ทดลองอ่าน นวลหยกงาม บทที่ 14

ผ่านไปอีกห้าวัน ผืนดินเชิงเขาทางทิศใต้ของตำบลหลงเฉวียนที่ถูกลือกระฉ่อนว่าเป็นผืนดินไร้ค่าผืนนั้นเปลี่ยนผู้ครอบครองแล้ว หลูซื่อซื้อไว้ด้วยราคาเดิม ยังจ่ายเงินว่าจ้างชาวนาหลายครอบครัวที่ขายไร่ผืนนั่นให้ขุดหลุมหว่านเมล็ดพันธุ์

ผืนดินเกือบครึ่งหนึ่งปลูกต้นซานจา ส่วนที่เหลือทิ้งว่างไว้ หลูซื่อจับจองต้นกล้าของไม้ผลที่ร้านขายของจิปาถะในเมืองไว้ชุดหนึ่ง ซึ่งจะส่งมาในอีกสองวันให้หลังและนำลงปลูกบนที่ว่างทั้งหมด ในเมืองฉางอันมีคนรับซื้อผลไม้ไม่น้อย เถ้าแก่ร้านขายของจิปาถะยังพูดว่าถึงเวลาจะเป็นคนกลางแนะนำให้นาง

กว่าจะเตรียมผืนดินตรงเชิงเขาพร้อมก็ล่วงเลยมาถึงเดือนสี่ หลังจากสอบถามจากพ่อบ้านหลี่ได้ความว่าการสอบชุนเหวยสิ้นสุดลงแล้ว หลูซื่อจ้างคนเฝ้าไร่ผลไม้และนาข้าว เตรียมตัวพาอี๋อวี้ไปหาพวกหลูจื้อที่เมืองฉางอัน

ยามบ่ายของวันก่อนออกเดินทาง หลูซื่อไปพูดคุยธุระกับพ่อบ้านหลี่ตามลำพัง หลิวเซียงเซียงนั่งฝึกปักผ้าอยู่ในห้อง ส่วนอี๋อวี้นั่งยองๆ อยู่ที่แปลงดอกไม้ในลานเรือนดูแลต้นปั้วเหอ

มันแตกใบสีเขียวสดเล็กๆ ออกมาแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะตัดเก็บใบได้ พักนี้พ่อบ้านหลี่แวะเวียนมาที่เรือนโยวย่วนอย่างขันแข็งเป็นพิเศษ เฝ้ารอวันที่ต้นปั้วเหอผลิใบแผ่กิ่งก้าน

อี๋อวี้กำลังยื่นหน้าเข้าไปคิดจะดมกลิ่นใบปั้วเหอใกล้ๆ ตัว มีสายลมอ่อนเบาโชยมาระลอกหนึ่ง หอบกลิ่นหอมรวยรินจางๆ ระลอกหนึ่งมาแตะปลายจมูก

กลิ่น…กลิ่นหอมรวยริน?

อี๋อวี้พลันเบิ่งตาโตแล้วกลอกตาไปด้านข้าง แลเห็นรองเท้าปักลายเมฆาเคลื่อนด้วยไหมสีเขียวอมน้ำเงินบนพื้นดำคู่หนึ่งปรากฏอยู่บนพื้นทางซ้าย นางแหงนหน้าขึ้นช้าๆ สายตาปะทะกับสีฟ้าเข้มผืนหนึ่ง ตามมาด้วยหยกพกประดับกายงดงาม มองสูงขึ้นไปอีกก็เป็นปลายคางเรียวขาวเกลี้ยง

“คะ…คะ…คุณชายฉาง!” อี๋อวี้พูดตะกุกตะกักพลางลนลานยืดตัวขึ้น แต่เพราะนั่งยองๆ นานเกินไป พอลุกพรวดขึ้นทำให้รู้สึกหน้ามืดวูบหนึ่งเจียนจะล้มถลาไปข้างหน้ารอมร่อ พอจวนตัวเข้ามือนางยังคว้าชายเสื้อคลุมของคนด้านข้างไปด้วย ได้ยินเสียงดังแควก…เสื้อคลุมสีฟ้าเข้มที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าราคาแพงลิบของท่านผู้มีพระคุณหรือคุณชายฉางก็ขาดวิ่น

ท้ายที่สุดอี๋อวี้ยังคงหกคะเมนไปบนพื้นแปลงดอกไม้จนเศษดินกระเด็นเข้าปาก น้ำตาอุ่นๆ เอ่อคลอเบ้าขณะนางยันตัวลุกขึ้นอย่างงุ่มง่าม แต่ครั้นหันไปเห็นวงหน้าคมคายขยายใหญ่เต็มสองตากะทันหัน นางเกือบล้มหงายกลับไปที่เดิม

ใบหน้าขาวกระจ่างนั่นยังงามสง่าไปทุกส่วนดังเก่า หากสิ่งเดียวที่อี๋อวี้ไม่เคยเห็นมาก่อนก็คือในกรอบตาเรียวยาวที่เปิดเปลือกตาขึ้นน้อยๆ อยู่ใต้แพขนตาหนาที่สะท้อนเงาวูบไหวล้อกับแสงแดดยามบ่ายนั้นเป็น…ลูกนัยน์ตาสีเขียวมรกตส่องประกายลึกลับคู่หนึ่ง

คุณชายฉางเอื้อมมือขาวกระจ่างข้างหนึ่งมาใกล้อย่างเชื่องช้า ค่อยๆ หยิบใบปั้วเหอใบหนึ่งที่ห้อยติดอยู่บนหัวอี๋อวี้ที่ตะลึงพรึงเพริดมาจ่อไว้ใต้จมูกดมกลิ่นเล็กน้อย ริมฝีปากบางแย้มออกมาพร้อมเสียงพูดแผ่วเบา

“เป็นกลิ่นนี้นี่ล่ะ”

โปรดติดตามตอนต่อไป…