ทดลองอ่าน นวลหยกงาม เล่ม 10 บทที่ 17

          บทที่ 17

สุดท้ายภาพหญิงงามใต้แสงจันทร์เหนือลำน้ำของหลี่ไท่ขายออกไปในราคาหนึ่งหมื่นหนึ่งพันห้าร้อยตำลึง ส่วนว่าผู้ซื้อภาพนี้ที่นั่งอยู่หลังม่านคลุม พอได้รับภาพแล้วก็จากไปอย่างรีบเร่ง กลับไม่มีคนรู้ว่าเป็นใคร

ราตรีนี้หอขุยซิงขายภาพวาดสองภาพได้ในราคาแพงลิบลิ่วนับเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีมานี้ สร้างความอิจฉาริษยาให้ผู้อื่นอย่างเลี่ยงได้ยาก พอแขกกล่าววาจาถากถางสองสามคำอย่างห้ามไม่อยู่ และมีเสียงขานรับไม่ขาดสายทางเบื้องล่าง ผู้ดูแลก็ทำหน้าที่ได้ดี ไม่เก็บค่าสุราในคืนนี้ของแขกทุกคนด้านล่าง เสียงต่างๆ ถึงได้เงียบหายไป

ในห้องส่วนตัวชั้นสามเปิดหน้าต่างเล็กบานหนึ่งออก ฉู่ปู้หลิวเอาพัดกลมบังหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง จับตาดูโต๊ะใต้เฉลียงสองสามมุมเป็นพิเศษ มีสาวใช้ผลักประตูก้าวเข้ามากระซิบรายงานใกล้ๆ นางหมุนพัดกลับไปกลับมาแล้วโบกมือบอกให้พาคนเข้ามา

ชั่วอึดใจต่อมา นางได้ยินเสียงเปิดประตูก็เอี้ยวตัวชายตามองอีกครา เห็นสตรีคลุมหน้าร่างสูงระหงนางหนึ่งเดินออกจากหลังฉากกั้น เป็นคนที่ชิงประมูลกับหญิงม่ายโฉมงามก่อนหน้านี้เองหรือนี่

“มาหาข้าทำไม คงมิใช่ว่ามีการค้ากำไรงามอีกนะ”

สตรีคลุมหน้าหัวร่อแผ่วๆ ก่อนถือวิสาสะนั่งลงข้างโต๊ะ รินน้ำชาลงถ้วยแล้วหมุนคลึงเล่นในมือ “การจับเสือมือเปล่ามิใช่ทำกันได้ทุกเวลา เถ้าแก่เนี้ยฉู่อย่าละโมบเกินไป ของที่ซื้อมาสองร้อยตำลึงได้กำไรสองหมื่น ท่านยังจะเอาอย่างไรอีก”

“เป็นท่านจะเอาอย่างไรมากกว่ากระมัง” ฉู่ปู้หลิวโบกพัดเดินไปข้างหลังอีกฝ่าย “ก็เงินมาของไปด้วยความเต็มใจทั้งสองฝ่าย เมื่อครู่ท่านอยู่ข้างล่าง ‘ก่อกวน’ แบบนั้น หรือยังคิดจะมาขอส่วนแบ่งเพิ่มทีหลังอีก”

“คิกๆ นี่เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว ข้าน่ะคิดแต่จะให้เถ้าแก่เนี้ยฉู่ได้กำไรมากขึ้น จะได้ผูกมิตรกับท่าน”

“ฮ่าๆ” เสียงหัวร่อร่วนดังระลอกหนึ่ง คล้ายฉู่ปู้หลิวได้ยินอะไรชวนหัวยิ่ง นางวางมือข้างหนึ่งบนไหล่อีกฝ่าย พูดกระซิบข้างหู “แม่นางยกยอปู้หลิวเกินไปแล้ว ข้าเป็นคนค้าขาย ในสายตาเห็นแต่คำว่าผลประโยชน์ แทนที่จะเป็นสหายกับข้า ท่านทำการค้ากับข้าจะดีกว่า มีเรื่องใดก็ว่ามาตรงๆ ได้เลย แต่ถ้าเป็นการค้าขาดทุน เช่นนั้นก็ไม่ต้องเอ่ยแล้ว”