ทดลองอ่าน นวลหยกงาม เล่ม 10 บทที่ 9

หนึ่งคือภาพคืนจันทราบุปผาธาราวสันต์ พื้นนทีบรรจบผืนนภา แสงจันทราฉายส่องคน อีกหนึ่งคือภาพหญิงงามใต้แสงจันทร์เหนือลำน้ำ เป็นเงาร่างเลือนรางกลางงานเลี้ยงราตรี สิ่งที่สองภาพซึ่งแตกต่างกันนี้ทำให้ผู้คนอัศจรรย์ใจมิใช่เพราะฝีมือวาดภาพอันยอดเยี่ยมล้ำเลิศดุจเดียวกัน หรือตะลึงลานจากตราประทับท้ายภาพเท่านั้น แต่เป็นคำกลอนเคียงภาพเขียนด้วยตัวอักษรบรรจงเล็กสละสลวยแปลกตาสองบทนั่น หนึ่งคำกลอนหนึ่งคำร้อง ถึงกับเป็นลายมือคนคนเดียวกัน!

จนใจที่บนภาพวาดทั้งสองล้วนไม่มีชื่อเสียงเรียงนามของผู้เขียนคำกลอนบอกไว้ ส่งผลให้ไร้ร่องรอยให้สืบเสาะได้ แต่นี่เป็นแค่เริ่มต้น จวบจนคนล้อมวงชมดูมากขึ้นทุกที จึงมีผู้รู้เหตุการณ์ช่วยไขความกระจ่างให้ทุกคนด้วยเสียงตกใจ

ภาพแสงจันทร์กลางสายน้ำยามค่ำคืนนั้นคือภาพ ‘คืนจันทราบุปผาธาราวสันต์’ ผลงานสร้างชื่อชั่วข้ามคืนในหมู่จิตรกรเอกที่งานเลี้ยงมหาบัณฑิตเมื่อสองปีก่อนของตู้รั่วจิ่นหรือไหลกั๋วกงคนปัจจุบัน ส่วนภาพหญิงงามใต้แสงจันทร์เหนือลำน้ำอีกภาพหนึ่ง ดูจากคำร้อง ‘กุมหัวใจท่าน’ ที่สัมผัสคล้องจองบทนั้น กลับเป็นภาพวาดที่ไม่มีใครได้ยลเป็นบุญตาในงานเลี้ยงต้อนรับเว่ยอ๋องกลับเมืองหลวง!

เมื่อเป็นเช่นนี้ คำร้องสองบทด้วยลายมือสละสลวยแปลกตานั่นก็มีเจ้าของแล้ว…เป็นว่าที่ชายาเว่ยอ๋อง คุณหนูรองสกุลหลู…หลูอี๋อวี้อย่างมิต้องสงสัย

“นะ…นี่เป็นจริงหรือเท็จ คงมิใช่พวกเจ้าตาฝาดกระมัง”

ได้ฟังลูกศิษย์หลายคนตรงหน้าที่ซื้อสุรารสเลิศจากหอขุยซิงแล้วถูกเรียกตัวขึ้นมาซักถามที่มาของสุราผลัดกันบอกเล่าเก้าสิบ เหล่าผู้ตัดสินก็หันไปมองหลี่ไท่โดยไม่รู้ตัว จึงไม่พลาดได้เห็นแววประหลาดใจวาบผ่านหน้าเขาไป ต่างรู้สึกว่าใบหน้าที่บูดบึ้งมาหลายวันของเว่ยอ๋องเผยรอยถมึงทึงเพิ่มมากขึ้น

พวกเขาลอบฉงนใจ ภาพวาดสองภาพที่วางแสดงอยู่ในหอขุยซิงนั่นเตรียมจะขายออกแน่นอน ภาพของตู้รั่วจิ่นยังพอทำเนา แต่ภาพของหลี่ไท่ซึ่งไม่เคยให้คนในงานเลี้ยงได้ชมสักแวบ มีหรือจะหักใจนำออกมาขายได้!

เสี้ยวเวลานี้หลี่ไท่หมดแก่ใจอยู่ที่นี่ให้คนมองอย่างแคลงใจ เลือกสุราซีอวี้กาหนึ่งบนโต๊ะตามใจชอบถือเป็นคำตัดสินของเขา จากนั้นกล่าวอำลาคนอื่นสั้นๆ แล้วเดินอาดๆ ออกไปโดยไม่รอให้การแข่งขันสิ้นสุด ทิ้งให้ผู้คนมองหน้ากันไปมาอยู่ที่เดิม

จ่างซุนซียืนอยู่กลางหมู่ลูกศิษย์มองตามแผ่นหลังชายหนุ่มแล้วก้มหัวลง บนหน้านางค่อยๆ ปรากฏแววครุ่นคิด

ติดตามตอนต่อไป…