ทดลองอ่าน นวลหยกงาม บทที่ 6

ทดลองอ่าน – บทที่ 6

 ผ่านไปหลายวันมีฝนตกลงมาห่าใหญ่อย่างหาได้ยาก หลังได้รับสายฝนจนชุ่มฉ่ำ สภาพนาข้าวกระเตื้องขึ้นมาก ชาวนาที่มีประสบการณ์เจนจัดพากันทำนายว่าต่อให้ปีหน้าผลเก็บเกี่ยวไม่อุดมสมบูรณ์ ก็ไม่ข้าวยากหมากแพงเด็ดขาด ใบหน้าของชาวหมู่บ้านเค่าซานทั้งหลายจึงประดับด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง สำหรับพวกเขาแล้ว ผลเก็บเกี่ยวของนาข้าวไม่แตกต่างกับชีพจรของชีวิต

ผู้คนเพียงนึกกันว่านาข้าวฟื้นฟูเป็นปกติได้เพราะแผนรับมือภาวะคับขันก่อนหน้านี้และฝนที่ตกลงมาได้ทันการณ์ กระทั่งอี๋อวี้เองก็ไม่ใคร่แจ่มแจ้งนักว่าเรื่องนี้เป็นผลมาจากสรรพคุณของเลือดนางหรืออานุภาพของธรรมชาติและกำลังคนอย่างไหนมากกว่ากันแน่

หลูซื่อไม่ต้องเป็นกังวลกับการเก็บเกี่ยวปีหน้าแล้ว นางไม่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างพักก่อน แต่ทุกวันยังคงตั้งใจไปที่แปลงนาเพื่อดูสักหน่อยถึงจะเบาใจได้

เวลาผ่านไปเช่นนี้อีกครึ่งเดือนเศษ อากาศเริ่มหนาวเย็นแล้วจริงๆ การตื่นนอนตอนเช้ากลายเป็นเรื่องที่ยากลำบากมากสำหรับอี๋อวี้ แม้นางไม่กลัวความหนาวเท่าไร ด้วยนั่นเป็นการเทียบกับร่างกายเมื่อชาติที่แล้ว แต่ถ้าจะเทียบกับชาวสกุลหลูอีกสามคนที่คุ้นเคยกับการไม่สวมเสื้อบุสำลีในฤดูหนาวจริงๆ สำหรับนางแล้ว ฤดูหนาวปีนี้เป็นการทดสอบจิตใจครั้งหนึ่งโดยแท้

ยามหลูจวิ้นไม่ต้องไปสำนักยุทธ์ส่วนใหญ่จะไปตัดฟืนที่ภูเขาด้านหลัง อี๋อวี้เคยติดตามไปสองหน ตอนหลังทนความรู้สึกที่เหงื่อออกท่วมตัวแล้วจู่ๆ ก็หนาวกะทันหันไม่ไหวจริงๆ เลยเก็บตัวอยู่ในเรือนปักผ้าอ่านหนังสือทุกวัน วันเวลาของเด็กน้อยมักผ่านไปอย่างเรียบง่ายและน่าเบื่อหน่ายเยี่ยงนี้แล

นอกเหนือจากนี้ เสี่ยวชุนเถากลายมาเป็นแขกประจำเรือนนาง ตอนแรกๆ นางแค่รบเร้าให้อี๋อวี้สอนปักนั่นปักนี่ ต่อมาหลูจื้อยังสอนนางอ่านหนังสือคำสองคำบ่อยๆ เพราะเรื่องนี้ป้าสะใภ้หนิวยังตั้งใจเอาไข่ไก่มาให้ถึงที่เรือนห้าหกใบ อย่าลืมว่าแม้คนชนบทในช่วงเวลานี้ไม่ถึงกับอดอยาก แต่อยากอ่านออกเขียนได้เป็นเรื่องที่ยากเสียยิ่งกว่ายาก ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงว่าจ่ายค่าบูชาครูเดือนละสองร้อยอีแปะไหวหรือไม่

หมู่บ้านเค่าซานรวมถึงอีกหลายหมู่บ้านในละแวกเดียวกันมีสำนักศึกษาเล็กๆ แห่งเดียวอยู่ติดกับตำบลจาง อี๋อวี้เคยผ่านไปครั้งหนึ่งตอนเอาอาหารไปส่งให้หลูจวิ้นเป็นเพื่อนหลูซื่อ ที่นั่นเป็นเรือนที่ใหญ่กว่าเรือนของพวกนางไม่เท่าไร วางโต๊ะเรียงกันห่างๆ สามสี่แถว และมีลูกศิษย์ทั้งหมดสิบกว่าคน

อาจารย์ผู้นั้นมีนิสัยยกย่องคนรวย รังเกียจคนจนมากพอดู ซ้ำยังเป็นคนค่อนข้างไว้เนื้อถือตัว มาตรว่าจะมีวิชาความรู้อยู่หลายส่วน กลับรับแต่ลูกศิษย์จากตระกูลเศรษฐีโด่งดังในตำบลจาง รวมถึงบางครอบครัวในหมู่บ้านใกล้ๆ กันที่บรรพบุรุษมีพอจะความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับบัณฑิตปัญญาชนที่สามารถส่งลูกเข้าเล่าเรียนได้

เมื่ออี๋อวี้มีเสี่ยวชุนเถาเป็นเพื่อนเล่นเพิ่มมาอีกคน ถึงในทางจิตใจทั้งคู่จะมีช่องว่างระหว่างวัยที่ไม่อาจก้าวข้ามไปได้ แต่ที่ทำให้อี๋อวี้ต้องประหลาดใจก็คือพวกนางนับได้ว่าเข้ากันได้ดีเลยทีเดียว สำหรับเรื่องนี้ หลูซื่อดีใจจนออกนอกหน้าที่สุดในบรรดาทุกคน ส่วนเหตุผลคงมีแต่ตัวนางเองที่รู้แจ้ง