ทดลองอ่าน นวลหยกงาม เล่ม 10 บทที่ 7

อี๋อวี้ดีต่อพวกนางโดยมิได้เสแสร้งแกล้งทำ ไม่เคยฝืนใจพวกนาง ไม่เคยเห็นพวกนางเป็นที่ระบายอารมณ์ หรือจะพูดว่าเห็นพวกนางเป็นมนุษย์เหมือนตน ผิงถงมองอะไรๆ ได้ปรุโปร่งและประจักษ์ชัดแก่ใจ มีหรือจะไม่รู้ว่าเจ้านายอย่างนี้ถือโคมไฟส่องหาก็ไม่พบอีกแล้วในปฐพี นางจึงทุ่มเทจิตใจปรนนิบัติรับใช้ อีกทั้งรู้เรื่องที่อี๋อวี้เหลือตัวคนเดียวหลังพลัดพรากกับมารดาและพี่ชายตายจากไปอย่างกระจ่างแจ้ง นานวันเข้า นางก็ลอบนับอี๋อวี้เป็นคนในครอบครัวอีกคนหนึ่งบนโลกนี้นอกจากผิงฮุ่ยอยู่ลับหลังไปแล้ว

หลี่ไท่ได้ยินเสียงร่ำไห้ของผิงถง สีหน้ายิ่งเครียดขรึมลง นัยน์ตาชายหนุ่มไหวระริกอย่างสับสนว้าวุ่นใจ เขาเม้มปากไม่เอื้อนเอ่ยวาจา ถึงเพียรอดทนอดกลั้นไว้แล้วก็ไม่อาจฟังนางพูดจนจบ ลุกพรวดขึ้นยืนเปล่งเสียงตัดบทเป็นคำรบที่สอง

“พวกเขาไปไหน”

“…หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ”

หลี่ไท่โน้มตัวไปข้างหน้า สุ้มเสียงเย็นเยียบ “ไม่รู้หรือว่าไม่บอก”

“หม่อมฉันจะกล้าปิดบังได้อย่างไรเพคะ ราตรีนั้นพวกเขาจากไปอย่างเร่งร้อน นายท่านหานก็มิได้บอกอะไรฮูหยิน หม่อมฉันไม่ทราบจริงๆ” ผิงถงเงยหัวขึ้น นางร้องไห้จนน้ำตานองหน้า

หลี่ไท่รู้แก่ใจดีว่านางไม่กล้าปกปิดหลอกลวง กอปรกับหานลี่เป็นคนพาตัวหญิงสาวไปก็ล่วงรู้ว่าจะตามหาคนเป็นเรื่องยากเสียแล้ว ใบหน้าเขาฉายอารมณ์แปรปรวนระลอกหนึ่งก่อนทุบกำปั้นลงกับโต๊ะหนังสือดังปัง แท่นฝนหมึกกับที่วางพู่กันล้มระเนระนาดตามแรงสะเทือน น้ำหมึกกระเด็นโดนกองม้วนบันทึกมัดด้วยด้ายแดง ไม่รู้ว่าทำให้ของสำคัญอะไรเสียหายไปบ้าง

“กลับไปรอ ทันทีที่ได้ข่าวก็รีบมารายงาน หากเกิดข้อผิดพลาดอีก พวกเจ้าสองคนก็ตรงกลับไปลั่วหยางซะ” หลี่ไท่พูดกับผิงถงเสียงกระด้างแล้วไม่สนใจไยดีอีก ยกมือดันเก้าอี้ออกแล้วเดินฉับๆ ออกไปข้างนอก

ผิงถงมองดูเก้าอี้ไม้แดงตัวเตี้ยสลักลายที่โงนเงนไปมาแล้วล้มกระแทกพื้นดังตึง นางยกมือขึ้นปาดหยดเหงื่อกับน้ำตาปนเปกันบนใบหน้าออกพลางถอนหายใจยาวเหยียดเฮือกหนึ่ง

ยังไม่เอ่ยต่อว่าทางวังเว่ยอ๋องเป็นอย่างไร ทางด้านอี๋อวี้ซึ่งสลบไสลอยู่ถูกหานลี่พาตัวไปจากสวนผูเจินในคืนวันที่สิบสี่เดือนสามแล้วผ่านไปอีกวันหนึ่ง นางถึงฟื้นสติขึ้นในเช้าวันที่สามวันเดียวกับที่หลี่ไท่เพิ่งได้ยินคำบอกเล่าจากปากผิงถง

รอบห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นสมุนไพรแปลกประหลาด อี๋อวี้พยายามยกหนังตาหลายทีถึงฝืนปรือตาขึ้นได้ ด้านนอกแสงแดดกำลังงาม แต่ถูกม่านโปร่งกั้นไว้จนภายในห้องมืดสลัวๆ มองเห็นไม่ชัดถนัดตา นอกจากรู้สึกว่าพื้นเตียงใต้ตัวอ่อนนุ่มเกินไป นางยังไม่รู้ว่าขณะนี้ตนเองไม่ได้อยู่ในสวนผูเจินแล้ว