาภรณ์ผมเผ้ายุ่งเหยิงรุ่ยร่าย ทั้งไม่ตะคอกดุอี๋อวี้ที่กระทำเรื่องอันตรายเมื่อครู่ ทั้งไม่แยแสคำวิงวอนของนางขณะนี้ หมุนกายไปแง้มม่านกั้นประตูรถม้าออกเป็นช่องเล็กๆ เพื่อให้คนข้างในมองเห็นเหตุการณ์ด้านนอกได้ชัดเจน เขาไต่ถามเสียงเบาๆ อย่างนอบน้อม “คุณชาย?”

พอหูได้ยินถ้อยคำนี้ของสารถี ดวงตาเฉกมณีหยดน้ำของอี๋อวี้เพ่งมองเข้าไปในรถม้าผ่านทางมุมหนึ่งของม่านกั้นที่ถูกเปิดออก แต่เพราะไร้แสงสว่างทำให้มองไม่เห็นเงาร่างของคนข้างในสักนิด นางกัดริมฝีปากแน่นทีหนึ่ง โขกศีรษะแรงๆ ให้กับรถม้า ฝืนสะกดอาการสั่นสะท้านไว้แล้วตะโกนพูดขึ้นเป็นคำรบที่สอง “คุณชายได้โปรดช่วยพวกข้าสามแม่ลูกด้วยเจ้าค่ะ ได้โปรดช่วยพวกเราด้วยเจ้าค่ะ”

ท่าทางของอี๋อวี้สร้างความขัดเคืองใจให้สารถี ทว่าคนที่นั่งอยู่ในรถม้าไร้ปฏิกิริยาใดๆ เวลาเพียงครู่เดียวบ่าวในเรือนสกุลจางที่ไล่ตามหลังพวกนางสามคนกลุ่มนั้นก็เข้ามาใกล้ ยามนี้อี๋อวี้ร้อนใจดุจไฟลน ตอนแรกเห็นคนที่ไล่ล่าตามมา นางอยากจะให้บนพื้นดินมีโพรงสักโพรงหนึ่งโผล่ออกมา พวกนางจะได้กระโดดลงไปซ่อนตัวได้ แต่ยังหาโพรงไม่เจอกลับเห็นรถม้าพุ่งออกมากะทันหัน ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใด ตอนนั้นหัวสมองไม่ทันได้หยุดคิดใคร่ครวญ สองเท้าก็ออกวิ่งไปทางรถม้าคันนี้ จวบจนนางสะบัดมือจากการเกาะกุมของมารดา เข้าไปขวางหน้ารถม้าตามลำพังแล้วขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย ทั้งหมดล้วนทำไปตามสัญชาตญาณทั้งสิ้น

เพียงเพราะลึกๆ ในใจนางมีลางสังหรณ์บางอย่างว่าสารถีกับคนที่อยู่ในรถม้าตรงหน้านี้จะต้องเก่งกาจกว่าคนที่ไล่ตามพวกนางมาด้านหลังเป็นอย่างมาก ลำพังแค่ดูจากอากัปกิริยาของสารถีผู้นั้นก็ไม่สามัญแล้ว หากไม่มีฝีมือติดตัวอยู่บ้าง มีหรือจะกล้าเดินทางยามวิกาล

แต่หลังจากโขกศีรษะครั้งแรก อี๋อวี้ได้หยุดพักหายใจก็เยือกเย็นลง พร้อมกับตระหนักได้ว่าการกระทำของตนเองแทบไม่ต่างกับการชักพาเภทภัยสู่ผู้อื่นอันเป็นเรื่องที่แล้งน้ำใจอย่างยิ่งเลยทีเดียว ถ้าคนบนรถม้ามีอุปนิสัยโหดเหี้ยมอำมหิต นางคงยั่วโทสะของอีกฝ่ายแล้ว ยิ่งมิต้องเอ่ยถึงขอความช่วยเหลือ กลัวแต่ว่าจะลงเอยด้วยการหนีเสือปะจระเข้ แม้กระนั้นพอนางขวางหน้ารถม้าไว้ กลับเป็นดังลูกธนูขึ้นสายเต็มเหนี่ยวแล้วไม่ยิงไม่ได้ จำต้องฝากความหวังไว้กับโชคดวงที่เชื่อถือไม่ได้มากที่สุด และวิงวอนต่อสวรรค์ให้อีกฝ่ายมีใจฝักใฝ่คุณธรรมอยู่บ้าง นางถึงโขกศีรษะขอความช่วยเหลือนายท่านในรถม้าซ้ำอีกครั้ง

ทั้งหมดนี้เป็นความคิดที่แล่นอยู่ในหัวของอี๋อวี้ในชั่วไม่กี่อึดใจ ตอนนี้ดวงหน้าที่แดงปลั่งจากการโหมกำลังวิ่งเริ่มเผือดลงเพราะนึกเสียใจทีหลัง จะอย่างไรนี่เป็นร่างกายของเด็กน้อยแปดเก้าขวบ ต้องเหน็ดเหนื่อยมาครึ่งค่อนคืนแบบนี้ก็ถึงขีดจำกัดของมันแล้ว เมื่อได้ยินเสียงคนเอ็ดตะโรกับเสียงสุนัขเห่าด้านหลังคลับคล้ายดังอยู่ข้างหู ประกอบกับสายตาที่แลลอดรอยแยกของม่านกั้นมองเข้าไปภายในตัวรถม้าที่มืดมิด ยังปะทะกับแสงสีเขียวสลัวๆ สองจุดฉับพลัน นางสะดุ้งโหยงในใจ จากนั้นก็สิ้นสติสัมปชัญญะไป